Długo myślałam, co napisać o tej książce. Długo, bo ponad tydzień. I tak naprawdę, to niewiele wymyśliłam. Chcę napisać jedno: „Woda dla słoni” jest fantastyczna. Dawno nie czytałam książki, która zachwyciłaby mnie do tego stopnia. A o takich ważnych, uwielbianych przez nas książkach, najtrudniej się pisze. Niestety.

„Wodę dla słoni” wypatrzyłam przypadkiem podczas jednej z wizyt w Empiku. Aż wstyd się przyznać, ale zwróciłam na nią uwagę, ponieważ na okładce jest zdjęcie Roberta Pattinsona. Po krótkim szoku, stwierdzałam, że w sumie nie ma się co dziwić, w końcu ten facet jest wszędzie. Zniesmaczona, chciałam odłożyć książkę z powrotem na półkę, ale zaintrygował mnie tytuł. Opis z tyłu okładki był równie zachęcający. Cyrk? Nigdy nie czytałam czegoś takiego. Wyszłam ze sklepu naprawdę zaciekawiona. W głowie kołatała mi jedna myśl: kupię tą książkę z nieszczęsnym Pattinsonem na okładce przy pierwszej nadarzającej się okazji. Kupiłam i nie żałuję.

Jacob Jankowski jest studentem weterynarii. Na wieść o śmierci rodziców w wypadku samochodowym, rzuca studia. Wiedziony rozpaczą wskakuje do przejeżdżającego pociągu. Nieświadomy niczego trafia prosto do cyrku Braci Benzinich, gdzie zostaje zatrudniony jako weterynarz. Tam poznaje piękną Marlenę, żonę gwałtownego, trochę psychodelicznego tresera Augusta. Jak łatwo się domyślić, Jacoba i Marlenę połączy skrywane uczucie.

Naprawdę trudno mi jest cokolwiek napisać, bo nie mam pojęcia na czym polega fenomen tej książki. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się coś takiego, żebym po przeczytaniu książki i uznaniu jej za rewelacyjną, nie za bardzo wiedziała, co konkretnie zrobiło na mnie aż tak wielkie wrażenie. W głowie ciągle kołacze mi tylko to jedno zdanie: „Woda dla słoni” jest fantastyczna.

„Woda dla słoni” jest fantastyczna: wciąga jak najlepszy kryminał czy thriller, nie sposób się od niej oderwać. Tej książki się nie czyta – w nią się wsiąka, zanurza, delektuje każdym słowem i stroną, łapczywie pochłania wielkimi kęsami jak jakiś pyszny, gigantyczny deser. Coś przyciąga do lektury jak niewidzialny magnez. Każda następna strona jest zaskoczeniem. To jak chodzenie po labiryncie – nigdy nie wiesz, co znajdziesz za zakrętem.

„Woda dla słoni” jest fantastyczna: bo jest bardziej realistyczna i życiowa niż wszystkie przeczytane przeze mnie książki razem wzięte. Mimo że opowiada o cyrku – co z pozoru wydaje się absurdalne i odległe – jest tak autentyczna, że aż trudno uwierzyć, że to fikcja. Postaci nie są przerysowane, ich uczucia nie mają w sobie nic z tej banalnej jaskrawości, spotykanej w niektórych książkach. Z łatwością można się z nimi utożsamić. Po 30 kartkach oddychałam ich powietrzem, dotykałam ich dłońmi, czułam ich sercem.

„Woda dla słoni” jest fantastyczna: bo Sara Gruen ma świetne poczucie humoru. I rewelacyjny styl pisania – niby taki prosty, ale ma coś w sobie. Jest specyficzny, na swój sposób kunsztowny, trochę „dziwaczny”. Czytanie wywołuje szczery uśmiech, ale także wzruszenie. Ta książka w ogóle wywołała we mnie tyle różnych emocji, że nie jestem w stanie ich wszystkich tutaj przytoczyć, i dzięki Bogu, bo źle by się to skończyło.

„Woda dla słoni” jest fantastyczna: bo jestem zakochana w głównym bohaterze Jacobie, mimo że przez cały czas czytania wyobrażałam sobie tego całego Pattinsona (to jest właśnie minus filmowych okładek – choćbyś nie wiem, jak się starał i tak widzisz postacie jak aktorów z okładki). Bo trudno się w tym człowieku nie zakochać. Jest tak ludzki, że niemal można go dotknąć. To niesamowite, że Gruen stworzyła postać tak realistyczną a przy tym fascynującą.

„Woda dla słoni” jest fantastyczna. Koniec. Kropka.

Długo myślałam, co napisać o tej książce. Długo, bo ponad tydzień. I tak naprawdę, to niewiele wymyśliłam. Chcę napisać jedno: „Woda dla słoni” jest fantastyczna. Dawno nie czytałam książki, która zachwyciłaby mnie do tego stopnia. A o takich ważnych, uwielbianych przez nas książkach, najtrudniej się pisze. Niestety.

„Wodę dla słoni” wypatrzyłam przypadkiem podczas jednej...