"Blask nocy" to druga część serii którą zapoczątkował "Cień nocy" - książka być może nie rewelacyjna w swoim gatunku, ale bardzo przyjemna w czytaniu. Z powodu tego miłego wrażenia spodziewałam się, że część 2 będzie jeszcze lepsza. A jednak. Mogę jedynie powiedzieć, że trochę się zawiodłam. Bo trudno powiedzieć żeby ta część mi się podobała.

Akcja rozpoczyna się w momencie gdy Calla budzi się w siedzibie Poszukiwaczy. Z początku chce wszystkich pozabijać, co chwila zmienia się w wilka, szczerzy kły i rzuca się na ludzi. Całkiem naturalna reakcja, tak myślę. Kłopot w tym, że kilka stron później to wszystko znika, czego zupełnie nie mogłam zrozumieć. „Poszukiwacze nie chcą mnie zabić? A więc dobrze, ja powiem wam swoje tajemnice, wy mi wasze i możemy zostać przyjaciółmi.” Wiem, wiem, Opiekunowie byli straszni i tak dalej, ale jakie Calla miała w ogóle podstawy, żeby od razu uwierzyć że Poszukiwacze są tacy dobrzy? Mi osobiście zajęło chyba 2/3 książki żeby choć jednego z nich polubić. To samo się tyczy Poszukiwaczy. Po kilku godzinach znajomości już ruszają razem z Callą do walki w roli sprzymierzeńców. Na ich miejscu nie potrafiłabym tak szybko jej zaufać. Szczególnie że dziewczyna miała walczyć z osobami, których całe życie uważała za „tych po swojej stronie”, za rodziców swoich przyjaciół, sąsiadów, rodzinę. To wszystko pachniało mi nielojalnością, było nierealne i strasznie irytujące... Być może nie mam zielonego pojęcia o psychologii, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że takie reakcje psychiczne jakie zaprezentowali bohaterowie były zupełnie nieprawdziwe. Za to ogromny minus dla pani Cremer ode mnie.

POSZUKIWACZE
Mieli w tej części grać rolę dobrych, siłę która może sprzeciwić się Opiekunom i uratować świat. Według mnie ta cała ich "wielka organizacja" wyglądała jak zebranie harcerzyków. Ich grupa bojowa to dwóch nieokiełznanych nastolatków, dwóch dorosłych, z których jeden był zupełnie bez wyrazu, a drugi szybko zniknął, a do tego zbuntowana dziewczynka która ładnie robi na drutach. A ich wielka przywódczyni to starsza druhna której w każdej chwili można zrobić kuku i uciec.
Jak rozumiem autorka chciała pokazać przeciwieństwo Opiekunów, organizację w której wszyscy są dla siebie przyjaciółmi i nie mają do siebie dystansu. Dla mnie to wyglądało po prostu niepoważnie i nieprofesjonalnie.

SHAY i REN
W „Cieniu nocy” wahałam się pomiędzy nimi, ale ostatecznie twardo stanęłam po stronie Rena. W Shayu w pewnym momencie coś mi zaczęło nie grać. W „Blasku nocy” to „coś” się tylko nasiliło. Ten facet był ostatecznie chyba najbardziej wkurzającym bohaterem w tej części. Niby tak strasznie kochał Callę i gotów był zrobić wszystko żeby ją ocalić… ale czy on to robił dla niej czy dla siebie? Ja wciąż miałam niewytłumaczalne wrażenie, że Shay to straszny egoista i robi to bardziej dla siebie. W sensie: Ja cię kocham więc masz tu siedzieć i się nie narażać, bo jak coś ci się stanie to JA będę niepocieszony. Co mi tam że ty też możesz kogoś kochać… Cóż, pewnie odebrałam to tak bo nie lubię Shaya już od pierwszej części.
Co do Rena, to było go strasznie mało, ale gdy się już pojawił to chciało mi się wyłącznie płakać.

PLUSY
Uwielbiam autorkę za te momenty w których była akcja :D Pochłaniająca i trzymająca w napięciu. Chyba głownie dla niej warto przeczytać tą książkę. Szkoda tylko że było jej tak mało, większą część zajęło przytoczenie historii Poszukiwaczy i Opiekunów. Była ona długa i zawiła, więc w ostateczności większa część tej książki to gadanie, tłumaczenie i jeszcze raz gadanie. Być może nawet byłoby to ciekawe gdyby nie fakt, że zapomniałam wszystkich ważniejszych szczegółów z poprzedniej części i trudno było mi to teraz ogarnąć.
Kolejny plus za klan Calli, było go także bardzo mało, ponieważ większość zdominowali Poszukiwacze, ale jednak i oni się pojawili, a ja każdego z nich uwielbiam :D
Ostatni plus mogę dać za to, że powieść nie wydaje się być typem historii która idzie od A do Z. Jest tyle wątków o które można jeszcze zaczepić, że książka jest przez to pełniejsza, mniej schematyczna i nieprzewidywalna.

Podsumowując, mogę powiedzieć, że autorka ma całkiem ciekawe pomysły, dzięki czemu seria wydaje się mieć potencjał. Może i pani Cremer pisze na dość niskim poziomie, ale mimo wszystko człowiek się wciąga, więc ostatecznie polecam „Blask nocy” tym, którzy czytali już pierwszą część. Była to dla mnie potwornie irytująca książka, ale jednak dotrwałam do końca. „Blask nocy” jest zresztą konieczny do przeczytania, jeśli chce się zabrać za część 3. A coś mi się wydaje że tam będzie się działo :D Historię świata już znamy więc czas na dobre rozpocząć akcję :D

"Blask nocy" to druga część serii którą zapoczątkował "Cień nocy" - książka być może nie rewelacyjna w swoim gatunku, ale bardzo przyjemna w czytaniu. Z powodu tego miłego wrażenia spodziewałam się, że część 2 będzie jeszcze lepsza. A jednak. Mogę jedynie powiedzieć, że trochę się zawiodłam. Bo trudno powiedzieć żeby ta część mi się podobała.

Akcja rozpoczyna się w...