Czytałam już kiedyś, ale byłam młoda, głupia i nienawidziłam historii dzięki mojej nauczycielce z liceum, więc nie doceniłam i pewnie ciepnęłam w kąt. To ta zołza sprawiła, że się zacięłam i nie chciałam nic z tą tematyką mieć do czynienia, a historią i książkami z tej dziedziny (zarówno popularno-naukowymi, jak i beletrystyką) zainteresowałam się dość późno.
Od kilku lat nadrabiam braki. Teraz sięgnęłam po Bunscha. Kiedyś był to bardzo znany i poczytny pisarz, teraz o nim zapomniano. Wielka szkoda. Czytamy o historii różnych krajów (wydaje się mnóstwo książek np. Philippy Gregory), a nie doceniamy swoich pisarzy piszących książki historyczne, których tak niewielu mamy. Tak samo jak poznajemy mitologię Greków i Rzymian, a o naszej rodzimej chyba już nawet w szkole się nie wspomina – to bardzo, bardzo źle (kto teraz wie, kim byli Światowid, Weles, Swarożyc, Marzanna...).
„Dzikowy skarb” to wspaniała książka, napisana przepiękną polszczyzną (nieco archaizowaną, ale w lekturze wcale to nie przeszkadza), z ciekawą akcją i niezwykle wyraziście nakreślonymi postaciami bohaterów. Najbardziej intrygująca jest dla mnie postać Zbrozły. To mędrzec z mądrością buddyjskiego mnicha. Teraz nazwalibyśmy go szamanem czy czarownikiem (choć żadnych czarów w jego poczynaniach nie było), bo potrafił uzdrawiać, hipnotyzować i odczytywać przyszłość, doskonale znał się na ludzkiej psychice. Pewnie wielu było takich Zbrozłów w pogańskiej jeszcze nie-Polsce, jak zresztą wszędzie na świecie, zanim wytrzebiła ich nowa, obca wiara w dalekiego Boga (jak wszędzie tam, gdzie dotarła). Ech… Na szczęście po 1000 lat Słowiańszczyzna się odradza!
Czytając tę książkę i później oceniając, należy mieć na uwadze czas, kiedy powstawała. Bunsch pisał ją według ówczesnego stanu wiedzy historycznej, więc na pewno nieprawdą jest, że „w wilgotnych mrokach odwiecznych borów zaczynały się też budzić do życia z półświadomego bytu plemiona słowiańskie”. Po pierwsze dlatego, że wystarczy spojrzeć na mapę Mieszkowego państwa i zobaczyć, jak wiele miast i grodów wówczas już było. To z tego niebytu powstały? Po drugie: ostatnie badania historyczne wskazują, że Słowianie tworzyli na terenie Europy cywilizację być może starszą niż Rzym i Grecja i prawdopodobnie większość rdzennych Europejczyków ma słowiańskie korzenie. Kto ciekawy, znajdzie na ten temat mnóstwo informacji.
Trochę więc pan Bunsch powymyślał (jak wszyscy chyba autorzy beletrystyki historycznej). Jednak wymyślał jedynie to, czego nie wiedział, bo według ówczesnego stanu nauki wiedzieć nie mógł (a i teraz niewiele przecież wiadomo) – w przeciwieństwie do Sienkiewicza. Ooo! Tego to fantazja ponosiła i wymyślał na nowo to, co było znane, przez co nieźle namieszał w świadomości historycznej Polaków, np. opisując w „Potopie” wyssaną zupełnie z palca historię obrony Częstochowy.
Byłoby wspaniale, gdyby wydano te książki na nowo, ale z rzetelnymi przypisami. Wydawca „Królów przeklętych” Maurice’a Druona się znalazł, to może chętny do wydania „Powieści piastowskich” też znajdzie?
Kupić już nigdzie nie można, szukajcie więc po bibliotekach i czytajcie, bo to wysokiej klasy literatura!

Czytałam już kiedyś, ale byłam młoda, głupia i nienawidziłam historii dzięki mojej nauczycielce z liceum, więc nie doceniłam i pewnie ciepnęłam w kąt. To ta zołza sprawiła, że się zacięłam i nie chciałam nic z tą tematyką mieć do czynienia, a historią i książkami z tej dziedziny (zarówno popularno-naukowymi, jak i beletrystyką) zainteresowałam się dość późno.
Od kilku lat...