Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część "Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" to podobnie jak tom pierwszy, zbiór 3 nowelek.

Pierwsza z nich "Szlak Potłuczonych Dzbanów", opowiada o podróży przez Wielką Suchość. Grupa wędrowców, którzy zebrali się tylko w jednym celu - przejścia przez Szlak Potłuczonych Dzbanów, aż do Świątyni Obojętnego Boga wyrusza na długą i mozolną przeprawę. Część z nich znajduje się w drużynie ze względu na pielgrzymkę, część ze względu na festiwal artystyczny, a część pragnie dorwać i pozbyć się raz na zawsze duetu nekromantów. Niestety w trakcie podróży zaczyna brakować im prowiantu, więc rachunkiem zysków i strat artyści idą pod tasak. O tym, który artysta pożegna się z życiem decydują konkursy literackie urządzane przy wieczornych ogniskach. Natomiast, czy nekromanci zostaną schwytani? To się dopiero okaże :)

W noweli "Żmijce nad Plamoujściem", dwójka nekromantów wraz ze swoim lokajem wysiada na brzeg po rozbiciu się Słonecznego Loka. Traf chciał, że akurat wylądowali obok twierdzy Lorda Żmijce, który ma tendencję do zabijania wszystkich cudzoziemców. Ten numer z nekromantami nie przejdzie i rozpocznie się taniec czarodziejów, kto kogo zabije w bardziej wyrafinowany sposób :) Pieśniarze również przeżyli katastrofę statku, podobnie jak trójka pechowych dezerterów.

W "Biesach z Koszmarii" Bauchelain zostaje tyranem w Farrogu. Wszyscy, którzy przeżyli przeprawę przez Szlak Potłuczonych Dzbanów lądują w więzieniu, natomiast tyran Bauchelain planuje wojnę z Biesami.

Czytałem z bardzo dużą przyjemnością. Nie dość, że mogłem odkryć kolejne kawałki świata Malazu dzięki podróżom dwójki głównych bohaterów, to na dodatek miałem styczność z wyśmienitym poczuciem humoru autora. Budowanie scen, narracja, poziom abstrakcji w niektórych momentach fabuły, to wszystko dało mi to, czego oczekiwałem po tej książce. Do świata Malazu zdecydowanie wrócę i to niejednokrotnie.

Druga część "Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" to podobnie jak tom pierwszy, zbiór 3 nowelek.

Pierwsza z nich "Szlak Potłuczonych Dzbanów", opowiada o podróży przez Wielką Suchość. Grupa wędrowców, którzy zebrali się tylko w jednym celu - przejścia przez Szlak Potłuczonych Dzbanów, aż do Świątyni Obojętnego Boga wyrusza na długą i mozolną przeprawę. Część z nich...

"Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" to zbiór 3 nowelek, osadzonych w uniwersum Malazu, traktujących o przygodach tytułowych bohaterów.

Akcja "Krwawego Tropu" dzieje się w mieście zwanym Smętna Lalunia. Co noc, od pewnego okresu czasu, w mieście ktoś zostaje zamordowany: a to zamożny kupiec, a to jakiś paniczyk. Łączy ich jednak sposób morderstwa - zwłoki rozrzucone po całym miejscu zbrodni, brakujące elementy trupa i wszechobecny smród potężnej magii. Sierżant Guld z rozkazu królewskiego prowadzi śledztwo, które nie wiadomo gdzie go zaprowadzi. Na tym samym tropie jednak z innych pobudek są szczurołapowie, jednopochwycony, obity w zbroję cudzoziemiec. Tymczasem Emancipor Reese (Pechowy Mancy) szuka pracy, traf chciał, że właśnie dwóch nekromantów poszukuje lokaja ...

W "Zdrowych Zwłokach" duet nekromantów i wierny lokaj, Emancypor Reese docierają do miasteczka Dziwo. W miasteczku tym doszło do przewrotu. Król umarł, jego miejsce zajął jego brat hołdujący kultowi zdrowego ciała. Wszelkie zamtuzy i karczmy zostały zamknięte, alkohol i narkotyki zakazane, podobnie jak płacz dzieci w miejscu publicznym. Nasi "cudowni" bohaterowie zostają zatrudnieni do przywrócenia porządku w mieście. Kto by pomyślał, że tych dwóch może być oswobodzicielami :)

Uciekając ze Smętnej Laluni nasi bohaterowie wsiadają na statek, z bardzo dyskretnym kapitanem u steru. Statek jednak jest kradziony, kapitan nie ma pojęcia o żeglowaniu, a gwoździe utrzymujące wszystkie deski statku do kupy, to gwoździe z kurhanów, których duchy doznają ascendencji. Koniec Śmiechu, czyli krwawica Maela dostarczy im niezbędnej mocy do tego żeby się wreszcie wyrwać na wolność. Ciekawe rzeczy zaczną się dziać na samym środku oceanu.

Nowelki czytałem pierwszy raz w niedużych, kieszonkowych wydaniach parę lat temu. Niezmiennie i zdecydowanie Bauchelain i Korbal Broach to mój ulubiony duet nekromantów. Erikson opisuje wydarzenia w nowelach z dużą dawką poczucia humoru. Dialogi są po prostu świetne, a dołożenie do tego tragiczno-komediowej postaci Emancypora Reese'a powoduje, że wszystko wchodzi na wyższy poziom abstrakcji.

"Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" to zbiór 3 nowelek, osadzonych w uniwersum Malazu, traktujących o przygodach tytułowych bohaterów.

Akcja "Krwawego Tropu" dzieje się w mieście zwanym Smętna Lalunia. Co noc, od pewnego okresu czasu, w mieście ktoś zostaje zamordowany: a to zamożny kupiec, a to jakiś paniczyk. Łączy ich jednak sposób morderstwa - zwłoki...

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów i ... zgadzam się z tym, poza słowem "zbyt". Nie dostrzegłem tu żadnego przerostu formy nad treścią, książka mnie nie zanudzała, a przemyślenia bohaterów tylko pomagają nam, czytelnikom, zbudować sobie pogląd o tym, czy innym bohaterze.

Książka zaczyna się wyprawą lorda Draconusa, konkubenta Matki Ciemność. Draconusa zabiera w tę podróż swojego syna. Równolegle toczą się wątki braci Purake oraz rodzin Dukorlatów i Duravów. Intryga w świecie Kurald Galain, nabiera tempa, gdy do gry wchodzi Robak Jesieni. Schizma w wierze napędza wojnę domową, a K'rull rozlewa swoją krew. Kto wygra, kto opowie się po której ze stron, jakiego tempa nabiorą wydarzenia i finalnie, jakich bogów spotkamy w tej opowieści? Tym razem rybak Kel Tath nie opowie nam zakończenia :)

pssssttt .... polecam :))

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów...