Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To mit, że szkolni zamachowcy to samotnicy i fani gier komputerowych z piwnicy. Niektórzy tak, ale większość nie. Wielu z nich daje wcześniej znaki swojej fascynacji przemocą – w wypracowaniach, w nagrywanych przez siebie filmach, w dziennikach. Przeważnie chorują na depresję. Masowe morderstwa to jednocześnie ich samobójstwa. „My widzimy to jako morderstwo, ale ich napędza samobójstwo. To depresja, która rodzi sny o zagładzie”.
Eric i Dylan przygotowywali się przez ponad rok. Gromadzili broń, robili bomby, koktajle Mołotowa, sporządzali dokładne plany, notatki, nagrywali filmy i wrzucali je do internetu. Ten pierwszy groził koledze i jego matce, ale opieszałość policji i urzędników nie zagrodziła mu drogi do zbrodni. I to go zachęciło do dalszego działania. Był sympatycznym, dobrze uczącym się psychopatą, który oszukał rodziców i terapeutów. Drugi to długowłosy galernik wrażliwości marzący o wielkiej miłości. Obaj zafascynowani przemocą, mieli na koncie drobne przestępstwa i wybryki, obaj uważali się za nadludzi. Chcieli wysadzić w powietrze cały ten „jebany świat’ pełen bezmyślnych zombie. Urodzeni mordercy – jak mówili o sobie (kochali ten film Olivera Stone’a, który też kiedyś zrobił na mnie wrażenie). Miało być spektakularnie, wspaniale i efektownie, a wyszło „tak sobie”, bo nieudana bomba nie wysadziła stołówki, w której było ok. 600 osób, inne bomby były kiepsko zrobione i nie eksplodowały, a zabijanie którejś osoby z kolei nie dawało satysfakcji. Nawet samobójstwo przez policjanta (dowiedziałam się, że coś takiego istnieje) się nie udało. „Nie było gruzu, nie było piekła”.

W filmie Stone’a to telewizja i dziennikarze zrobili z Mickey’a i Mallory gwiazdy. W tej książce Dave Cullen też oskarża media. Uważa, że powinno się przestać informować o mordercach, ciągle wymieniać ich nazwiska, trzeba zdjąć z nich reflektor, a zająć się raczej ofiarami. Trzeba przestać tworzyć ich legendy. A to między innymi dlatego, że dwaj zamachowcy z Columbine znaleźli naśladowców, którzy też chcieli, aby ktoś o nich usłyszał. „Kolejni mordercy próbują przeżyć na nowo chwałę i euforię z Columbine. Nie było czegoś takiego. Ta opowieść jest fałszywa podwójnie”.
Reportaż Cullena opowiada oczywiście o ofiarach, o życiu po wydarzeniach 1999 roku, a także o tym, jak wykrzywiono prawdę i jak próbowano masakrę wykorzystać dla swoich celów. Nawet finansowych.

To mit, że szkolni zamachowcy to samotnicy i fani gier komputerowych z piwnicy. Niektórzy tak, ale większość nie. Wielu z nich daje wcześniej znaki swojej fascynacji przemocą – w wypracowaniach, w nagrywanych przez siebie filmach, w dziennikach. Przeważnie chorują na depresję. Masowe morderstwa to jednocześnie ich samobójstwa. „My widzimy to jako morderstwo, ale ich napędza...

Nie każda książka "chce" być wielkim dziełem czy rasowym reportażem. I tak jest w tym przypadku. I wcale na to nie liczyłam. Ale za to dowiedziałam się z niej sporo. Książka dotyka wielu tematów: pięć języków urzędowych Hiszpanii, turystyka, kolonializm, historia Gibraltaru, historia Andaluzji przedchrześcijańskiej, terror Francisco Franco, sjesta, szkolnictwo, tapas, corrida. Madryt... I różne fiesty: targi kwietniowe w Sewilli, El Rocio w Almonte, fiestas de San Miguel w Lleida, San Fermines, La Tomatina, Fallas, El Colacho i wiele innych. Colacho to zamaskowany przebieraniec wymachujący ogonem wołu, uwalniający od grzechu noworodki rzędem ułożone na ołtarzach z kwiatów. A w Wielki Czwartek w Verges można zobaczyć taniec śmierci, niczym przeniesiony ze średniowiecza dance macabre. Bardzo ciekawy jest temat piłki nożnej. Barca nie lubi się z Realem. Athletic Bilbao obrzuca inwektywami Barcę. Raz w 1943 przedstawiciele frankistowskiego reżimu "pogadali" w szatni z piłkarzami Barcelony i ta przegrała z Realem 11:1. I nie wiem czy wiecie, że kiedyś Real i Barcelona mieli wspólnego piłkarza Alfredo di Stefano.
I o to mi chodziło. I po to przeczytałam tę książkę.

