Madame... Jest to książka wybitna, absolutnie wyjątkowa, kunszt literacki autora zapiera dech w piersiach. Tyleż recenzji na portalu lubimyczytac.pl, tyle zachwytów. Nie bez przyczyny. To perła w koronie na tle powszechnego, jakże słabego, poziomu polskiej literatury współczesnej. Uważam, że pozycja ta powinna wejść do kanonu lektur obowiązkowych w IV (po reformie :) klasie liceum, i to czytana powinna być nie we fragmentach, lecz w całości.
Książkę tę po raz pierwszy przeczytałam ok. 12 lat temu, nie pamiętam dokładnie. Siła rażenia była podobna, w tym względzie nic się nie zmieniło. Ileż nam umyka w mrokach niepamięci z przeczytanych książek... Czasami zastanawiam się - po co tyle czytam, skoro po kilku tygodniach, miesiącach niemal nic z tego nie pamiętam...? Pozostaje tylko ogólna atmosfera książki, jej wydźwięk emocjonalny.
Nie wszystko warto czytać. Więcej - zdecydowanie nie warto, niż warto. Ale są takie książki, do których bez wątpienia warto powracać. choćby po to, aby przekonać się, na ile nasz gust literacki uległ zmianie, co jest w nim stałe, co fluktuuje - a tym samym, co i dlaczego zmienia się w nas...?
Fundamentem fabuły "Madame" jest relacja łącząca wybitnego ucznia, maturzystę, i tytułową madame, która jest dyrektorką szkoły i jednocześnie nauczycielką głównego bohatera. Madame, której imienia nie poznajemy (wiemy tylko, że na drugie ma Wiktoria), jest archetypem kobiecości - a pamiętajmy, że rzecz się dzieje w komunistycznej, siermiężnej Polsce tuż przed rozruchami zz 1968r. Pachnie "Chanel nr 5", nosi francuskie kostiumy, jedwabne bluzki, ba! nawet chusteczka do nosa (która stanie się fetyszem dla głównego bohatera) jest "made in France". Co łączy madame i jej pupila, ulubieńca? W co madame z nim gra? Dlaczego raz jest wobec niego zimna jak lód, by za chwilę wyróżniać go w sposób niewyobrażalny...? Jak to się wszystko skończy, do czego to zmierza...? Czy koniec książki można uznać za happy end...? Hmmm... To zależy, jak na to spojrzymy. I co dla nas jest happy endem :)
PS. I jeszcze mały wtręt natury korektorsko-redakcyjnej. estem w posiadaniu wydania trzeciego przejrzanego (sic!), wydanego w 2004r., z Kristin Scott-Thomas na okładce (jakże ona pasuje do roli madame!). Redaktor prowadzącą była Agnieszka Kołakowska (wnioskuję, że chodzi o córkę prof. Kołakowskiego?), wydanie owo miało aż trzy (sic! 2) korektorki. Tymczasem ilość błędów, i to rażących, jest porażająca. Na przykład:
1. s. 64 - skrót tytułu naukowego - "mgr" --> magister nie jest tytułem naukowym;
2. s. 76 - wychodząc za pana Leger --> powinno być "wychodząc za pana Legera";
3. 124 - do profesora Billot --> jw.
4. s. 196 i s. 287 - obmyśleć --> powinno być "obmyślić";
5. s. 198 - i znacznie uprzejmiejszą --> powinno być i znacznie bardziej uprzejmą, no, chyba że jest to swoista licentia poetica ;)
6. s. 253 - Daniela Henry'ego Kahnweilera i Maurice'a Jardot --> kuriozum! Dlaczego niemieckie nazwisko jest odmienione, zaś francuskie - nie?;
7. s. 284 - przypisywano Francois de Troy --> znowu ów nagminny brak deklinacji francuskich nazwisk;
8. s. 304 - panu Janvier - jw.;
9. s. 345 - z in-ercji --> jak można tak niechlujnie przenosić wyrazy?;
10. s. 358 - ekstra-lekcję --> powinno być "ekstralekcję";

Gwiazdo Północy, Wodniku, Victoire - czyś się znalazła...?

Madame... Jest to książka wybitna, absolutnie wyjątkowa, kunszt literacki autora zapiera dech w piersiach. Tyleż recenzji na portalu lubimyczytac.pl, tyle zachwytów. Nie bez przyczyny. To perła w koronie na tle powszechnego, jakże słabego, poziomu polskiej literatury współczesnej. Uważam, że pozycja ta powinna wejść do kanonu lektur obowiązkowych w IV (po reformie :) klasie...