Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leaf Young jest zwyczajną nie rzucającą się w oczy dziewczyną, pracującą w jednym z nowojorskich barów.
Jednak pewnego dnia, kiedy przez przypadek znajduje się w nieodpowiednim dla siebie miejscu i czasie, zostaje opętana przez demona o imieniu Lore, za którym podąża bezwzględny egzorcysta o imieniu Falco. Leaf trafia do siedziby tajnej nowojorskiej organizacji specjalizującej się w szkoleniu egzorcystów. Nie świadoma swojego opętania dziewczyna zostaje postawiona przed faktem, że została opętana, co też zdaje się potwierdzać fakt, że potrafi komunikować się z nieproszonym gościem w swoim ciele. Przed śmiercią ratuję ją również fakt, iż potrafi ona w pełni kontrolować demona, co skłania przedstawicieli Black Bird Academy do złożenia jej propozycji nie do odrzucenia. W zamian za wolność musi ona zgodzić się, aby wziąć udział w szkoleniu. Tym samym przebiegły demon w ciele dziewczyny układa swój plan, który miałby zapewnić mu wolność.


Byłam bardzo zaskoczona, widząc niewielką czarną przesyłkę zostawioną pod moimi drzwiami, a kiedy już ją otworzyłam moim oczom, ukazała się przepięknie zaprojektowana okładka książki oraz tajemnicza koperta, którą z wielką ciekawością otworzyłam. Książkę Black Bird Academy zaczęłam czytać dość szybko po jej otrzymaniu, ponieważ wzbudziła we mnie wielkie zaciekawienie. Muszę przyznać, że z początku fabuła tej historii mnie zbytnio nie zachwyciła ani nie wciągnęła. Dopiero po kilkunastu kartkach, nadszedł moment, w którym przepadałam i wręcz nie mogłam się od niej oderwać, tak więc przeczytałam ją niemal w ciągu jednego dnia. Najbardziej w tej książce podobało mi się jej zakończenie, to ono właśnie wzbudziło we mnie największe emocje i sprawiło, że nie mogę doczekać się drugiego tomu historii Leaf.

Jeśli już mowa o bohaterach, to największą sympatią obdarzyłam w tej książce demona Lore. Choć był obecny tylko w momentach, gdy przejmował kontrolę nad ciałem Leaf i niekiedy wypowiadał się, siedząc w jej głowie, to jest moim zdaniem najciekawszą postacią w całej książce. A pomysł, aby, skupić fabułę na tej postaci w późniejszych rozdziałach wyszedł tej książce na dobre, bowiem postać głównej bohaterki była odrobinę bezbarwna, jakby pozbawiona charakteru. Ogółem główna bohaterka działała mi momentami odrobinę na nerwy, przez co rozdziały z jej perspektywy czytało się trochę ciężko. Lepiej już za to czytało się książkę z perspektywy egzorcysty Falco. Muszę przyznać, że ten bohater jest z kategorii tych, których nie da się po prostu nie lubić.

Czy warto przeczytać Black Bird Academy? Oczywiście, że tak! Jeśli jesteście fanami wartkiej akcji, nietuzinkowych klimatów w książkach, to Black Bird Academy jest idealna pod tym względem. Nie brakuje jej również ciekawych wątków pobocznych, które są tak samo ciekawe jak wątek główny. Pozycja w sam raz na letnie popołudnia, bądź wieczory.

Leaf Young jest zwyczajną nie rzucającą się w oczy dziewczyną, pracującą w jednym z nowojorskich barów.
Jednak pewnego dnia, kiedy przez przypadek znajduje się w nieodpowiednim dla siebie miejscu i czasie, zostaje opętana przez demona o imieniu Lore, za którym podąża bezwzględny egzorcyst...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie książki inspirowane historią? Ja tak, dlatego z wielkim zaciekawieniem sięgnęłam po książkę „Nauczyciel z getta” autorstwa Mario Escobara. Znany pisarz i historyk zainspirowany historią Janusza Korczaka (jego prawdziwe imię to Henryk Goldszmit), wywodzącego się z warszawskiej rodziny żydowskiej, pedagoga, który został zamordowany w jednym z nazistowskich obozów zagłady, w Treblince. Do końca swojego życia Korczak robił to, co kochał, pracował i zajmował się sierotami i wraz z nimi został wywieziony podczas likwidacji warszawskiego getta do Treblinki, gdzie nie czekało na niego nic innego, jak tylko śmierć.


