Mam ogromny problem z tą książką, tego się po niej nie spodziewałam.
Może najpierw o czym ona jest. Ano o chłopcu na którego wołano Cukinia, który chciał zabić niebo, a trafił w zupełnie inny cel. Był na tyle skuteczny, że to diametralnie zmieniło jego życie i tak nasz 9-cio latek został mieszkańcem domu dziecka. Tu poznaje nowych znajomych: dzieci-Ahmeda, Simona, Juliena, Jajubę, Alice, no i Camille oraz dorosłych: policjanta Raymonda, dyrektor Genevieve, wychowawców: Rosy, Łysą Pałę i innych oraz Sędziego. Wszystkich ze sobą łączą trudne historie życia dzieci-bolesne, traumatyczne, niesprawiedliwe, niezrozumiałe i prawdziwe. Poznajemy strukturę domu dziecka. Dzięki Cukinii poznajemy relacje i zależności łączące ze sobą światy dzieci-dzieci, dzieci -dorośli. Poznajemy też ich skrywane marzenia oraz uczucia. Przeważnie te bardzo głęboko ukryte, trudne do zdefiniowania, niekoniecznie chciane ujrzeć światło, wolące pozostać w ciemnościach, ale i te, które błyszczą, mrugają i uśmiechają się do nas. Poznajemy też Cukinię, chłopca, jak na 9-10 latka mało rozgarniętego, nieznającego odpowiedzi na podstawowe pytania, ale nie bojącego się ich stawiać i szukać na nie odpowiedzi. Poznajemy dorosłych, którzy chcą pomagać i im się to udaje, i tych, którzy udają że chcą pomagać i też im się to udaje. Jest o przyjaźni. O miłości, ściskającej za rękę zazdrość...Ponieważ historia jest opowiedziana słowami dziecka, ujmuje, chwyta za serce, wzrusza.
Więc, co się czepia? Ano, może gdybym nie miała doświadczenia pracy z dziećmi w polskich domach dziecka, kupiłabym tę historię dzieci francuskich, jak przysłowiowego kota w worku...ale nie mogę...Po prostu w za wielu momentach mi zgrzytała. Nie mogłam jej nijak wkomponować w to, co nasze. Chciałabym, żeby tak było jak w tej książce jest opisane, byłoby to cudowne. Tak, takie jest moje pragnienie. I odczuwam złość, że tak nie jest. A realizm patrzy mi bezczelnie w oczy i szepcze: " i jeszcze długo, długo nie będzie."
Dlatego mam problem z tą książką, którą wam bardzo polecam.
ps. A pierwszy tytuł "To ja, Matołek" (2007r) bardziej mi do książki pasuje. Ten jest taki za bardzo, czy ja wiem, słodki...
"Czasami trzeba by potrząsnąć dorosłymi, żeby obudzić dziecko, które w nich śpi" -Cukinia
"Jeżeli się czegoś boimy,(...) nie możemy tracić ducha, bo inaczej będziemy się bali wszystkiego przez całe życie" -Camille
"Ciągle marzyła o innym życiu, a nie umiała cieszyć się swoim".
"Milknę. Czekam. Nie chcę, żeby moje pytania bolały Camille. Czasami pytania bolą."

Mam ogromny problem z tą książką, tego się po niej nie spodziewałam.
Może najpierw o czym ona jest. Ano o chłopcu na którego wołano Cukinia, który chciał zabić niebo, a trafił w zupełnie inny cel. Był na tyle skuteczny, że to diametralnie zmieniło jego życie i tak nasz 9-cio latek został mieszkańcem domu dziecka. Tu poznaje nowych znajomych: dzieci-Ahmeda, Simona, Juliena,...