Ocean słów spod palców Jacka McDevitta nie jest wprawdzie bezkresny, ale momentami dłuży się i nuży niemiłosiernie i, początkowo zwłaszcza, stwarza wrażenie powieści obyczajowej w oprawie zaawansowanych technologii, typowych dla gatunku science fiction. Kiedy indziej jednak bez reszty absorbuje zawartą w nim tajemnicą i pozwala zapomnieć jeśli nie o całym świecie, to w każdym razie o tym, że herbata już własnoręcznie zaparzona, czajnik zdjęty z gazu i, wbrew nagłym obawom, nic się na kuchence nie pali.

Stworzony przez McDevitta fikcyjny glob Greenway, jako nadający się do zamieszkania i zasiedlony przez ludzi w dużej mierze stanowi z konieczności kopię Ziemi, nie ma tu więc większych fajerwerków, jeśli chodzi o nowe, zadziwiające światy i realia; mimo to jednak i tak jest tu o niebo lepiej i ciekawiej niż np. w częściach słynnej „Ramy” dopisanych przy udziale Gentry’ego Lee. Plusem „Bezkresnego oceanu” w tej materii są, w każdym razie, własne, odrębne dzieje Greenway, a także nadanie całej opowieści rysu łączącego kronikę z narracją XIX-wiecznej powieści dzięki wymyślonym lub autentycznym mottom, którymi autor opatrzył poszczególne rozdziały.

Inne książki Jacka McDevitta, choć zapowiadały się nawet ciekawiej niż „Bezkresny ocean”, nie okazały się już tak interesujące; tym bardziej zatem mój pierwszy kontakt z pisarstwem tego autora uważam za całkiem udany, a „Bezkresny ocean” za powieść zasługującą na solidne 6/10.

Ocean słów spod palców Jacka McDevitta nie jest wprawdzie bezkresny, ale momentami dłuży się i nuży niemiłosiernie i, początkowo zwłaszcza, stwarza wrażenie powieści obyczajowej w oprawie zaawansowanych technologii, typowych dla gatunku science fiction. Kiedy indziej jednak bez reszty absorbuje zawartą w nim tajemnicą i pozwala zapomnieć jeśli nie o całym świecie, to w...