Książkę Carla Honore można potraktować jako poradnik, ale jeśli tak, to nie jest to typowy poradnik. Autor stara się raczej przedstawić sposób, w jaki wychowuje się dzieci w zachodnim świecie. Mamy tu przede wszystkim próbę szerokiego spojrzenia na to, jak funkcjonują rodziny w dzisiejszym świecie. Autor sam jest ojcem dwójki dzieci, ale stara się przedstawić obraz współczesnego rodzicielstwa z dystansem, przyznając się czasem do tego, że on sam uwikłany jest w pewne mechanizmy, które kierują działaniami dzisiejszych rodziców.

Książka podzielona jest na kilka rozdziałów, które trakturą o innych obszarach związanych z dzieciństwem, np. o wczesnych latach życia dziecka i presji na wychowywanie małego geniusza, o zabawkach edukacyjnych i o kontakcie dzieci z technologiami, o szkołach nastawionych na testy, a nie naukę myślenia, o odrabianiu lekcji i modzie na korepetycje, o presji na zajęcia pozaszkolne, o uczniowskim sporcie, o dyscyplinie czy o konsumpcjonizmie ("Siła Małych Naciągaczy"). Autor przedstawia przykłady tego, jak w tych różnych obszarach rodzice i nauczyciele stają się kompulsywni, a nawet patologiczni, a proces wychowywania ich dzieci staje się bardziej zarządzaniem dzieciństwem, a nie wychowywaniem właśnie.

Honore opisuje też zagrożenia, jakie niesie ze sobą współczesny sposób zajmowania się dziećmi (np. rozpad małżeństw, gdy wspólne życie staje się zarządzaniem napiętym harmonogramem organizowania czasu dzieciom czy zanik samodzielności i kreatywności u absolwentów uczelni, których całe dotychczasowe życie było zarządzane przez rodziców).

Na szczęście Honore pokazuje też przykłady działań idących pod prąd głównemu nurtowi, na przykład przedszkole, w którym dzieci cały czas spędzają na dworze niezależnie od pogody.

Warto tę książkę polecić tym, którzy rodzicami już są, ale tym bardziej powinni po nią sięgnąć ci, którzy dopiero planują rodzicielstwo. Jeśli nieczęsto spotykają się z dzieciatymi, będą mogli się dowiedzieć, jakie problemy mogą się wiązać z wychowywaniem potomstwa. Najważniejsze to zachować umiar i kierować się zdrowym rozsądkiem i dać dzieciom być dziećmi. Każdy powinien mieć czas na złapanie oddechu i zastanowienie oraz na robienie rzeczy, które po prostu sprawiają przyjemność i nie muszą być zdyskontowane w przyszłości. Ja lubię tańczyć, ale niekoniecznie chciałabym być zawodową tancerką, jeśli dziecko lubi śpiewać, niekoniecznie musi zostać piosenkarzem czy śpiewakiem operowym. Wrzućmy trochę na luz

Książkę Carla Honore można potraktować jako poradnik, ale jeśli tak, to nie jest to typowy poradnik. Autor stara się raczej przedstawić sposób, w jaki wychowuje się dzieci w zachodnim świecie. Mamy tu przede wszystkim próbę szerokiego spojrzenia na to, jak funkcjonują rodziny w dzisiejszym świecie. Autor sam jest ojcem dwójki dzieci, ale stara się przedstawić obraz...