Niestety tym razem strasznie nudziły mnie opowiadania.

Niestety tym razem strasznie nudziły mnie opowiadania.

Cztery perełki, każde opowiadanie świetne. Zaraz sięgam po kolejny tom ...

Cztery perełki, każde opowiadanie świetne. Zaraz sięgam po kolejny tom ...

Ten tom ratuje opowieść z Robertem Stormem. Pozostałe były w porządku.

Ten tom ratuje opowieść z Robertem Stormem. Pozostałe były w porządku.

Jak dla mnie Robert Storm i jego historia robi robotę, pozostałe opowiadania - mogą być.

Jak dla mnie Robert Storm i jego historia robi robotę, pozostałe opowiadania - mogą być.

Trzynasta odsłona Światów Pilipiuka została zaanonsowana na październik, a ja przypomniałam sobie, że wciąż jestem w lesie z wcześniejszymi odsłonami cyklu. Dlatego postanowiłam ponownie spotkać się z Robercikiem Stormem w dziesiątej odsłonie serii pod tytułem Zły Las.

Cztery opowiadania.
Tradycyjnie będę streszczać wszystkich czterech opowiadań zawartych w dziesiątej osłonie cyklu Światy Pilipiuka, ale pozwolę sobie przytoczyć poniżej ich tytuły.

Tajemnica zielonej teczki;
Zły las;
Rozczochrana kochanka;
Zemsta Śmieciarzy.
Takie średnie z tych gorszych. ;)
Nie mogę napisać, iż jestem zachwycona opowiadaniami, które zaserwował Andrzej Pilipiuk w Złym Lesie.

Robercik w Rozczochranej kochance i Zemście Śmieciarzy był cieniem samego siebie. Tytułowe opowiadanie Zły las było średnie i mocno przewidywalne.

I tak spoglądając na całokształt, to jedynie Tajemnica zielonej teczki odrobinę (słownie odrobinę) mnie porwała. A to wszystko dzięki umiejscowieniu akcji powieści w czasach dwudziestolecia międzywojennego, które zostało ukazane ze sporą dbałością o szczegóły. Tam to grupa ludzi z mało znanego instytutu (Instytut Kryptozoologii) wyrusza na poszukiwanie neandertalczyków.

W tym miejscu zaczyna się zabawa przeplatana niebezpieczną rywalizacją z sowiecką Rosją, w czasie której dowiadujemy się o różnej maści spiskach, alternatywnej genezie komunizmu i niecodziennych teoriach na powiązanie tajemniczych humanoidów z ludźmi znanymi nam z kart historii.

Reasumując. Ten tomik opowiadań mogę zaliczyć do kategorii taki średni z tych gorszych. ;) A Wy najlepiej przekonajcie się sami, w jakiej Waszej książkowej hierarchii uplasuje się Zły Las Andrzeja Pilipiuka. ;)

https://unserious.pl/2023/08/zly-las/

Trzynasta odsłona Światów Pilipiuka została zaanonsowana na październik, a ja przypomniałam sobie, że wciąż jestem w lesie z wcześniejszymi odsłonami cyklu. Dlatego postanowiłam ponownie spotkać się z Robercikiem Stormem w dziesiątej odsłonie serii pod tytułem Zły Las.

Cztery opowiadania.
Tradycyjnie będę streszczać wszystkich czterech opowiadań zawartych w dziesiątej...

Pierwsza super. Pozostałe mnie nie porwały.

Pierwsza super. Pozostałe mnie nie porwały.

Pilipiuk w słabej formie, Te opowiadania są po prostu nudne, zapomnijcie też o jakimś zaskoczeniu, suspensie. To raczej opis jak cos działało kiedyś itp. Zdecydowanie nie polecam

Pilipiuk w słabej formie, Te opowiadania są po prostu nudne, zapomnijcie też o jakimś zaskoczeniu, suspensie. To raczej opis jak cos działało kiedyś itp. Zdecydowanie nie polecam

Klasyczny Pilipiuk jak za dawnych dobrych lat

Klasyczny Pilipiuk jak za dawnych dobrych lat

Najsłabszy (wg mnie) zbiór opowiadań Andrzeja, może przez to, że opowiadania są bardzo długie (i są tylko 4). Źle mi się to czytało, w porównaniu do innych tomów historie wypadają bardzo słabo. Warte uwagi opowiadanie z Robertem Stormem, niestety najkrótsze.

Najsłabszy (wg mnie) zbiór opowiadań Andrzeja, może przez to, że opowiadania są bardzo długie (i są tylko 4). Źle mi się to czytało, w porównaniu do innych tomów historie wypadają bardzo słabo. Warte uwagi opowiadanie z Robertem Stormem, niestety najkrótsze.

