Achaja - Tom I

Cóż mogę rzec; Ziemiański w roli erotomana-gawędziarza może się podobać co najwyżej gimbazie albo mniej lotnym choć napalonym licealistom (płci męskiej, dodajmy), a i tak, niektóre opisy czy zachowania bohaterów wprawiają nawet tę grupę czytelników (na to liczę, choć pewności nie mam) w srogie zażenowanie i niezły cringe... A może o to chodziło? Może targetem od początku byli wyłącznie incele i to o nich jako o odbiorcach myślał Ziemiański pisząc te swoje fantasy o sikaniu i jeżdżeniu konno bez majtek? Nie mam pojęcia. Dlaczego zatem nie 1/10? Bo niektóre postacie całkiem dobrze skonstruowane, a narracja (mimo, że głupia jak but) jest płynna, a akcja żwawo posuwa się do przodu. Czytać na własną odpowiedzialność. Albo ironicznie.

Cóż mogę rzec; Ziemiański w roli erotomana-gawędziarza może się podobać co najwyżej gimbazie albo mniej lotnym choć napalonym licealistom (płci męskiej, dodajmy), a i tak, niektóre opisy czy zachowania bohaterów wprawiają nawet tę grupę czytelników (na to liczę, choć pewności nie mam) w srogie zażenowanie i niezły cringe... A może o to chodziło? Może targetem od początku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nawet dobra, ale głupota głównej bohaterki mnie przerażała.

Książka nawet dobra, ale głupota głównej bohaterki mnie przerażała.

Pokaż mimo to

Całkiem przyzwoita, jednak bez szału. W niektórych momentach dialogi są strasznie porypane, jakby czternastolatek nie umiał ujarzmić swojego libido. Narracja nieraz tak kuleje, że człowiek zastanawia się, czy czyta powieść dorosłego mężczyzny. Historia biegnie trzytorowo mógłbym rzec. Zaan i Sirius - ich przygoda na początku była świetna, później zrobiło się słabo. Meredith jest dość nijaki, słabo nakreślona postać, aczkolwiek są wyjątki w jego poczynaniach. Achaja natomiast to twarda dziewczyna, której nie dane jest spokojne życie, i tu też momentami jest świetnie, a nie raz gówniano - późniejsze jej wyczyny wydają się ciekawsze, niż te z początku, gdy jeszcze była kadetem, bo wtedy było nudno i bez polotu.

Całkiem przyzwoita, jednak bez szału. W niektórych momentach dialogi są strasznie porypane, jakby czternastolatek nie umiał ujarzmić swojego libido. Narracja nieraz tak kuleje, że człowiek zastanawia się, czy czyta powieść dorosłego mężczyzny. Historia biegnie trzytorowo mógłbym rzec. Zaan i Sirius - ich przygoda na początku była świetna, później zrobiło się słabo. Meredith...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka typu albo ją kochasz, albo ją nienawidzisz. Nie ma tu raczej miejsca na pośrednie uczucia.
Ja jestem w tym drugim gronie. Ledwo przebrnęłam przez pierwszy tom. Zdecydowanie nie sięgnę po następne, jak również nie polecam tej książki.

Książka typu albo ją kochasz, albo ją nienawidzisz. Nie ma tu raczej miejsca na pośrednie uczucia.
Ja jestem w tym drugim gronie. Ledwo przebrnęłam przez pierwszy tom. Zdecydowanie nie sięgnę po następne, jak również nie polecam tej książki.

Pokaż mimo to

Powrót księżniczki!

„Achaja” to jeden z flagowych klasyków polskiej fantastyki i aż serce się w piersi raduje i śpiewa, gdy w ręce wpada tak piękne wydanie tej historii, dzięki któremu można to wszystko przeżyć jeszcze raz! Księżniczka, która stała się niewolnicą, następnie prostytutką, a na końcu obrończynią księcia Troy (w tym tomie będzie tylko tyle wcieleń Achai, ale to nie koniec - ciąg dalszy nastąpi!) powraca :) :) :)

O czym jest „Achaja”? Tytuł sugeruje, że o wspomnianej już księżniczce, którą los nie tylko srodze doświadczył, ale także skierował jej kroki w rejony, w które z własnej woli nigdy by ich nie zwróciła. Tak naprawdę jednak jest to opowieść o trzech głównych wątkach, a wątek samej Achai to tylko jeden z nich. Drugi wątek powieści to historia Zaana i Siriusa, czyli dwójki oszustów, z których Zaan to zapijaczony, prowincjonalny skryba świątynny, który pragnie coś w życiu osiągnąć i zostawić po sobie jakiś ślad, Sirius zaś to były galernik, który podszywa się pod syna wielkiego księcia Oriona z Troy i tym sposobem staje się arystokratą, co z kolei umożliwia Zaanowi (pełniącemu rolę prawej ręki „księcia”) realizację jego planów. Trzeci wątek to opowieść o czarowniku zwącym się Meredith, któremu jedno z bóstw nakazuje rzucenie wyzwania potężnemu Zakonowi; Meredith ponosi klęskę i zostaje uwięziony, objawia mu się jednak niejaki Wirus – byt podobny bogom, który jednak jest w istocie tylko rzeczą, tworem złego boga Sepha. Wirus wyjawia Meredithowi prawdę na temat natury nieskończonej liczby światów oraz istot je zamieszkujących, wśród których świat czarownika odegra kiedyś kluczową rolę w walce z Ziemcami – potworami stworzonymi przez Sepha, których celem jest zniszczenie istniejącego porządku rzeczy i unicestwienie ludzi stworzonych na podobieństwo bogów. Wirus umożliwia Meredithowi ucieczkę z więzienia, jednak na jej skutek czarownik jest ciągle w stanie życia i „nie-życia” jednocześnie – staje się de facto demonem… A na dokładkę roznosicielem śmiertelnych chorób zakaźnych (ot, chochlik Wirusa :) ).

Brzmi to wszystko trochę skomplikowanie (zwłaszcza wątek Mereditha) i z pozoru nijak się to ze sobą nie łączy, ale spokojnie – połączy się, to Wam obiecuję :) Każdy z trzech głównych członów fabuły jest diabelnie wciągający i nawet jeśli z pozoru nie widzicie tu sensu lub powiązań, to zapewniam Was, że Andrzej Ziemiański stopniowo połączy to wszystko w jedną całość, która będzie mieszanką iście wybuchową! Czytałem „Achaję” po raz pierwszy sporo lat temu, ale wypieki na twarzy są dziś wciąż takie same jak kiedyś :)

Pierwszy tom to w sumie tylko zawiązanie głównych wątków, przedstawienie bohaterów i pchnięcie ich na przeznaczone im koleje (a czasem koleiny) losu. Achaja, córka wielkiego księcia Archentara z Troy, zostaje na skutek intrygi macochy usunięta z dworu, wcielona do wojska i wpada w niewolę w trakcie potyczki wojsk Troy z armią Luan. Staje się niewolnicą i skierowana zostaje do morderczej pracy w kamieniołomach. Tam poznaje Hekkego i Krótkiego – pierwszy jest szermierzem natchnionym, który uczy ją walki, a drugi to były luański magik, który uczy ją oszustw, sztuczek i woli przetrwania. Achaja po kilku latach niewoli decyduje się na ucieczkę i trafia do stolicy Luan – Syrinx. Tam jednak prędzej czy później zostanie schwytana, musi więc uciekać. Tym sposobem zostaje prostytutką, którą na całe życie oszpeci kurewski tatuaż na twarzy, a jako kobieta lekkich obyczajów dołącza do poselstwa Troy… z Zaanem i Siriusem na czele :)

Zaan i Sirius prowadzą na prowincjonalnych drogach zbójecki, oszukańczy proceder, jednak po jakimś czasie realizują wymyślone przez Zaana szachrajstwo stulecia i trafiają na dwór wielkiego księcia Oriona, gdzie Sirius podszywa się pod książęcego syna… O dziwo intryga się udaje, jednakże pojawienie się żywego Siriusa narusza kruchą równowagę polityczną Królestwa Troy… W zasadzie wszyscy chcą się chłopaka pozbyć… Z Zakonem na czele (!). Dochodzi nawet do tego, że po serii nieudanych zamachów Zakon przysyła do stolicy Troy zarażonych śmiertelną chorobą rycerzy, którzy wywołują w mieście epidemię… Zaanowi jednak udaje się dzięki logice pokonać zarazę. Staje się jednak jasne, że wrogowie Siriusowi nie popuszczą, a więc… trzeba się ich pozbyć. Jak? Wywołując wojnę z Luan i dokonując w Troy zamachu stanu :) Potrzeba do tego jednak sojuszników i góry złota, w związku z czym Zaan (z pomocą lichwiarza Zyriona i oszusta Miki) buduje za sprawą tzw. Biura Handlowego finansowe imperium, które sfinansuje zamach stanu i wojnę. Sojusznicy poza królestwem także są jednak potrzebni, więc Zaan i Sirius wyruszają z poselstwem do królestwa Arkach, które leży po drugiej stronie Luan; muszą przejechać przez Syrinx, gdzie dołącza do nich Achaja :) …

Wątek Mereditha jest najbardziej skomplikowany ze wszystkich, ale w gruncie rzeczy jest on kluczowy dla zrozumienia nie tylko trylogii o Achai, ale także całego tego uniwersum, którego inne odsłony mieliśmy okazję ujrzeć w ostatnich latach na kartach „Pomnika Cesarzowej Achai” i „Viriona”. Sens tego uniwersum zawiera się w tym, że wśród nieskończonej liczby światów ten Achai, Siriusa, Zaana i Mereditha jest światem kluczowym, to jego bowiem mieszkańcy zmierzą się kiedyś w morderczej walce z Ziemcami, których celem jest podbicie i zatrucie wszystkich ras i wszystkich światów. Dzięki wątkowi Mereditha krok po kroku zagłębiamy się w pełen rozmachu, fabularny zamysł Andrzeja Ziemiańskiego, który z biegiem lat rozrósł się nie tylko do trzytomowej „Achai”, ale także do pięciotomowego „Pomnika…” oraz do czterotomowego „Viriona” (a kontynuacja tetralogii o Virionie już niebawem się ukaże, a więc to jeszcze nie koniec!).

Reasumując: w przypadku „Achai” mamy do czynienia z niezwykle budującym powiewem świeżości w świecie polskiej fantastyki. To w zasadzie moja pierwsza książka z tego nurtu autorstwa Ziemiańskiego i jakiegokolwiek innego polskiego autora. Po wszystkim byłem szalenie miło zaskoczony. Znakiem firmowym autora jest znakomita znajomość militariów, cięty, ostry humor, akcja pędząca w niedającym się przewidzieć kierunku oraz rozbrajająca satyra na ludzką głupotę i zacofanie. Cudownie się bawiłem! I z wielką ochotą sięgnę po kolejny tom :)

Dziękuję Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki.

#Achaja #AndrzejZiemiański #tom1 #Troy #Luan #Sirius #Zaan #Meredith

https://cosnapolce.blogspot.com/2021/01/achaja-tom-1-andrzej-ziemianski.html

Powrót księżniczki!

„Achaja” to jeden z flagowych klasyków polskiej fantastyki i aż serce się w piersi raduje i śpiewa, gdy w ręce wpada tak piękne wydanie tej historii, dzięki któremu można to wszystko przeżyć jeszcze raz! Księżniczka, która stała się niewolnicą, następnie prostytutką, a na końcu obrończynią księcia Troy (w tym tomie będzie tylko tyle wcieleń Achai, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam, że za dzieciaka lubiłam tę pozycję i strasznie mnie ona bawiła, wręcz fascynowała.
Jednak teraz, po kilku dobrych latach i ponownej lekturze, zmuszona byłam uznać, że ta książka ma wręcz spaczone poczucie humoru, jest odstręczająca, a miejscami wręcz obrzydliwa. Nie da się tego zwalić na karb powiązań z czasami średniowiecza niestety.
Logika leży i kwiczy, wszystko jest naciągane, bez poloty, rodem z najpłytszych fantazji starego zboczeńca.
Do tego język jest dość... słaby. Nie wiem, czy w kolejnych wydaniach coś się na tym tle zmieniło, ale w moim jest od groma błędów.
Nie polecam niestety.

Przyznam, że za dzieciaka lubiłam tę pozycję i strasznie mnie ona bawiła, wręcz fascynowała.
Jednak teraz, po kilku dobrych latach i ponownej lekturze, zmuszona byłam uznać, że ta książka ma wręcz spaczone poczucie humoru, jest odstręczająca, a miejscami wręcz obrzydliwa. Nie da się tego zwalić na karb powiązań z czasami średniowiecza niestety.
Logika leży i kwiczy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura robiąca wrażenie, w złym tego słowa znaczeniu. Dawno nikt mnie tak nie obraził. Pan Andrzej ewidentnie nigdy nie był nastoletnią dziewczyną i nie umie się wczuć w tę rolę. Wybór kobiet na bohaterki książki było wielkim błędem. Całość to jakieś dziwne fantazję.
Nie polecam. Trzymajcie się z daleka.

