Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z podcastami Okuniewskiej zetknęłam się po raz pierwszy kilka miesięcy temu. Moją przygodę z jej twórczością zaczęłam właśnie od „Idiotek”. O ile jednak idiotkowe historie odpowiadały mi puszczane w tle podczas sprzątania czy zakupów, o tyle książka ta okazała się dla mnie powtarzalna i zwyczajnie zbędna.

Moje zdanie wynikać może z faktu, że idiotkowe przygody i nieudane randki mam już za sobą i będąc na pewnym etapie życia, nie utożsamiam się już z tymi historiami. Może, gdybym przeczytała tę pozycję jeszcze parę lat temu, moje podejście byłoby zupełnie odmienne. Istnieje realne prawdopodobieństwo, że tak właśnie by było.

Okuniewska w swoich podcastach wielokrotnie wspominała o popełnieniu tejże książki. Chwaliła się, promowała ją i dała do zrozumienia, że jest ze swojego tworu bardzo dumna. Owszem, wizualnie, na pierwszy rzut oka cała oprawa tomu naprawdę przykuwa wzrok. Jednakże, jeśli planujecie zabrać tę pozycję ze sobą na plażę, liczcie się, że jest to książka o sporej wadze i gabarytach. Można by sądzić, że autorka miała nam aż tyle do przekazania. Niestety, treść jest bardzo powtarzalna. Przez kilka rodziałów mielone są wciąż te same tematy. Opowieści słuchaczek są wklejone ni z gruchy ni z pietruchy i w większości nie są opatrzone żadnym komentarzem. Co więcej, Okuniewska nie poprawiła błędów pojawiających się nieraz w tych wiadomościach, co mnie bardzo uderzyło.

Osoby niezaznajomione z podcastem mogą pogubić się w terminologii i całym zamyśle książki, więc lepiej nie sięgać po nią bez odpowiedniego kontekstu. Z drugiej jednak strony, jako słuchaczka, od książki tej oczekiwałam powiewu świeżości. Rozczarowałam się, ponieważ wiele z historii przedstawionych w książce było omawianych wcześniej w podcaście. Jeśli autorka zaznacza, że otrzymywała tysiące wiadomości, chyba byłaby w stanie wyłuskać coś, o czym wcześniej nie było mowy?

Niektóre z przedstawionych opowieści są wręcz toksyczne. Można odnieść wrażenie, że autorka popiera skakanie z kwiatka na kwiatek, kłamstwa i oszustwa przedstawione w mailach. Momentami nie mogłam uwierzyć w głupoty, które czytam! Rozumiem przedstawienie punktu widzenia osoby krzywdzącej i pokrzywdzonej, jednak warto byłoby te autentyczne wstawki opatrzyć pewnym komentarzem. Do tego, pomarańczowa czcionka na różowym tle to bardzo zły pomysł i niektóre strony bardzo trudno się czytało. Jest to wizualnie może ciekawe, ale zdecydowanie niepraktyczne rozwiązanie.

Podsumowując, cieszę się, że nie nabyłam tej książki, bo zbierałaby na mojej półce kurz. Rozumiem chęć oddania realizmu i powielenia nadesłanych wiadomości jeden do jednego, jednak zachowanie błędów w moim odczuciu było bardzo bije po oczach. Co więcej, odnieść można wrażenie jakby finalna wersja tej książki była tylko szkicem. Okuniewska zostawiła w niej bowiem suchary i własne komentarze z adnotacją, że zostaną one później usunięte. Na pewno fani podcastu skusili się licznie na nabycie tej książki i nabicie również kieszeni autorki. Z całym szacunkiem do Okuniewskiej, bo jej podcasty darzę szczerą sympatią, ale książka ta była męcząca i naprawdę ucieszyłam się gdy w końcu dotarłam do jej końca.

Z podcastami Okuniewskiej zetknęłam się po raz pierwszy kilka miesięcy temu. Moją przygodę z jej twórczością zaczęłam właśnie od „Idiotek”. O ile jednak idiotkowe historie odpowiadały mi puszczane w tle podczas sprzątania czy zakupów, o tyle książka ta okazała się dla mnie powtarzalna i zwyczajnie zbędna.

Moje zdanie wynikać może z faktu, że idiotkowe przygody i nieudane...

Męczyłam tę pozycję bardzo długo. Sama koncepcja tajemniczej choroby dziesiątkującej ludność nie jest nam przecież wcale odległa. Otrzymawszy tę książkę w prezencie, byłam bardzo podekscytowana i liczyłam na naprawdę sporą dozę atrakcji osadzonych w postapokaliptycznym świecie. Niestety, akcji tam nie znajdziecie zbyt dużo. Całość obraca się wokół głównego bohatera - Isha oraz jego perypetii. Raz może i warto przeczytać, ale raczej już do tego tytułu nie wrócę. Bardzo średnio.

