„Nie obawiaj się jutra, skoro dziś jeszcze się nie skończyło”


Jestem z natury sentymentalną osobą, a ów sentyment objawia się szczególnie w mojej miłości do książek. "Piraci!/ Magia i przygoda" Celii Rees po raz pierwszy przeczytałam w wieku jedenastu, może dwunastu lat i od tamtej pory jestem w tej książce niezaprzeczalnie, nieodwołalnie zakochana. Gdybym miała ją opisać w kilku słowach, pierwsze słowo jakie przychodzi mi do głowy to piękna. Nie oszukujmy się: "Piraci!" nie są wybitnym dziełem literackim, ma swoje wady i zalety, zaś Celia Rees nie jest mistrzynią pióra. Ale w moim odczuciu książka ta jest idealna. Przeczytałam ją z tysiąc razy i zawsze czytam ją z największą przyjemnością. Za każdym razem przelewają się przeze mnie te same emocje i uczucia, jak za pierwszym razem, tyle że z większą mocą. Zawsze gdy ją wypożyczam z biblioteki czuję się jakbym zabierała do domu starego przyjaciela. Zawsze gdy o niej myślę i bohaterach książki - o Nancy, o Minevrze, o Willu i o Vincencie, o kapitanie Broomie - serce ściska mi się jakby z tęsknoty. Mogłabym opowiedzieć całą historię Nancy Kington i Minevry Sharpe z głowy, bardziej lub mniej zgrabnie. Zawsze trudno czyta mi się sceny opisujące sposób w jaki traktowano moich czarnych przodków (ze strony ojca; mój tata jest czarny, mama zaś jest biała) w tamtych czasach, gdy niewolnictwo było czymś normalnym, właściwym. Pewność, że Bóg stworzył czarną rasę tylko po to by została zniewolona przez białą; przekonanie o swej wyższości ... Choć ten temat - rasizmu i niewolnictwa - w książkach jest dla mnie zawsze trudny, sięgam po nie dosyć często. Historia w końcu posiada swoją mroczniejsze, mniej chwalebne oblicze.

"Nie znać historii to zawsze być dzieckiem"*


Bardzo polubiłam główną bohaterkę i narratorkę książki, rudowłosą Nancy Kington - ciepłą, odważną i zdeterminowaną dziewczynę, córkę angielskiego kupca, zakochaną w swoim najlepszym przyjacielu z dzieciństwa, Williamie Davies'ie. Relacje w "Piratach" pomiędzy głównymi bohaterami są czymś, co zawsze będę uwielbiała, tak jak wszystkie sceny z Nancy i Will'em. Ale najpiękniejsza w książce jest przyjaźń pomiędzy Minevrą (moja najbardziej ulubiona postać z całej książki) a Nancy. Dwie młode dziewczyny, z których jedna jest angielską damą, a druga zbiegłą niewolnicą; są tak różne, a jednocześnie tak bardzo do siebie podobne. Tylko pozazdrościć tak pięknej przyjaźni.

"Przy­jaciele - jed­na dusza w dwóch ciałach"**


"Piraci!/Magia i przygoda" jest książką do której zawsze, zawsze będę wracać. Zawsze będzie mnie zachwycać, smucić i wzruszać. Przy tej powieści Celii Rees uwidacznia się nie tylko mój sentymentalizm, ale również zbytnia wrażliwość. Zawsze ostatnie dwa rozdziały doprowadzają mnie do łez. Idiotyzm, ktoś powie. No bo ileż można płakać przy tej samej scenie, w kółko i w kółko? Cóż, zależy od tego ile razy czytałam tą książkę. Uwielbiam ją, jak świat długi i szeroki.


"...nagła, dziwna myśl powstała w jej głowie. Ni ojciec, ni matka nie mogli jej odwieść, poszła do wojska, by z chłopcem swym być..."***


___________________________
* Cyceron
** Arystoteles
*** fragment szkolnej piosenki "Słodka Polly Oliver", jedna z inspiracji dla autorki do napisania tej książki

„Nie obawiaj się jutra, skoro dziś jeszcze się nie skończyło”


Jestem z natury sentymentalną osobą, a ów sentyment objawia się szczególnie w mojej miłości do książek. "Piraci!/ Magia i przygoda" Celii Rees po raz pierwszy przeczytałam w wieku jedenastu, może dwunastu lat i od tamtej pory jestem w tej książce niezaprzeczalnie, nieodwołalnie zakochana. Gdybym miała ją opisać...