"Katedra Marii Panny w Paryżu" zawsze kojarzyła mi się z czymś bardzo mrocznym, ciekawym jeśli chodzi o fabułę ale nieco topornym i rzemieślniczo napisanym. I książka leżała na półce pokrywając się coraz to grubszą warstwą kurzu. Teraz gdy po nią sięgnęłam doszłam do wniosku, że nieco pomyliłam się w swoich osądach. Mimo tego, że jak każdy chyba wie nie jest to książka pełna happy endów miałam z każdym kolejnym rozdziałem nieodparte wrażenie, że Hugo czerpał bardzo dużo radości pisząc ją. Jakby zanurzył się w średniowieczu aż po szyję i miał z tego dziecięcą uciechę. Zwłaszcza po tym jak doszedł do wniosku, że ta epoka ma coś z niedojrzałości i dzieciństwa (o czym zresztą w owej książce napisał).

Trochę się też zawiodłam bo liczyłam na trochę gęstszą atmosferę, mniej fantastycznych zbiegów okoliczności. Nie spodziewałam się, że będzie można określić całą historię jako trochę naiwną (a można). I zupełnie nie rozumiem dlaczego Hugo nie opublikował swoich architektonicznych esejów osobno.

"Katedra Marii Panny w Paryżu" zawsze kojarzyła mi się z czymś bardzo mrocznym, ciekawym jeśli chodzi o fabułę ale nieco topornym i rzemieślniczo napisanym. I książka leżała na półce pokrywając się coraz to grubszą warstwą kurzu. Teraz gdy po nią sięgnęłam doszłam do wniosku, że nieco pomyliłam się w swoich osądach. Mimo tego, że jak każdy chyba wie nie jest to książka...