Pełna recenzja dostępna na blogu: http://isabelczyta.blogspot.com/2015/05/8-niebo-jest-wszedzie-jandy-nelson.html#links

Czytaliście kiedyś książkę o wielkim bólu z powodu straty najbliższej osoby, a jednocześnie o szczęściu w miłości? Mieliście styczność z powieścią, w której główna bohaterka czuje, że nie powinna być szczęśliwa, że ta radość jej się nie należy? Książka, która pozwalała Wam przeżywać to, co jej narratorka? Smutek, samotność, żal, gniew, ale i radość, spełnienie... miłość?
A może sami czuliście się kiedyś tak bardzo skrzywdzeni przez los, że nie mieliście panowania nad swoimi emocjami? Ludzie patrzyli na Was ze zdziwieniem, że Waszą twarz wykrzywia uśmiech, a w oczach tli się nadzieja zamiast łez?

Lennie ma 17 lat i złamane serce z powodu śmierci siostry. Bailey była ładniejsza, sprytniejsza, mądrzejsza, zdolniejsza, bardziej lubiana... Po prostu lepsza. Ale Lennie to nie przeszkadzało, lubiła być "koniem do towarzystwa", a siostrze pozwalała być tym "wyścigowym". Nie denerwowało jej życie w cieniu dziewczyny. Wręcz przeciwnie, podziwiała starszą siostrę za wszystko i była jej najlepszą przyjaciółką. Więź, jaka łączyła dziewczyny była niewyobrażalna.
Ale pewnego dnia wszystko się zmienia. Bailey umiera na próbie teatru, gdzie miała zagrać Julię. Lennie się załamuje, zamyka w sobie. Nie potrafi używać życia, kiedy jej siostra leży martwa w ziemi. I nie chce.

Jandy Nelson spisała się fantastycznie! Jej powieść tak wpłynęła na moją psychikę, że zaczęłam filozofować, a wena na recenzję przyszła ot tak. Zdałam sobie sprawę, jak chłodne są moje relacje z siostrą i teraz mi strasznie wstyd, bo przyznaje, to ja wskrzeszam wszystkie kłótnie o nic (taki już mam charakter :c).
Przecież życie jest takie kruche. Po co marnować je na ciągłe sprzeczki o nic? Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, bo takie rozjaśnienie mojej sytuacji było mi niezmiernie potrzebne.

Po śmierci siostry, Lennie nie może dojść do siebie. Godzinami siedzi przy jej biurku, odrzuca każdego kto chce jej pomóc (nawet Biga i Gram - jej najbliższą rodzinę). Tęsknota jest tak wielka, że są momenty, gdy nie może oddychać.

Tylko Toby, chłopak zmarłej, rozumie jej uczucia. Nastolatkowie w żałobie niebezpiecznie się do siebie zbliżają. Gdy Lennie jest z nim, czuje niemal namacalną obecność Bailey w pobliżu. Spędzając czas w swoim towarzystwie łagodzą ból, ale pojawiają się wyrzuty sumienia. Helou, jaka dziewczyna całuje się z chłopakiem siostry?

Młoda klarnecistka na próbie zespołu spotyka Joego Fontaine. Okazuje się, że mają wiele wspólnego i darzą się sympatią. To z nim chce być Lennie, mimo że jej serce z jakiegoś niezrozumiałego powodu rwie się do Tobiego. Czy tak łatwo będzie ignorować tę więź? Czy Lennie chce przeżywać pierwszą miłość i nawet nie móc opowiedzieć o tym siostrze?

Powieść "Niebo jest wszędzie" po prostu mnie oczarowała. Czułam się, jakbym to ja zmagała się z żałobą i miłością jednocześnie. "Listy" Lennie do Bailey rozpoczynające każdy rozdział pozwalały nam poczuć jak głęboko były związane. Liczne nawiązania do ulubionej książki bohaterki - do "Wichrowych wzgórz" Emily Bronte - pokazywały, jak źle czuła się Lennie. W końcu, kto porównuje swoje życie do najsmutniejszej powieści świata?

Pozycja ta ląduje wysoko na liście moich ulubionych i czuję, że utrzyma swoje stanowisko całkiem długo. To jest książka, którą każdy zrozumie inaczej wnosząc w nią swoje własne doświadczenia. Na pewno się nie rozczarujecie.
I wiecie co? Niebo, na prawdę, jest wszędzie :)

Pełna recenzja dostępna na blogu: http://isabelczyta.blogspot.com/2015/05/8-niebo-jest-wszedzie-jandy-nelson.html#links

Czytaliście kiedyś książkę o wielkim bólu z powodu straty najbliższej osoby, a jednocześnie o szczęściu w miłości? Mieliście styczność z powieścią, w której główna bohaterka czuje, że nie powinna być szczęśliwa, że ta radość jej się nie należy? Książka,...