Druga część opowieści o Cesarstwie Rzymskim, zwana przez historyków dominatem, gdy Cesarz miał w rękach władzę absolutną, a Senat już nawet nie udawał że jest organem fasadowym, wykonującym tylko cesarską wolę. To opowieść o schyłku jednego z największych tworów politycznych w dziejach świata, jednego z największych Imperiów jakie wpływało na ów świat przez pół tysiąclecia. Zaczyna się od niestabilnych rządów kilku cesarzy (m.in. Maksymina Traka czy kilku Gordianów) przez rządy cesarzy wybitnych (Aurelian),choć tych nie było w mojej opinii równie wielu co w okresie pryncypatu. To jednak nie tylko lektura przygnebiająca, bo wiemy jak się skończy (ostatni cesarz miał 6 lat, zwał się, cóż za symbolika!, Romulus Augustulus, a barbarzyński Odoaker po prostu kazał mu ustąpić z tronu i zapewnił dożywotnią emeryturę); przygnebiająca bo jest opowieścią o upadku kultury i religii starożytnej, do której przyczyniło się wybitnie chrześcijaństwo i sprzyjający mu cesarze (Konstantyn Wielki, Teodozjusz I Wielki - żaden z nich na miano wielkiego nie zasługiwał),a którą próbował ratować ostatni pogański cesarz, miłośnik kultury greckiej, Julian Apostata (jak inaczej potoczyłyby się losy Imperium, gdyby nie jego przypadkowa śmierć na polu walki!). Tak czy owak polecam, bo "Poczet cesarzy rzymskich" to wspaniała lekcja historii.

Druga część opowieści o Cesarstwie Rzymskim, zwana przez historyków dominatem, gdy Cesarz miał w rękach władzę absolutną, a Senat już nawet nie udawał że jest organem fasadowym, wykonującym tylko cesarską wolę. To opowieść o schyłku jednego z największych tworów politycznych w dziejach świata, jednego z największych Imperiów jakie wpływało na ów świat przez pół tysiąclecia....

Druga część monumentalnego "Pocztu..." prof. Krawczuka. Ten tom przynosi nam katastrofalny kryzys III wieku, próby ratowania cesarstwa przez Sewerów, ród Konstantyna i "ostatnich Rzymian" i w końcu upadek Cesarstwa w części zachodniej. Czyta się w dalszym ciągu wybornie, mimo iż autor nie może się posiłkować ostrym językiem Swetoniusza, Tacyta i Kasjusza.

Druga część monumentalnego "Pocztu..." prof. Krawczuka. Ten tom przynosi nam katastrofalny kryzys III wieku, próby ratowania cesarstwa przez Sewerów, ród Konstantyna i "ostatnich Rzymian" i w końcu upadek Cesarstwa w części zachodniej. Czyta się w dalszym ciągu wybornie, mimo iż autor nie może się posiłkować ostrym językiem Swetoniusza, Tacyta i Kasjusza.

Część drugą długo męczyłem. Nagromadzenie nazwisk i wydarzeń przytłoczyło. Napisana toporniej i ma się wrażenie, że z mniejszym polotem. Mimo wszystko zarys kilku ostatnich cesarzy, a więc obraz ostatecznego końca to piękny pejzaż pożogi.

Część drugą długo męczyłem. Nagromadzenie nazwisk i wydarzeń przytłoczyło. Napisana toporniej i ma się wrażenie, że z mniejszym polotem. Mimo wszystko zarys kilku ostatnich cesarzy, a więc obraz ostatecznego końca to piękny pejzaż pożogi.

Aleksander Krawczuk to nie tylko świetny znawca antyku, to też postać bardzo charyzmatyczna. Poczet Cesarzy Rzymskich był wydawany w odcinkach w tygodniku Przekrój w latach osiemdziesiątych. Czekałem na każdy odcinek bardzo niecierpliwie. Nie zgadzam się z opinią, że Krawczuk jest tendencyjny. Wręcz przeciwnie, często polemizuje z utartymi opiniami, szczególnie tymi złymi o cesarzach. Pokazuje jak trudno o sprawiedliwą opinię. Język Krawczuka jest prosty jak gawęda i jak gawęda wciągający. Wiemy dobrze, że autor zna grekę i łacinę i czytał źródła w oryginale i że jest świetnym historykiem ale tą wiedzę przekazuje w sposób przystępny i wciągający

Aleksander Krawczuk to nie tylko świetny znawca antyku, to też postać bardzo charyzmatyczna. Poczet Cesarzy Rzymskich był wydawany w odcinkach w tygodniku Przekrój w latach osiemdziesiątych. Czekałem na każdy odcinek bardzo niecierpliwie. Nie zgadzam się z opinią, że Krawczuk jest tendencyjny. Wręcz przeciwnie, często polemizuje z utartymi opiniami, szczególnie tymi złymi o...

Trochę czytana trochę słuchana. Klasyka starożytności napisana przez klasyka historyków. Człowieka niezwykłego, wielkiego erudytę, popularyzatora historii, który jak nikt potrafił przybliżyć to co dalekie (i czasowo i kulturowo). W tę opowieść naprawdę się wsiąka. Zresztą podobnie było z pierwszym tomem. Może trochę za krótka, może brakowało wielu rzeczy, może. Są książki i książki. Ta jest pozycją dla tych co chcą zacząć swoją przygodę ze starożytnością, albo ją sobie odświeżyć albo kochają ten niepowtarzalny język opowieści naszych mistrzów słowa.