„Świat zamienił się w straszliwe miejsce, ale każdej wiosny kwiaty na nowo będą zapełniać ziemię, obiecując letnie zbiory, zanim jesień przefarbuje pola, a zima świata spadnie na nas niczym gruba.” *¹




Escobar w swojej książce oprócz poruszającej historii o potędze ludzkiego heroizmu, przedstawia również realia codziennego życia w warszawskim getcie, w którym warunki do życia, pogarszały się z każdym kolejnym dniem funkcjonowania tego obiektu. Opisuje walkę ludzi o przetrwanie, którzy walczyli z nieustającymi brakami jedzenia, lekarstw i przeludnieniem. Pisze o towarzyszącym im ciągłym strachu o to, co przyniesie kolejny dzień czy noc. Przedstawia także bezmiar okrucieństwa, czy mówiąc wprost niewyobrażalnego sadyzmu, który często przekraczał jakiekolwiek granice i pozbawiał uwięzionych ludzi – godności i człowieczeństwa, jaki stosowali nazistowscy żołnierze wobec niewinnych ludzi, których jedynie pechem było to, że urodzili się narodowości żydowskiej. Tę książkę czytałam z wielkim poruszeniem i, mimo że jest ona mieszanką prawdziwych faktów historycznych z fikcją literacką, to autor wszystko przedstawia w sposób bardzo przekonujący i realistyczny. Dzięki temu można doświadczyć emocji, atmosfery strachu i wciągnąć się w jej treść.



„Śmierć to zwycięstwo zapomnienia. Dopóki pamiętamy naszych bliskich, oni wciąż są wśród nas.”*²



„Nauczyciel z getta” to książka, którą z pewnością warto przeczytać. Jej tematyka może wydawać się ciężka czy wręcz kontrowersyjna, jednak potrafi swoją treścią porwać czytelnika.




*¹- cytat z książki „Nauczyciel z getta” Mario Escobar

*²- cytat z książki „Nauczyciel z getta” Mario Escobar

Lubicie książki inspirowane historią? Ja tak, dlatego z wielkim zaciekawieniem sięgnęłam po książkę „Nauczyciel z getta” autorstwa Mario Escobara. Znany pisarz i historyk zainspirowany historią Janusza Korczaka (jego prawdziwe imię to Henryk Goldszmit), wywodzącego się z warszawskiej rodzi...

Rozwiń

Zwiń

Alicja Mort była policjantka, wiedzie w miarę stabilne życie u boku swojego męża Jacka. Pewnego dnia Mort otrzymuje tajemniczą przesyłkę, w której znajduje się – szmaciana lalka. Rękodzieło natychmiast odświeżyła w pamięci bohaterki, wspomnienia o jedynym ze śledztw sprzed lat, w którym brała udział jako młoda, ambitna policjantka. Przerażona dobijającą się w brutalny sposób przeszłością, postanawia rozwiązać sprawę niechcianej przesyłki i kontaktuje się ze swoim byłym mentorem Edwardem Górskim. Nie ma jednak pojęcia, że rozpoczynając, to śledztwo zostaje wciągnięta w sieć okrutnych sekretów i kłamstw, ze strony tych, którym kiedyś najbardziej ufała.



Propozycję zrecenzowania „Asymetrii” autorstwa Bartosza Szczygielskiego przyjęłam bez chwili zastanowienia, ponieważ zarówno zachęcający opis, jak i znajomość twórczości autora, zapowiadały, że może być to ekscytujący thriller. Książkę zaczęłam z wielkim entuzjazmem, bo zaczęła się bardzo obiecująco, jednak im dalej się zagłębiałam w jej fabule, tym bardziej kiełkowało, we mnie uczycie niedosytu. Fakt, faktem czytało się ten thriller bardzo lekko i szybko, ale bez żadnego dreszczyku emocji. Główna bohaterka byłaby stworzona genialnie, bo jest nią bardzo ambitna, inteligentna, obdarzona nadzwyczajną intuicją, charakterna była policjantka… gdyby nie została potraktowana przez Szczygielskiego po macoszemu. Co trochę mnie to zabolało. Oceniając postacie ogółem, można też stwierdzić, że autor mógł jeszcze nad nimi popracować i nadać im więcej charakterystycznych cech.

W książce pojawiają się przeskoki czasowe, bowiem główna część fabuły toczy się w 2019 roku, jednak autor lawiruje jeszcze między 2004 r. i 2009 r. ukazując czytelnikowi wydarzenia sprzed kilku lat, które mają związek ze sprawą szmacianej laleczki. Powroty do przeszłości pokazują również, jakie zmiany zaszły w charakterze bohaterki w związku z uczestnictwem w dramatycznych wydarzeniach. Co nadaje tej książce więcej ciekawości i bardziej ona wciąga.