Lektura robiąca wrażenie, w złym tego słowa znaczeniu. Dawno nikt mnie tak nie obraził. Pan Andrzej ewidentnie nigdy nie był nastoletnią dziewczyną i nie umie się wczuć w tę rolę. Wybór kobiet na bohaterki książki było wielkim błędem. Całość to jakieś dziwne fantazję.
Nie polecam. Trzymajcie się z daleka.

Pokaż mimo to

Na przystawkę czternastoletnia dziewczyna oceniająca kształty piętnastolatki.
Danie główne gwałt na piętnastolatce
Drugie danie pojawiający się wszędzie motyw sikania.
A na deser traktowanie płci pięknej jak przedmiotu umilającego egzystowanie mężczyzn
Serdecznie nie polecam :)

Na przystawkę czternastoletnia dziewczyna oceniająca kształty piętnastolatki.
Danie główne gwałt na piętnastolatce
Drugie danie pojawiający się wszędzie motyw sikania.
A na deser traktowanie płci pięknej jak przedmiotu umilającego egzystowanie mężczyzn
Serdecznie nie polecam :)

Pokaż mimo to

Czytałem lepsze rzeczy, czytałem i gorsze. Tak z grubsza, najpierw plusy:
- sama fabuła, która zachęca do tego, żeby sięgnąć po kolejną część,
- brak patosu, który często w powieściach stricte fantasy mnie osobiście zniechęca,
- wyraziste postaci.
I minusy:
- toporny język,
- za dużo wielokropków, powtarzanych wielokrotnie wykrzykników, przeciągniętych słów (w sensie "słóóów") i ogólnie stylistycznie mi nie siadło,
- za dużo (niepotrzebnych) wulgaryzmów.

Ja po kolejny tom na pewno sięgnę, bo wkręciłem się w tą historię, ale majstersztyk to to nie jest.

Czytałem lepsze rzeczy, czytałem i gorsze. Tak z grubsza, najpierw plusy:
- sama fabuła, która zachęca do tego, żeby sięgnąć po kolejną część,
- brak patosu, który często w powieściach stricte fantasy mnie osobiście zniechęca,
- wyraziste postaci.
I minusy:
- toporny język,
- za dużo wielokropków, powtarzanych wielokrotnie wykrzykników, przeciągniętych słów (w sensie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjątkowo szowinistyczne grafomaństwo.
- seks z karłem serio? To jakieś porno fantazje autora?
- główna bohaterka w danych sytuacjach jest gwałcona regularnie ale jest to opisane jakby po prostu chętnie "dawała dupy" i jak się potem ta dziewczyna - księżniczka - czuje - ZUPEŁNIE NORMALNIE, zero emocji, naprawdę? Ta postać zupelnie nie ma charakteru, jest bezwolna i słucha się każdego kto jej coś każe a potem zamiast własnych myśli ma w głowie tylko myśli innych mężczyzn
- bardzo wulgarne kiepskie dialogi
- niebywale irytujace powtórzenia -każdy bohater ciągle powtarza to samo "o bogowie" , 'jak zaraza", "ty suko/małpo/kurwo", "psia mać". Wykreślić te slowa z calej ksiazki a ubedzie caly rozdzial.
- szowinistyczna -w tej książce nikt się nie wypowiada na temat kobiet pozytywnie, tylko głupie żarciki na temat seksu ...żałosne

+fabula troche wciaga chodz poczatek jest wyjątkowo krindżowy
+audiobook audioteki ma wyjatkowo dobrą lektorkę.

Wyjątkowo szowinistyczne grafomaństwo.
- seks z karłem serio? To jakieś porno fantazje autora?
- główna bohaterka w danych sytuacjach jest gwałcona regularnie ale jest to opisane jakby po prostu chętnie "dawała dupy" i jak się potem ta dziewczyna - księżniczka - czuje - ZUPEŁNIE NORMALNIE, zero emocji, naprawdę? Ta postać zupelnie nie ma charakteru, jest bezwolna i słucha...

więcej

mniej

Pokaż mimo to