Książka napisana stylem niewyżytego nastolatka, z niespójną narracją, powtórzeniami, nadużywaniem wielokropków i dziwnych wtrąceń; słownictwo też niekonsekwentne - miejscami archaizmy a większość przekleństw współczesnych (dziwnie wyglądają te "chuje", "dupy" itd. wypowiadane przez bohaterów z czasów co prawda niedokładnie określonych, jednak stylizowanych na zamierzchłe - w którymś miejscu pojawia się nawet określenie "antyk").
Jednak powieść to nie tylko styl, wielu powie, że liczy się przecież treść a nie forma. Jeśli chodzi o treść to wiele wydarzeń jest bezcelowych (przyznaję, że nie doczytałam do końca więc tutaj mogę się mylić) postaci są płaskie, niektóre ich decyzje zupełnie niezrozumiałe i prowadzone niekonsekwentnie; dajmy na to główna bohaterka Achaja - na początku jawi nam się jako inteligentna, obyta, wykształcona i sprytna dziewczyna, kiedy zostaje wcielona do wojska nie może się nadziwić, że człowiek jest w stanie przejść o własnych nogach więcej niż 100 kroków -"Ile kroków można w życiu uczynić? Pięćdziesiąt? Sto? (…) Przy tysiącu kroków straciła rachubę", swoich współtowarzyszy niedoli pochodzących z niższych warstw społecznych określa jako "chamy" a pod koniec pierwszego, wyczerpującego wieczoru, kiedy cały oddział musiał harować i był poniżany z jej winy a ona patrzyła, usiadła w kącie i „postanowiła siedzieć tak do rana, aż ktoś przyjdzie, zobaczy jak strasznie cierpi i coś z tym zrobi". Rozumiem, że to księżniczka, ale księżniczka, która odebrała wszechstronne wykształcenie włącznie z walką na miecze i inne rodzaje broni.
Ziemiański pisze, że w bohaterce "coś pękło" kiedy poniżała ją młodsza od niej macocha, drugi raz, o ile się nie mylę, kiedy musiała wypić pierwszy kielich wina na uczcie, trzeci raz kiedy po kocówie w wojsku nikt nie chciał ukarać oprawców. Czwarty raz "coś się w niej przełamało" kiedy została kupiona na targu niewolników. Kiedy w bohaterce po raz piąty "coś pękło" podczas tortur w Syrinx we mnie też coś pękło i nie mogłam już dłużej czytać. Wolałam już nie wiedzieć czym jest to tajemnicze COŚ które autor z takim uporem kruszył i zgniatał.

Książka napisana stylem niewyżytego nastolatka, z niespójną narracją, powtórzeniami, nadużywaniem wielokropków i dziwnych wtrąceń; słownictwo też niekonsekwentne - miejscami archaizmy a większość przekleństw współczesnych (dziwnie wyglądają te "chuje", "dupy" itd. wypowiadane przez bohaterów z czasów co prawda niedokładnie określonych, jednak stylizowanych na zamierzchłe -...