Tom II "Achai" stanowi naturalną kontynuację tego, co działo się w tomie I. W zasadzie wszystkie moje uwagi, które odnosiły się do poprzedniej części pozostają aktualne również i w odniesieniu do tomu II. Czytając powieść Ziemiańskiego odniosłem wrażenie, że podział na tomy miał charakter sztuczny i wynikał bardziej z chęci wybadania gruntu czytelniczego, tzn. czy książka będzie cieszyć się zainteresowaniem, niż rzeczywistego i ostrego podziału przygód Achai na rozmaite etapy.

W dalszej części powieści obserwujemy dalsze zmagania księżniczki z niesprawiedliwym życiem, czarownika Mereditha z losem, jaki został mu zesłany oraz Zaana i Siriusa, którzy zaczynają znaczyć coraz to więcej w świecie stworzonym przez autora. Dodatkowo Ziemiański w powieści dyskretnie wplata wątki quasi-erotyczne traktując je w niezwykle leki i wręcz frywolny sposób, co stanowi ciekawe ubarwienie akcji i nadaje powieści miejscami taki właśnie frywolny wydźwięk. W zasadzie w całej książce pełno jest seksizmu, ale co z tego, skoro czyta się całkiem przyjemnie?

Jakościowo drugi tom nie odbiega znacząco od pierwszego. Czytają jeden po drugim czytelnik nie spostrzeże nawet różnicy, w szczególności nie utraci poczucia nowości świata wykreowanego przez autora.

Tom II "Achai" stanowi naturalną kontynuację tego, co działo się w tomie I. W zasadzie wszystkie moje uwagi, które odnosiły się do poprzedniej części pozostają aktualne również i w odniesieniu do tomu II. Czytając powieść Ziemiańskiego odniosłem wrażenie, że podział na tomy miał charakter sztuczny i wynikał bardziej z chęci wybadania gruntu czytelniczego, tzn. czy książka...