Męczyłam tę pozycję bardzo długo. Sama koncepcja tajemniczej choroby dziesiątkującej ludność nie jest nam przecież wcale odległa. Otrzymawszy tę książkę w prezencie, byłam bardzo podekscytowana i liczyłam na naprawdę sporą dozę atrakcji osadzonych w postapokaliptycznym świecie. Niestety, akcji tam nie znajdziecie zbyt dużo. Całość obraca się wokół głównego bohatera - Isha...

"Kobieta ze szkła" to powieść, która zadowoli nie tylko fanów intryg i tajemnic, lecz również tych, których zachwycają obszerne opisy natury, a w szczególności – malowniczej Islandii. Wydarzenia przedstawione w powieści autorstwa Caroline Lei mają bowiem miejsce w siedemnastowiecznej srogiej islandzkiej scenerii. Obsadzenie w głównej roli młodej, zagubionej w otaczającej ją rzeczywistości dziewczyny imieniem Rósa, doskonale uwypukla trudy życia w tamtejszych rejonach.

Główną bohaterkę poznajemy w sierpniu w 1686 roku w wiosce zwanej Skálholt, kiedy to po śmierci ojca każdego dnia zmaga się z biedą, mając jednocześnie pod opieką swą schorowaną matkę. Możliwość zapewnienia godnego bytu swoim bliskim pojawia się wraz z pojawieniem się w wiosce Jóna – mieszkającego w Stykkishólmur bonðiego, czyli przywódcy osady. Potężny, sporo starszy od Rósy mężczyzna wyraźnie interesuje się młodą dziewczyną. Ta, stawiająca godny byt bliskich ponad własnym szczęściem, wkrótce wychodzi za niego za mąż, by wieść u jego boku monotonne życie w Stykkishólmur.

Krążące po osadzie plotki na temat śmierci poprzedniej żony Jóna nie przynoszą zagubionej i nieszczęśliwej Rósie otuchy. Stęskniona za domem, zmuszona jest do bezwzględnego posłuszeństwa wobec męża, który na każdym kroku przywołuje cytaty z Biblii, przypominając jednocześnie małżonce, co spotka ją za niesubordynację. Dzięki obszernym opisom jesteśmy w stanie niemalże poczuć niepokój Rósy na własnej skórze. Śledzimy każdy jej krok, znamy każdą jej myśl i podobnie jak ona – sami zaczynamy odchodzić od zmysłów. Jednakże narracja trzecioosobowa przeplatana jest fragmentami narracji pierwszoosobowej, dzięki której poznajemy przeżycia i myśli samego Jóna. Dzięki różnym punktom widzenia poznajemy historię u jej korzeni, co pozwala nam lepiej zrozumieć przeżycia bohaterów.

Napięcie budowane jest przez ponad połowę powieści. Pochłaniałam zachłannie strony, chcąc poznać rozwiązanie dręczącej dom tajemnicy, jednak ostateczne rozwikłanie kluczowej zagadki okazało się dla mnie wysoce niesatysfakcjonujące. Nie trzeba się jednak martwić, ponieważ zbliżając się ku końcowi, otrzymujemy więcej odpowiedzi na dręczące nas od kilkudziesięciu stron pytania.

Powieść przepełniona jest zabobonnymi wierzeniami mieszkańców oraz ich obawą przed czarami i wszelkiego rodzaju tajemniczymi mocami. Momentami temat ten przewija się zbyt często, podobnie zresztą jak wciąż powtarzające się rozmyślania i ciągłe obawy Rósy. Ostatecznie jednak uczucie osaczenia, zniewolenia i osamotnienia głównej bohaterki oddane zostało wprost wyśmienicie. Strach Rósy przed rozzłoszczonym mężem powodował ciarki również na moich plecach.

"Kobieta ze szkła" to powieść idealna na zimę, śnieżne scenerie rekompensują nam bowiem aurę, z którą my zmagamy się na co dzień. Jest to pozycja, w której każda z żeńskiej części czytelników znajdzie coś dla siebie. Rósa odzwierciedla w sobie cechy i odczucia, z którymi każda kobieta w pewnym stopniu będzie w stanie się utożsamić.

Pomimo lekkiego rozczarowania rozwiązaniem dręczącej nas od początku zagadki warto zgłębić tę pozycję. Ma ona elementy dobrego thrillera, więc sprawdzi się ona idealnie jako propozycja dla wszystkich fanów opowieści z dreszczykiem, szukających odmiany oraz nowych i nie tak oczywistych przeżyć.

"Kobieta ze szkła" to powieść, która zadowoli nie tylko fanów intryg i tajemnic, lecz również tych, których zachwycają obszerne opisy natury, a w szczególności – malowniczej Islandii. Wydarzenia przedstawione w powieści autorstwa Caroline Lei mają bowiem miejsce w siedemnastowiecznej srogiej islandzkiej scenerii. Obsadzenie w głównej roli młodej, zagubionej w otaczającej ją...