Uwielbiam twórczość Stanisławy Fleszerowej-Muskat. Ze względu na brak wznowień powieści kupuję jej książki w antykwariatach za kilka złotych.

Tytuł "Dwie ścieżki czasu" to odniesienie do dwutorowości powieści. Polska lata '70, młode osoby o jakże innym spojrzeniu na świat - np. wyjazd na studia do Ameryki. A 30 lat wstecz myślenie o przetrwaniu każdego dnia i wykarmieniu 5 dorosłych osób oraz dziecka. Uderzyło mnie dobre serce Zofii i zrozumienie dla każdego żywego stworzenia. Przez 4 lata wojny bohaterzy nie jedli mięsa, które mieli pod dostatkiem mieszkając na terenie lasu.

27 lat po II wojnie światowej przy grobie Francesco spotykają się Zofia i Renato. Ona opiekowała się włoskimi partyzantami, ukrywała ich w leśniczówce na Zamojszczyźnie przed niemieckimi żołnierzami. On jest synem Lucia, drugiego partyzanta, który przeżył wojnę dzięki Zofii.
Renato szuka w Polsce plenerów i ciekawych postaci do nakręcenia filmu. Los stawia mu na drodze Agnieszkę, kobietę niezależną stąpającą twardo po ziemi.

Wyprawa do Olszanki owych trzech postaci pozwala czytelnikowi poznać historię życia Zofii, jej męża Andrzeja.

Przy lekturze uderzyła mnie pewna myśl. "Dwie ścieżki czasu" niewątpliwie można zakwalifikować jako literaturę popularną. Zarazem jest to powieść stworzona z ogromną klasą, szacunkiem dla języka, opowiadanej historii, a także czytelnika. Głęboka przepaść dzieli ją od wielu obyczajowych "czytadeł". I myślałam jeszcze o sobie – tak współczesnym, funkcjonującym w zupełnie innym świecie niż ten, w którym przyszło spędzać młodość moim dziadkom, rówieśnikom Zofii, Andrzeja czy Emila. Cieszę się, że dzięki wartościowej książce znów znalazłam ścieżkę do tej innej rzeczywistości. Taka literatura jest naprawdę potrzebna. Warto po nią sięgać i dziś.

Uwielbiam twórczość Stanisławy Fleszerowej-Muskat. Ze względu na brak wznowień powieści kupuję jej książki w antykwariatach za kilka złotych.

Tytuł "Dwie ścieżki czasu" to odniesienie do dwutorowości powieści. Polska lata '70, młode osoby o jakże innym spojrzeniu na świat - np. wyjazd na studia do Ameryki. A 30 lat wstecz myślenie o przetrwaniu każdego dnia i wykarmieniu...