Przykro pisać takie rzeczy, ale KONTYNUACJA "TRZECH MUSZKIETERÓW" TO RZECZ NIEGODNA TEJ POWIEŚCI... Nie wiem, czemu Dumas popełnił tę książkę ("popełnił" to chyba najwłaściwsze słowo), ale stało się - NAWET DOBRA AKCJA I CHWILAMI CIEKAWA FABUŁA NIE SĄ W STANIE PRZEBIĆ SIĘ PRZEZ NIEPOTRZEBNY, NACHALNY PATOS, KARKOŁOMNE I NIE KLEJĄCE SIĘ ZE SOBĄ POMYSŁY I POCZUCIE, ŻE TO WSZYSTKO JEST NAPISANE NA SIŁĘ...

Krótko mówiąc - "W dwadzieścia lat później" to spory zawód dla, tak myślę, znakomitej większości tych, którzy przeczytali "Trzech muszkieterów". SIWIEJĄCY BOHATEROWIE CZUJĄCY CIĘŻAR LAT TO JUŻ NIE TO SAMO, CO GRUPA MŁODYCH ZAWADIAKÓW, DLA KTÓRYCH ADRENALINA I SZALEŃCZA ODWAGA SĄ CHLEBEM POWSZEDNIM. To wszystko czuć na kartach tej powieści i jest to niesamowicie smutne. Wolałbym szczerze mówiąc, żeby ta kontynuacja nigdy nie powstała...

Sztuczna, smutna, zaciemniająca szalenie pozytywny obraz poznanych wcześniej bohaterów książka. Wiem, że nikogo nie powstrzymam tą opinią, ale mogę dać pewną radę: jeśli nie chcecie poczuć niesmaku po wcześniej przeżytych przygodach z Atosem, Portosem, Aramisem i D’Artagnanem, to... darujcie sobie tę książkę.

Przykro pisać takie rzeczy, ale KONTYNUACJA "TRZECH MUSZKIETERÓW" TO RZECZ NIEGODNA TEJ POWIEŚCI... Nie wiem, czemu Dumas popełnił tę książkę ("popełnił" to chyba najwłaściwsze słowo), ale stało się - NAWET DOBRA AKCJA I CHWILAMI CIEKAWA FABUŁA NIE SĄ W STANIE PRZEBIĆ SIĘ PRZEZ NIEPOTRZEBNY, NACHALNY PATOS, KARKOŁOMNE I NIE KLEJĄCE SIĘ ZE SOBĄ POMYSŁY I POCZUCIE, ŻE TO...