Jodi Picolult ma, moim zdaniem, pióro umaczane w zrozumieniu dla ludzkich problemów. Książki, które pisze, dotykają największych tragedii, przeróżnych nieszczęść, jakie mogą przytrafić się każdemu.
"Krucha jak lód" jest również, podobnie jak jej starsze siostry, pochwałą zwykłego, trudnego życia. Opowiada o dziewczynce chorej na wrodzoną łamliwość kości i jej rodzinie, która tak, jak umie, stara się poradzić sobie z wyzwaniem, jakie postawił przed nimi los. Narracja jest prowadzona z perspektywy wszystkich głównych zainteresowanych.
Co bardzo smutne, każdy członek rodziny cierpi na swój sposób: starsze, zdrowe dziecko, matka, ojciec, przyjaciele rodziny. Świat stworzony przez autorkę nie jest ani trochę podkolorowany: nie jest słodko, dobrze i uroczo, wręcz przeciwnie - płyną łzy (te w zakamarkach duszy i te "tradycyjne"), bohaterowie stają przed trudnymi wyborami (z których każdy niesie negatywne konsekwencje), rozpadają się przyjaźnie, króluje niezrozumienie i niepewność jutra.
Mimo wszystko warto przeczytać. Gorąco polecam.
Moja ocena 10/10

Jodi Picolult ma, moim zdaniem, pióro umaczane w zrozumieniu dla ludzkich problemów. Książki, które pisze, dotykają największych tragedii, przeróżnych nieszczęść, jakie mogą przytrafić się każdemu.
"Krucha jak lód" jest również, podobnie jak jej starsze siostry, pochwałą zwykłego, trudnego życia. Opowiada o dziewczynce chorej na wrodzoną łamliwość kości i jej rodzinie,...