Wyjątkowo zacznę od końca. Książka wydaje się być nieskończona. Pozostawia bardzo wiele pytań, i to nie takie, które intrygują, lecz takie, które... irytują.
Ponadto wydawca stara się zachęcić pisząc na odwrocie książki: "przemierzamy półwysep-wyspę i snujemy refleksje na temat solidarności społecznej Europejczyków [...]", jednak ja zupełnie tego w rzeczonej powieści nie odnalazłem. Owszem, akcja podzielona jest na dwie równoległe sytuacje. Raz bowiem widzimy światowe reakcje na dryfowanie "półwyspu" po oceanie, a raz historie bohaterów, którzy podróżują po samej powierzchni półwyspu, podobnie jak on sam po wielkim wodnym akwenie. Ale żeby od razu powieść Saramago zachęcała do snucia refleksji na temat solidarności Europejczyków? Jak dla mnie jest to teza zupełnie nietrafiona. Książka jest po prostu nudna. W żaden sposób nie pobudziła mnie do tego, abym snuł jakieś refleksje. Czasem podstawiła mi je pod nos, to wtedy rzeczywiście jakieś były, ale wcale nie wywołuje emocji w czytelniku, aby ten sam był skory i zainspirowany do wyciągania jakichkolwiek filozoficznych i niefilozoficznych wniosków.

Książki nie polecam, jest stosunkowo nudna. Piszę "stosunkowo", dlatego że Saramago zdołał napisać nawet nudniejsze, ale powtarzam raz jeszcze: okropnie szkoda, ponieważ autor naprawdę potrafi stworzyć dzieło. Podejrzewam jednak, że tak jak każdy z nas, miewał gorsze okresy. Ta książka zdaje się być owocem jednego z nich.

Wyjątkowo zacznę od końca. Książka wydaje się być nieskończona. Pozostawia bardzo wiele pytań, i to nie takie, które intrygują, lecz takie, które... irytują.
Ponadto wydawca stara się zachęcić pisząc na odwrocie książki: "przemierzamy półwysep-wyspę i snujemy refleksje na temat solidarności społecznej Europejczyków [...]", jednak ja zupełnie tego w rzeczonej powieści nie...