Tajemnica zielonej teczki [w: ] A. Pilipiuk, Zły las


Była okazja wytargać z bibliotecznej półki zbiór opowiadań Andrzeja Pilipiuka zatytułowany "Zły las", są tam cztery opowiadania, które równie dobrze mogłyby robić za coś w rodzaju konspektu do co najmniej czterech książek, ale, że jak wiemy Pilipiuk dobrze odnajduje się w krótkiej formie, chociaż często te opowiadania przybierają całkiem solidną formę, jeśli idzie o długość. A merytorykę pisarską niech każdy z czytelników się zajmie w czym pomóc mogą np. takie recenzje jak moja. Jak zwykle w takim przypadku wybieram ze zbioru jedno opowiadanie, żeby czytelnik mógł sie zorientować z czym mamy do czynienia w książce, i które moim subiektywnym zdaniem jest najciekawsze.

Zainteresowałem się pierwszym opowiadaniem, jest ono zatytułowane "Tajemnica zielonej teczki", jest zdecydowanie najlepsze, i tak fascynujące, że nawet jak na konwencję fantastyczną jest fantastyczna, science fiction po prostu, którego elementy da się tu znaleźć.

Może ktoś kojarzy książkę zatytułowaną "Yggdrasil" Radosława Lewandowskiego, bo tylko z fabułą tego co my tu mamy, może mieć do czynienia. Co prawda nie ma typowej podróży w czasie, jest tylko malutki spacerek zeppelinem przez Atlantyk, ale koncept robi wrażenie, że neandertalczycy i inni sapiens mają się dobrze, tylko się wycwanili, dobrze się zakamuflowali i chcą nam homo sapiens dokopać. Przypuszczać można, ze jeśli Lenin i paru innych wpływowych ludzi pierwszej połowy dwudziestego wieku byliby, jak to tutaj Pilipiuk ich definiuje yetisonami, to znaczy, że chłopaki dają radę. Coś podobnego było w przygodach Jakuba Wędrowycza, w okolicy Wojsławic, w Dębince, mieszkali małpoludy. Byli oni na tyle cwani, że przetrwali prześladowania ze strony kościoła, a także jakoś uporali się z koncepcjami nazistowskimi.

Ci ludzie yeti przetrwali gdzieś na Grenlandii, z tego co możemy przypuszczać radzili sobie ze zdobyczami techniki, we współczesnych czasach byłoby to jeszcze bardziej intrygujące.
Przychodzi mi jeszcze jedna, a może nawet analogie literackie, które dowodzą, że nie potrzebujemy kosmitów, bo i na naszej ziemi ewolucja może sprawić jakiś psikus, że np. mrówki w "Trylogii mrówczej" Bernarda Werbera, czy małpy z "Planety małp", Pierr'a Boull'a będą kiedyś lepsze od nas i będą z tego jakieś kłopoty.

W samej fabule opowiadania, bohaterka Krystyna Malinowska, mieszkająca w stolicy II RP w Warszawie, dostała propozycję współpracy z tzw. Tajnym Instytutem, badającym sprawy co najmniej dziwne, m. in. Kryptozoologią. Przypadku w tym nie ma, bo jej rodzina, ojciec i stryj, sprawą się interesowali. Ojciec działał naukowo na rzecz Polski, za to stryj działał na rzecz ZSRR i stąd to zamieszanie wokół zielonej teczki. Wynikać z tego może, że Rosjanie ogarniali temat, rozumieli jakie są z tego zagrożenia, ale też korzyści.

Ekipa badawcza wyrusza na Grenlandię i rozpoczyna prace badawcze. Krótko, zwięźle i na temat jest ciekawie. Opowiadanie jest fascynujące, Pilipiuk powołuje się na jakieś naukowe koncepcje archeologiczne, ale nie mam wiedzy w tym zakresie, żeby to poddać jakiejś sensownej analizie. Więc to po prostu pominę. Książkę czyta się dobrze, szybko, jest ciekawie. Polecam.

Tajemnica zielonej teczki [w: ] A. Pilipiuk, Zły las


Była okazja wytargać z bibliotecznej półki zbiór opowiadań Andrzeja Pilipiuka zatytułowany "Zły las", są tam cztery opowiadania, które równie dobrze mogłyby robić za coś w rodzaju konspektu do co najmniej czterech książek, ale, że jak wiemy Pilipiuk dobrze odnajduje się w krótkiej formie, chociaż często te opowiadania...