Bardzo przyjemnie było powrócić do tego stylu pisania. Bardzo polubiłem humor i pokrętną logikę Eriksona już w malazańskiej księdze poległych chociażby w epizodach z Teholem. Tutaj jest tego więcej, dzięki czemu przykryło czasami średnią fabułę. Z drugiej strony sam format jest bardzo krótki w porównaniu do poprzedniego cyklu. Ciężko by było wcisnąć tutaj jakąś głębszą historię. Dlatego uważam, że sama seria I i II tom są udane i bawiłem się przy nich bardzo dobrze. Chociaż do 10/10 odrobinę zabrakło :)

Bardzo przyjemnie było powrócić do tego stylu pisania. Bardzo polubiłem humor i pokrętną logikę Eriksona już w malazańskiej księdze poległych chociażby w epizodach z Teholem. Tutaj jest tego więcej, dzięki czemu przykryło czasami średnią fabułę. Z drugiej strony sam format jest bardzo krótki w porównaniu do poprzedniego cyklu. Ciężko by było wcisnąć tutaj jakąś głębszą...

Teatr formy eksperymentalnej, z naciskiem na formę. Albo wejdziesz w konwencję, albo cię odrzuci. Większość odrzuci. Inteligentnie, z ironicznym i abstrakcyjnym poczuciem humoru i inaczej niż w Malazanie. Może zmęczyć, może zachwycić. Tylko dla nielicznych.

Teatr formy eksperymentalnej, z naciskiem na formę. Albo wejdziesz w konwencję, albo cię odrzuci. Większość odrzuci. Inteligentnie, z ironicznym i abstrakcyjnym poczuciem humoru i inaczej niż w Malazanie. Może zmęczyć, może zachwycić. Tylko dla nielicznych.

"Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu, tom: 2" to druga, tym razem licząca sobie trzysta pięćdziesiąt stron, z dwóch książek, na które składają się trzy opowiadania dotyczące trzech głównych bohaterów: czarodziejów i nekromantów Bauchelaina i Korbala Broacha, oraz ich lokaja, Emancipora Reesa. Jeśli ktoś kojarzy monumentalny cykl "Malazańska Księga Poległych" to te opowiadania dotyczą właśnie tego świata i tychże postaci, tyle że toczą się poza fabułą cyklu, bo to osobne historie.

Pierwsze opowiadanie "Szlak Potłuczonych Dzbanów", opowiada o podróży przez Wielką Suchość. w której udział bierze grupa wędrowców, którzy zebrali się tylko w jednym celu - przejść przez Szlak Potłuczonych Dzbanów do Świątyni Obojętnego Boga. To będzie długa i mozolną przeprawę, bo niestety w trakcie podróży zacznie brakować im prowiantu, więc zacznie się wyliczanka, kto z nich pójdzie pod tasak, a potem wprost do ich żołądków...

W opowiadaniu "Żmijce nad Plamoujściem" Bauchelain, Korbal Broach i Rees po rozbiciu się Słonecznego Loka trafiają na tereny, które należą doLorda Żmijce, który ma tendencję do zabijania wszystkich cudzoziemców. Niestety nie będzie im łatwo z nekromantami, więc zacznie się zabawa w to kto kogo zabije prędzej i w bardziej wyrafinowany sposób.

W "Biesach z Koszmarii" duży udział ma Bauchelain, który zostaje tyranem w Farrogui planuje wojnę z armią Biesów z Koszmarii.

I tak to mniej więcej wygląda. Trzy opowiadania do przeczytania po jednym w osobne dni, a jeśli ktoś ma cały dzień do wykorzystania na czytanie to najpewniej uda mu się machnąć całość. Osobiście drugi "Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" podobał mi się bardziej, bo bardziej mi pasował charakterystyką, humorem i ogólnie chyba wszystkim przypominał uwielbianą "Malazańską...". Dużo akcji, specyficznego humoru i high fantasy, które bawi i sprawia przyjemność. Warto jednak przeczytać oba tomy, bo to super urozmaicenie dla tego monumentalnego cyklu. ;)

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2022/08/opowiesci-o-bauchelainie-i-korbalu.html

"Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu, tom: 2" to druga, tym razem licząca sobie trzysta pięćdziesiąt stron, z dwóch książek, na które składają się trzy opowiadania dotyczące trzech głównych bohaterów: czarodziejów i nekromantów Bauchelaina i Korbala Broacha, oraz ich lokaja, Emancipora Reesa. Jeśli ktoś kojarzy monumentalny cykl "Malazańska Księga Poległych" to...

Miła odskocznia od głównego cyklu Malazańskiej księgi Poległych.Mozna się pośmiać z czarnego humoru który jest często używany przez autora. Czekam na tom 3.

Miła odskocznia od głównego cyklu Malazańskiej księgi Poległych.Mozna się pośmiać z czarnego humoru który jest często używany przez autora. Czekam na tom 3.

Takie sobie. Mnie nie porwało. Autor naprawdę napisał MKP. Reszta jest milczeniem.

Takie sobie. Mnie nie porwało. Autor naprawdę napisał MKP. Reszta jest milczeniem.

Fajna odskocznia od Malazańskiej Księgi Poległych która może przytłoczyć skalą. Tutaj Erikson poszedł w krótkie, dowcipne, momentami absurdalne formy. Jeżeli ktoś lubi specyficzny humor który w niewielkiej dawce jest obecny w cyklu "podstawowym" to ten zbiór mu się powinien spodobać.
Nie rozumiem tylko decyzji wydawcy aby opowiadania były w kolejności publikacji a nie chronologii wydarzeń. Dużo się lepiej czyta w tej drugiej opcji - tylko trzeba przeskakiwać między tomem 1 a 2. Kolejność właściwą bez problemu znajdziecie w necie.

Polecam bardzo ale tylko tym którzy czytali choć z 2-3 tomy cyklu. A tym co nie czytali polecam cykl ;)

Fajna odskocznia od Malazańskiej Księgi Poległych która może przytłoczyć skalą. Tutaj Erikson poszedł w krótkie, dowcipne, momentami absurdalne formy. Jeżeli ktoś lubi specyficzny humor który w niewielkiej dawce jest obecny w cyklu "podstawowym" to ten zbiór mu się powinien spodobać.
Nie rozumiem tylko decyzji wydawcy aby opowiadania były w kolejności publikacji a nie...

Druga część "Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" to podobnie jak tom pierwszy, zbiór 3 nowelek.

Pierwsza z nich "Szlak Potłuczonych Dzbanów", opowiada o podróży przez Wielką Suchość. Grupa wędrowców, którzy zebrali się tylko w jednym celu - przejścia przez Szlak Potłuczonych Dzbanów, aż do Świątyni Obojętnego Boga wyrusza na długą i mozolną przeprawę. Część z nich znajduje się w drużynie ze względu na pielgrzymkę, część ze względu na festiwal artystyczny, a część pragnie dorwać i pozbyć się raz na zawsze duetu nekromantów. Niestety w trakcie podróży zaczyna brakować im prowiantu, więc rachunkiem zysków i strat artyści idą pod tasak. O tym, który artysta pożegna się z życiem decydują konkursy literackie urządzane przy wieczornych ogniskach. Natomiast, czy nekromanci zostaną schwytani? To się dopiero okaże :)

W noweli "Żmijce nad Plamoujściem", dwójka nekromantów wraz ze swoim lokajem wysiada na brzeg po rozbiciu się Słonecznego Loka. Traf chciał, że akurat wylądowali obok twierdzy Lorda Żmijce, który ma tendencję do zabijania wszystkich cudzoziemców. Ten numer z nekromantami nie przejdzie i rozpocznie się taniec czarodziejów, kto kogo zabije w bardziej wyrafinowany sposób :) Pieśniarze również przeżyli katastrofę statku, podobnie jak trójka pechowych dezerterów.

W "Biesach z Koszmarii" Bauchelain zostaje tyranem w Farrogu. Wszyscy, którzy przeżyli przeprawę przez Szlak Potłuczonych Dzbanów lądują w więzieniu, natomiast tyran Bauchelain planuje wojnę z Biesami.

Czytałem z bardzo dużą przyjemnością. Nie dość, że mogłem odkryć kolejne kawałki świata Malazu dzięki podróżom dwójki głównych bohaterów, to na dodatek miałem styczność z wyśmienitym poczuciem humoru autora. Budowanie scen, narracja, poziom abstrakcji w niektórych momentach fabuły, to wszystko dało mi to, czego oczekiwałem po tej książce. Do świata Malazu zdecydowanie wrócę i to niejednokrotnie.

Druga część "Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" to podobnie jak tom pierwszy, zbiór 3 nowelek.

Pierwsza z nich "Szlak Potłuczonych Dzbanów", opowiada o podróży przez Wielką Suchość. Grupa wędrowców, którzy zebrali się tylko w jednym celu - przejścia przez Szlak Potłuczonych Dzbanów, aż do Świątyni Obojętnego Boga wyrusza na długą i mozolną przeprawę. Część z nich...