Nie każda książka "chce" być wielkim dziełem czy rasowym reportażem. I tak jest w tym przypadku. I wcale na to nie liczyłam. Ale za to dowiedziałam się z niej sporo. Książka dotyka wielu tematów: pięć języków urzędowych Hiszpanii, turystyka, kolonializm, historia Gibraltaru, historia Andaluzji przedchrześcijańskiej, terror Francisco Franco, sjesta, szkolnictwo, tapas,...

Książkę Brene Brown pożyczył mi kolega - perfekcjonista, który zmienia aktualnie sposób myślenia i zaczyna się luzować. Wreszcie „odpuszcza” i mówi: „jakie to ma znaczenie?”. Wcześniej wszystkim się przejmował, wszystko brał na siebie i do siebie i straszliwie spalał się na nieważnych rzeczach. Czyta on teraz różne poradniki i książki z dziedziny psychologii. Mówi, że ta książka jest dla niego ważna. Jeszcze dokładnie nie wiem, z jakich powodów. Ale się dowiem. Mnie nie porwała, a nawet zdenerwowała na początku swoją banalnością i truizmami. Tłumaczenie też takie sobie. Na przykład: „Nie rozhuśtasz kota, nie uderzając narcyza”. Do tej pory chyba do końca nie rozumiem.
Jednak jest to książka też o mnie. Nie da się ukryć. Męczę się z poczuciem niedostatku i myśleniem typu: „nigdy dość”, dążę do jakiegoś wyimaginowanego perfekcjonizmu i mam jednocześnie świadomość, że nie osiągnę doskonałości. Autorka wskazuje trzy źródła niedosytu: 1) wstyd, 2) porównywanie, 3) brak zaangażowania. Odkrywcze są dla mnie tezy o wstydzie – nigdy nie myślałam o nim w ten sposób: „Wstyd karmi lęk. Osłabia naszą tolerancję wrażliwości, zabijając w ten sposób zaangażowanie, innowacyjność, kreatywność, produktywność i zaufanie. Co gorsza, jeśli nie wiemy, czego szukamy, wstyd może spustoszyć nasze organizacje, zanim dostrzeżemy choćby jedną widomą oznakę problemu. Wstyd działa niczym termity w domu. Gnieździ się w ciemnościach, wygryzając naszą infrastrukturę, aż pewnego dnia nasze schody się zapadają.” Ja chyba zapomniałam o moim wstydzie, albo się wstydu wstydziłam.
No i na koniec rozdział inspirujący rodziców i trochę wbijający w poczucie winy, ale też zachęcający do zmiany: „Rodzicielstwo całym sercem”. „Czy jesteś takim dorosłym, jakim chciałbyś, aby twoje dziecko było w przyszłości?”. To zdanie wprawiło mnie w zakłopotanie. Niby tak…, ale nie do końca. Pocieszające jest, że „Gdzieś głęboko, wśród naszych nadziei i obaw związanych z przyszłością naszych dzieci, kryje się przerażająca prawda, że nie ma czegoś takiego, jak idealne rodzicielstwo i nie istnieją żadne pewniki w tej mierze”. Książka Brown jest o tyle cenna, że naprawdę uczy, jak być człowiekiem.

Książkę Brene Brown pożyczył mi kolega - perfekcjonista, który zmienia aktualnie sposób myślenia i zaczyna się luzować. Wreszcie „odpuszcza” i mówi: „jakie to ma znaczenie?”. Wcześniej wszystkim się przejmował, wszystko brał na siebie i do siebie i straszliwie spalał się na nieważnych rzeczach. Czyta on teraz różne poradniki i książki z dziedziny psychologii. Mówi, że ta...