Zafon jest bez dwóch zdań mistrzem w kreowaniu atmosfery i napięcia. Jego styl jest wprawdzie gwałtowny, brawurowy, ale jednocześnie niezwykle elegancki. Eh...pokochałam Zafona wiele lat temu.

Dlatego też "Pałac Północy" był dla mnie lekkim zaskoczeniem. I niestety- rozczarowaniem. Książka ma wszystko to, co każda inna spod pióra tego autora. I zapowiadała się niezwykle interesująco. Niestety, czegoś mi zabrakło i nawet sama tak naprawdę nie wiem czego.

Pierwsze strony powieści mnie oczarowały. Porucznik Michael Peake ucieka nocą ulicami Kalkuty. W ramionach tuli dwójkę niemowląt, próbuje ukryć je przed tajemiczym wrogiem. To wprawdzie nie jego dzieci, ale jest gotów poświęcić dla nich swoje życie. W końcu udaje mu się wykonać ostatnie zadanie, za co płaci najwyższą cenę. Akcja przeskakuje o 16 lat. I jednocześnie jest to moment, w którym "Pałac Północy" zaczyna tracić swój urok. Tak bardzo zafascyowała mnie historia (aczkolwiek króciutka) porucznika, że chętnie przeczytałabym ją całą. Niestety, tak się nie stało.

"Pałac" to zdecydowanie książka dla młodszych czytelników. Być może dlatego podobała mi się najmniej ze wszystkich, które do tej pory przeczytałam. Niemniej jednak jest to pozycja warta polecenia. Magiczna, bardzo klimatyczna i niesamowita. Tak jak jej autor.

Zafon jest bez dwóch zdań mistrzem w kreowaniu atmosfery i napięcia. Jego styl jest wprawdzie gwałtowny, brawurowy, ale jednocześnie niezwykle elegancki. Eh...pokochałam Zafona wiele lat temu.

Dlatego też "Pałac Północy" był dla mnie lekkim zaskoczeniem. I niestety- rozczarowaniem. Książka ma wszystko to, co każda inna spod pióra tego autora. I zapowiadała się niezwykle...