Jesteśmy społecznością, która kocha książki

On jest jak nałóg - wiem, że to coś złego, ale, cholera, sprawia, że czuję się szczęśliwa..

On jest jak nałóg - wiem, że to coś złego, ale, cholera, sprawia, że czuję się szczęśliwa..

Gdyby człowiek miał kryształową kulę, która odsłoni przed nim wszystko, co go spotka w życiu, pewnie nigdy by się nie podniósł. Rzecz polega chyba na tym, żeby wszystko w życiu konsumować w małych porcjach. Zmartwienia i kłopoty dostawać w małych kawałkach, żeby dało się je pogryźć.

Gdyby człowiek miał kryształową kulę, która odsłoni przed nim wszystko, co go spotka w życiu, pewnie nigdy by się nie podniósł. Rzecz poleg...

najtrudniejsze w życiu to nauczyć się, które mosty przekraczać, a które spalić.

najtrudniejsze w życiu to nauczyć się, które mosty przekraczać, a które spalić.

(...) w jej duszy też przeciekało i wiało. Wiatr gasił wszystkie świeczki...

(...) w jej duszy też przeciekało i wiało. Wiatr gasił wszystkie świeczki...

Świat jest, jaki jest i tego nie zmienimy, ale to nie znaczy, że nie mamy się starać czynić go lepszym - bo jeśli nie możesz być gwiazdą na niebie, bądź przynajmniej lampą w domu.

Świat jest, jaki jest i tego nie zmienimy, ale to nie znaczy, że nie mamy się starać czynić go lepszym - bo jeśli nie możesz być gwiazdą na ...

(...) tylko śmierć potrafi tego nauczyć. Jesteśmy skłonni oddać i wybaczyć wszystko w zamian za jedną sekundę więcej...

(...) tylko śmierć potrafi tego nauczyć. Jesteśmy skłonni oddać i wybaczyć wszystko w zamian za jedną sekundę więcej...

Jego dwa starannie rozdzielone światy za chwilę miały się zderzyć, ale nie mógł ujawnić prawdy. Nie wolno tego powiedzieć głośno. Ale najlepsze kłamstwo to takie, które zawiera ziarno prawdy.

Jego dwa starannie rozdzielone światy za chwilę miały się zderzyć, ale nie mógł ujawnić prawdy. Nie wolno tego powiedzieć głośno. Ale najlep...

Gdy kogoś nie darzymy miłością, dostrzegamy, jak zbudowane ma ciało, widzimy architekturę kości, ich zgrubienia, tam gdzie brzydko wypychają skórę - te wszystkie zmarszczki, czerwone plamy, obwisłości, zwycięskie wągry i niezbyt to wszystko jest pociągające. Ale ciało ukochanego to zupełnie inna sprawa - jest niematerialne. Ono nigdy nie jest z krwi i kości, uczynione jest z marzeń. Kiedy go nie widzisz, czujesz się chory, brzydki i zmęczony, a gdy tylko do zobaczysz, wstępuje w ciebie życie. I znów powraca poranek. Wszystkie zegary wariują: spóźniają się, gdy na niego czekasz, biegną do przodu, kiedy on jest z tobą. Wszystko przeżywasz dwa razy. Pierwszy raz dla siebie, drugi raz dla niego, gdy mu o tym opowiadasz. Stajesz się poetą. Nie jesteś już samotny. Coś związuje cię z życiem niczym pępowina, która łączyła cię z matką, zanim przyszedłeś na świat. Koniec z niezależnością. Stałeś się niewolnikiem. Nie należysz już do siebie. Ale te więzy dają wyzwolenie.

Gdy kogoś nie darzymy miłością, dostrzegamy, jak zbudowane ma ciało, widzimy architekturę kości, ich zgrubienia, tam gdzie brzydko wypychają...

...kiedy modlisz się o deszcz, musisz przygotować się na błoto....

...kiedy modlisz się o deszcz, musisz przygotować się na błoto....