Trochę czytana trochę słuchana. Klasyka starożytności napisana przez klasyka historyków. Człowieka niezwykłego, wielkiego erudytę, popularyzatora historii, który jak nikt potrafił przybliżyć to co dalekie (i czasowo i kulturowo). W tę opowieść naprawdę się wsiąka. Zresztą podobnie było z pierwszym tomem. Może trochę za krótka, może brakowało wielu rzeczy, może. Są książki i...

Danie bardzo pożywne, podobnie jak poprzedni tom, niemniej, tak jak w przypadku poprzedniej lektury, i tę skończyłem z poczuciem niedosytu. Niestety. Pomimo niepodważalnej wartości merytorycznej dzieła to było dla mnie najzwyczajniej w świecie zbyt skrótowe. Mam świadomość, że przy takim ogromie materiału pewnie nie dało się inaczej jednak wrażenie pozostało wrażeniem. Ostrzyłem sobie zęby na opowieść o Hunach, Wandalach, dziejach wzlotu i upadku takiej potęgi i wszystkiego się doczekałem, niemniej przeleciało to tak jakoś bez emocji. Zajaranie się tematem jednak książka osiągnęła co powoduje, że będę go zgłębiał w publikacjach bardziej szczegółowych dotyczących poszczególnych okresów. Generalnie polecam ale głównie laikom w temacie, ci ogarnięci zapewne tylko odświeżą sobie wiedzę niespecjalnie uszczegółowioną.

Danie bardzo pożywne, podobnie jak poprzedni tom, niemniej, tak jak w przypadku poprzedniej lektury, i tę skończyłem z poczuciem niedosytu. Niestety. Pomimo niepodważalnej wartości merytorycznej dzieła to było dla mnie najzwyczajniej w świecie zbyt skrótowe. Mam świadomość, że przy takim ogromie materiału pewnie nie dało się inaczej jednak wrażenie pozostało wrażeniem....

Świetne pióro, czyta się jednym tchem. Prof. Krawczuk słusznie zauważa, że nasze wyobrażenie o czasach minionych kształtują historycy piszący na zlecenie i skrzywieni swoimi poglądami. Niestety sam do nich należy. W pewnym momencie książki odrazu wiadomo, że jeżeli mamy do czynienia z jednostką choć trochę wybitną, to jest to „skryty czciciel starych bogów”, w wypadku kiedy mowa o chrześcijaninie, to wiadomo, że to hipokryta, cynik i osioł z klapkami na oczach. Wiedza autora płynność tekstu powala, ale takie wrzutki jak choćby ostatnie zdanie książki , które równie dobrze może odnosić się do ostatnich dekad istnienia Rzymu książki psuje cały efekt i szufladkuje książkę i jej autora.

Świetne pióro, czyta się jednym tchem. Prof. Krawczuk słusznie zauważa, że nasze wyobrażenie o czasach minionych kształtują historycy piszący na zlecenie i skrzywieni swoimi poglądami. Niestety sam do nich należy. W pewnym momencie książki odrazu wiadomo, że jeżeli mamy do czynienia z jednostką choć trochę wybitną, to jest to „skryty czciciel starych bogów”, w wypadku kiedy...

Drugi tom pocztu jest kroniką cesarstwa Rzymskiego od III wieku aż do jego upadku, napisane to jak zwykle u Krawczuka frapująco, znakomita popularna książka historyczna; audiobooka wspaniale czyta Ksawery Jasieński.

Drugi tom pocztu jest kroniką cesarstwa Rzymskiego od III wieku aż do jego upadku, napisane to jak zwykle u Krawczuka frapująco, znakomita popularna książka historyczna; audiobooka wspaniale czyta Ksawery Jasieński.

wartościowa, ciekawie napisana, przyjemnie słucha się podczas biegu choć mnogość postaci (cesarzy) przewijających się jeden po drugim czasami pozwala stracić wątek ;) - jak to u prof. Krawczuka

wartościowa, ciekawie napisana, przyjemnie słucha się podczas biegu choć mnogość postaci (cesarzy) przewijających się jeden po drugim czasami pozwala stracić wątek ;) - jak to u prof. Krawczuka

Drugi tom równie wyśmienity, co pierwszy. Zaczyna się od Maksymina Traka i jego syna Werusa. Nie ma sensu wymieniać wszystkich opisanych władców. Jest ich mnóstwo. Bardzo dobrze opisane czasy Dioklecjana, Konstantyna Wielkiego i jego synów, a później Teodozjusza Wielkiego. Aż do Romulusa, na którym Cesarstwo Rzymskie się skończyło. Styl mistrzowski autora, mnóstwo historii. Bardzo polecam!

Drugi tom równie wyśmienity, co pierwszy. Zaczyna się od Maksymina Traka i jego syna Werusa. Nie ma sensu wymieniać wszystkich opisanych władców. Jest ich mnóstwo. Bardzo dobrze opisane czasy Dioklecjana, Konstantyna Wielkiego i jego synów, a później Teodozjusza Wielkiego. Aż do Romulusa, na którym Cesarstwo Rzymskie się skończyło. Styl mistrzowski autora, mnóstwo historii....