Jak oceniam tę książkę? Autor, pisząc „Asymetrię” z pewnością, miał swoją wizję jej fabuły, charakterów postaci i starał się napisać trzymający w napięciu thriller. Ja jednak tej książce dałabym bym w skali od jednego do dziesięciu, mocne sześć. Mimo lekkiego uczucia zawodu, które spowodowane jest brakiem mocnego punktu kulminacyjnego, jakiego można by wymagać w przypadku thrillerów, ten tytuł czytało się naprawdę bardzo dobrze, przyjemnie i szybko. Ot, taki leciutki thriller, który można przeczytać jednego wieczora, bez obawy, że zryje głowę. Ze względu na sympatię do głównej bohaterki z pewnością również będę wyczekiwać kolejnego tomu.

Alicja Mort była policjantka, wiedzie w miarę stabilne życie u boku swojego męża Jacka. Pewnego dnia Mort otrzymuje tajemniczą przesyłkę, w której znajduje się – szmaciana lalka. Rękodzieło natychmiast odświeżyła w pamięci bohaterki, wspomnienia o jedynym ze śledztw sprzed lat, w którym br...

Rozwiń

Zwiń

27 kwietnia 1759 roku na świecie pojawia się Mary Wollstonecraft, kobieta, jak na czasy, w których przyszło jej żyć, o bardzo buntowniczym charakterze. Wollstonecraft nie miała lekkiego życia, była drugim dzieckiem z szóstki dzieci państwa Wollstonecraft, jej matka nie okazała jej żadnych głębszych uczyć, jakimi rodzice zazwyczaj obdarzają swoje dzieci, świadczy o tym fakt, że zaraz po swoich narodzinach została oddana pod opiekę mamce, która przez pierwszy rok jej życia się nią zajmowała. Mimo faktu, że rodzice Mary byli zamożni, to przez nie chęć jej ojca do „wyższych sfer” żyli skronie. Młodość przyszłej prekursorki feminizmu nie była usłana różami, od momentu, gdy jej ojciec – Edward został wciągnięty na dobre w szpony alkoholizmu i stał się przez to porywczy i agresywny, zaczął stosować przemoc domową wobec swoich dzieci i swojej żony Elisabeth. Po perypetiach związanych z kilkoma przeprowadzkami i bankructwem, depresją matki Mary, na jej barki spadła opieka nad resztą młodszego rodzeństwa (Mary miała wówczas 11 lat). Nastoletnia Mary marzyła o staniu się niezależną kobietą i opuszczeniu rodzinnego gniazda, bez konieczności wychodzenia za mąż. Kształcenie się i rozwój, uważała, za bardzo ciekawsze niż założenie rodziny.Mimo swojego kontrowersyjnego (jak na czasy, w których żyją Mary) podejścia do związków i miłości, udało jej się znaleźć miłość. A nawet urodziła dwie córki. Najbardziej pod względem charakteru do niej podoba się okazała być, jej córka druga córka Mary Shelley. Niestety Wollstonecraft zmarła po dziesięciu dniach od narodzin córki w wyniku gorączki popołogowej więc nie było jej dane nacieszyć się córką. Jednak w późniejszych latach, jej córka wiernie wyznawała wartości, jakie pozostawiła w swych dziełach matka.



Tak, pokrótce brzmi początek niesamowitej historii, o kobietach (matce i córce), które postanowiły łamać stereotypy panujące w dziewiętnastym wieku dotyczące kobiet. „Buntowniczki. Niezwykłe życie Mary Wollstonecraft i jej córki Mary Shelley” autorstwa Charlotte Gordon to fascynująca biografia, dwóch niesamowicie charyzmatycznych kobiet, które swoimi poglądami znacznie wyprzedzały epokę, w której żyły. Obydwie przecierały szlaki dla późniejszych pokoleń wielu kobiet w drodze do bycia traktowanymi na równi z mężczyznami, zarówno pod względem życia publicznego, jak i zawodowego. Gordon swoich czytelników zabiera w niezwykłą, pełną zwrotów akcji, emocjonalną podróż śladami prekursorkek feminizmu.



