To moje pierwsze spotkanie z twórczością Allana Poeggo lecz drugie z tą książką – po latach postanowiłam odświeżyć sobie jej treść a tak naprawdę to poznać na nowo, ponieważ całkowicie o niej zapomniałam. Cztery opowiadania, które znajdziemy w książce czyta się płynnie i bardzo szybko – bez problemu przeczytamy je w mniej więcej godzinę ale…

Według mnie nie ma w niej w nich nic tajemniczego… Szalonego owszem (szaleństwo przejawia się w zachowaniu bohaterów u których można rozpoznać nie tylko depresję ale również choroby na tle psychicznym, które „prowokują” ich do różnych czynów), lecz tajemniczości tutaj brakuje - z łatwością można domyślić się jeśli nie całości to części zakończenia. Z kolei groteskowe i nieco karykaturalne ilustracje Grimliego, które miały na celu pobudzić wyobraźnię a także podkreślić i podsycić klimat w trakcie lektury w ogóle mi tego nie zapewniły… Mimo dość bujnej wyobraźni tego nie odczułam ale każdy czytelnik jest inny - jednym się podobają a innym nie.
Mimo iż książka została opracowana pod kątem młodszego czytelnika (nieco skrócona treść, łatwiejszy język), tak naprawdę nie jest przeznaczona dla dzieciaków (przynajmniej ja gdybym miała dzieci to tym najmłodszym nie dałabym jej do czytania). Sporo tutaj śmierci, trupów, makabrycznych czynów (jak wydłubanie kotu oka a potem powiedzenie go), które u mnie dorosłej osoby wywoływały zniesmaczenie i smutek. Według mnie takie historie byłyby dla nich jeszcze za straszne. Książka nie jest zła ale bez efektu "wow"

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Allana Poeggo lecz drugie z tą książką – po latach postanowiłam odświeżyć sobie jej treść a tak naprawdę to poznać na nowo, ponieważ całkowicie o niej zapomniałam. Cztery opowiadania, które znajdziemy w książce czyta się płynnie i bardzo szybko – bez problemu przeczytamy je w mniej więcej godzinę ale…

Według mnie nie ma w niej w...