Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo starałam się - zarówno podczas czytania, jak i po jego zakończeniu - nie porównywać "Metra 2034" do jego poprzedniczki, bo miałam przeczucie, że druga powieść Glukhovsky'ego wydana w ramach serii "Uniwersum Metro 2033" tego porównania nie udźwignie. No i go nie udźwignęła.
Co prawda może to być moją winą, ale przez większość książki nie potrafiłam złapać jej "rytmu". Pochłonęłam ją w niecałą dobę, ale i tak miałam wrażenie, że jakimś cudem zdążyłam zapomnieć coś ważnego, co musiało zdarzyć się rozdział czy dwa wcześniej, bo wrażenie chaosu towarzyszyło mi od pierwszych rozdziałów aż do końca. Przez to nie zawsze rozumiałam, co w ogóle bohaterowie tworzą i co mają na celu. Brakowało mi też jednej głównej postaci, wyrazistej i dobrze wykreowanej. Homer ze swoim nieuporządkowaniem i skłonnością do filozofowania jak na mój gust na głównego bohatera nadawał się przeciętnie, natomiast Saszy i Huntera - postaci o wiele ciekawszych - było w porównaniu do starca za mało. Nie potrafiłam polubić również Leonida. Zabieg autora polegający na przeplataniu ze sobą wątków różnych postaci też nie do końca zdał egzamin.
Z pierwszej części pozostała część fajnego, ciężkiego klimatu grozy i tajemnicy. Podobało mi się też kilka fragmentów, a wątek Saszy i Huntera jako niepoprawną romantyczkę urzekł mnie całkowicie. No i zakończenie, ostatnich kilka akapitów - zdecydowanie na plus. Moja ocena to 6.5/10 - "Metro 2033" to to nie jest, ale nie uważam wydanych pieniędzy i poświęconego czasu za całkowicie wyrzucone w błoto. :)

Bardzo starałam się - zarówno podczas czytania, jak i po jego zakończeniu - nie porównywać "Metra 2034" do jego poprzedniczki, bo miałam przeczucie, że druga powieść Glukhovsky'ego wydana w ramach serii "Uniwersum Metro 2033" tego porównania nie udźwignie. No i go nie udźwignęła.
Co prawda może to być moją winą, ale przez większość książki nie potrafiłam złapać jej...

Po przeczytaniu jej drugi raz mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że nie zmieniło się kompletnie nic. Vuko nadal jest bohaterem idealnym, "Pana Lodowego Ogrodu" nadal nie da się ot tak odłożyć po przeczytaniu rozdziału czy dwóch bez uczucia niedosytu, no i nadal jest to powieść moim zdaniem idealna. Bardzo, bardzo polecam!

Po przeczytaniu jej drugi raz mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że nie zmieniło się kompletnie nic. Vuko nadal jest bohaterem idealnym, "Pana Lodowego Ogrodu" nadal nie da się ot tak odłożyć po przeczytaniu rozdziału czy dwóch bez uczucia niedosytu, no i nadal jest to powieść moim zdaniem idealna. Bardzo, bardzo polecam!

"Samotność, która jest we mnie, nie polega tylko na tym, że jestem sam. Chodzi też o to, z czym zostaję sam, kiedy zostaję sam."

Świetnie wykreowany główny bohater, narracja idealnie wpasowana w mój gust, umiejętne połączenie wspomnień i wydarzeń dziejących się obecnie i fabuła skonstruowana tak, że dopiero w drugiej połowie książki wszystko nabiera sensu i składa się w całość - na wyjaśnienie całej sprawy, wokół której oscyluje akcja, trzeba więc poczekać, ale uwierzcie mi - warto.

Gdyby więcej autorów tworzyło TAKIE debiuty literackie, nie czytałabym niczego innego prócz debiutów. ;)

"Samotność, która jest we mnie, nie polega tylko na tym, że jestem sam. Chodzi też o to, z czym zostaję sam, kiedy zostaję sam."

Świetnie wykreowany główny bohater, narracja idealnie wpasowana w mój gust, umiejętne połączenie wspomnień i wydarzeń dziejących się obecnie i fabuła skonstruowana tak, że dopiero w drugiej połowie książki wszystko nabiera sensu i składa się w...