Ta biografia urzekła mnie i skradła moje serce już na samym początku czytania jej. Autorka realistycznie przedstawia realia czasów, w których żyły obydwie bohaterki. Może odrobinę na początku przeszkadzała mi narracja i fakt, że życiorysy bohaterek się ze sobą przeplatają, jednak po dłuższym czytaniu, ten dyskomfort zniknął i cieszyłam się dalszą lekturą. Język, jakiego autorka użyła do opisania wydarzeń, sprawia, że od samego początku zapomina się, iż ma się do czynienia z biografiami, a ma się wrażenie, że czyta się bardzo dobrze napisaną powieść. Taka forma z pewnością sprawia, że książkę czyta się z wielką przyjemnością i lekkością. Całości dobrego wrażenia, jakie budzi, ta książka jest jej okładka, która przyciąga wzrok i potrafi wzbudzić zainteresowanie.


Czy polecam? Oczywiście, że tak! Mimo że jest to książka biograficzna, to potrafi ona w swoim czytelniku wzbudzić emocje i intrygować.

27 kwietnia 1759 roku na świecie pojawia się Mary Wollstonecraft, kobieta, jak na czasy, w których przyszło jej żyć, o bardzo buntowniczym charakterze. Wollstonecraft nie miała lekkiego życia, była drugim dzieckiem z szóstki dzieci państwa Wollstonecraft, jej matka nie okazała jej żadnych ...

Rozwiń

Zwiń

„Wdowy Antarktydy. Kobiety, których mężowie nie wrócili z ostatniej wyprawy Scotta” autorstwa Anne Fletcher to biograficzna powieść o miłości, poświęceniu i sile, jaką posiadają kobiety. Bohaterkami biografii są Oriana Wilson, Lois Evans oraz Kathleen Scott, żony trzech najsłynniejszych polarników wszech czasów, którzy poświęcając życie, ruszyli na wyprawę marzeń, aby podbić biegun południowy w 1910 roku. Książka Fletcher opowiada historie trzech różniących się od siebie kobiet pod względem charakterów, pozycją społeczną, które po śmierci mężów musiały walczyć o, to, aby ich mężowie zostali godnie zapamiętani.

Ta książka zaciekawiła mnie już od momentu, kiedy otrzymałam e-maila z propozycją napisana jej recenzji i z wielką niecierpliwością wyczekiwałam jej przyjścia, ponieważ już sam jej opis był intrygujący i wzbudzał ciekawość. Przeczytałam ją w dość szybko tempie, dzięki temu, że pomimo iż to jest biografia, to czytało się ją bardzo lekko. Widać było, że autorka przed napisaniem książki skrupulatnie zbierała informacje, które potem zostały przez nią podzielone na trzy części — dzieciństwo, lata młodzieńcze oraz okres po śmierci mężów. W każdej z części mamy możliwość bliższego poznania bohaterek, tego co je różniło i jak radziły sobie z trudami, jakie stanęły im na drodze. Autorka przedstawia Lois Evans, Orianę Wilson i Kathleen Scott jako pełne poświęcania, kochające żony, które mimo świadomości ryzyka, jakie podejmują ich mężowie, zapuszczając się w nieznany wówczas świat wielkich mrozów Atlantydy, wiernie wspierały swoich mężów, wierzyły w powodzenie zdobycia przez nich bieguna południowego oraz szczęśliwy powrót ich do domu. Opisuje również ich wielkie oddanie wobec mężów, które wykazały po ich śmierci, broniąc ich imion przed zapomnieniem, fałszowaniem faktów związanych z tokiem wyprawy i niesprawiedliwym osądem ludzi.


„Wdowy Antarktydy. Kobiety, których mężowie nie wrócili z ostatniej wyprawy Scotta” to biografia, która momentami potrafi wzbudzić w czytelniku skrajne emocje, wzruszyć, zaszokować. Rzuca również całkiem nowe światło na los polarników, którzy nie bacząc na czyhające na nieznanym, mroźnym lądzie pułapki, postanowili zaryzykować swoje życie, aby realizować swoje marzenia. Mogę powiedzieć, że ta książka bardzo mnie poruszyła i zachwyciła, tym co jest w niej przedstawione i polecam ją do przeczytania, każdemu.

„Wdowy Antarktydy. Kobiety, których mężowie nie wrócili z ostatniej wyprawy Scotta” autorstwa Anne Fletcher to biograficzna powieść o miłości, poświęceniu i sile, jaką posiadają kobiety. Bohaterkami biografii są Oriana Wilson, Lois Evans oraz Kathleen Scott, żony trzech najsłynniejszych po...

Rozwiń

Zwiń