Mimo, że Herbert Marcuse uchodzi powszechnie za „neomarksistę” to praca sama w sobie bardzo skromnie odnosi się do Marksa i marksistowskiego żargonu - dużo bardziej za to opiera się na psychoanalizie, która stanowi podstawę wszelkich wniosków tej pracy. W konsekwencji: praca raczej nie zadowoli zbytnio nikogo, kto nie odnajduje przyjemności czy prawdy w psychoanalitycznych rozważaniach - wszystko Marcuse wyciąga z tez Freuda o popędowej naturze człowieka, represywności kultury, tłumieniu libido itd.
Dla mnie, jako dla sceptyka freudyzmu, cała ta praca to był męczący bełkot, który nieprzyjemnie zderzył się z moją intuicją, jakoby Marcuse był powiewem świeżości w lewicowej myśli

Mimo, że Herbert Marcuse uchodzi powszechnie za „neomarksistę” to praca sama w sobie bardzo skromnie odnosi się do Marksa i marksistowskiego żargonu - dużo bardziej za to opiera się na psychoanalizie, która stanowi podstawę wszelkich wniosków tej pracy. W konsekwencji: praca raczej nie zadowoli zbytnio nikogo, kto nie odnajduje przyjemności czy prawdy w psychoanalitycznych...

Istotą książki jest reinterpretacja Freudowskiej psychoanalizy przeprowadzona w duchu wolnościowego marksizmu. Praca Marcusego jest pełna subtelnych rozważań filozoficznych, które paradoksalnie zostają sprowadzone do bardzo przyziemnych wniosków praktycznych. Będąc z jednej strony ciekawym studium cywilizacji, z drugiej strony projektuje bardzo kontrowersyjną (mówiąc wprost: infantylną) wizję przyszłości.

Stąd tylko 5/10. Polecam wszystkim wielbicielom klasycznej psychoanalizy, którzy nie zdają sobie sprawy z jej późniejszych prób wykorzystania w celach politycznych.

Istotą książki jest reinterpretacja Freudowskiej psychoanalizy przeprowadzona w duchu wolnościowego marksizmu. Praca Marcusego jest pełna subtelnych rozważań filozoficznych, które paradoksalnie zostają sprowadzone do bardzo przyziemnych wniosków praktycznych. Będąc z jednej strony ciekawym studium cywilizacji, z drugiej strony projektuje bardzo kontrowersyjną (mówiąc...

Herbert Marcuse był filozofem żydowskiego pochodzenia, jednym z przedstawicieli tzw.: "Szkoły frankfurckiej". Mówiono tak o grupie myślicieli opracowujących nową ideologię marksistowską w Instytucie Badań Społecznych we Frankfurcie nad Menem. "Eros i cywilizacja" to polemika z tezą Zygmunta Freuda, zgodnie z którą cywilizacja opiera się na ciągłym dławieniu właściwych człowiekowi popędów, a przyspieszony postęp wiąże się z coraz większym zniewoleniem. Freud twierdził, że historia człowieka jest historią represji, a ludzie wciąż zamieniają "zasadę przyjemności"(natychmiastowego zaspokojenia przyjemności, zabawy, wrażliwości, braku represji) na "zasadę rzeczywistości"( odroczonego zaspokojenia, powściągnięcia przyjemności, pracy-trudu, produktywności, bezpieczeństwa),u podstaw której znajduje się Ananke, czyli zniewolenie, bezwzględny przymus i niedostatek (Lebensnot). Te dwie zasady były w jego rozumieniu niemożliwe do pogodzenia. Marcuse wyraża pogląd, iż automatyzacja będzie w stanie zwolnić ludzi z konieczności pracy, natomiast ludzie będą mogli, nareszcie wolni, żyć zgodnie z uciskaną do tej pory moralnością libidinalną, Erosem, "instynktem życia". Jednak Freud zauważył też trzeźwo, że "ponieważ społeczeństwo nie posiada dostatecznej ilości środków żywności, by utrzymywać swoich członków bez pracy, musi ograniczać ich liczbę i skierować ich energię(...) ku pracy". Marcuse uprzedzał, że zmiana kierunku życia ku beztrosce odbędzie się pod warunkiem rezygnacji z osiągniętego, wysokiego, poziomu życia w społeczeństwach rozwiniętych. Propagował teorię, że co prawda potrzebujemy minimalnej dawki represji niezbędnej do życia, ale jej większość służy wyłącznie władzy historycznej i powinna być przez nas wyeliminowana.
Do lewicowych idei Marcuse'go, ale też Reicha, Marksa i Mao odwoływało się gotowe do rewolty społeczeństwo powojenne. Pierwsza rewolucja kontrkulturowa trwała w latach 1955-1970. Wybuchł bunt przeciwko rodzinie, zaprzeczano różnicom płciowym, ideałem życia stały się izraelskie kibuce(pisałam o nich w pierwszym poście na Ig),promowano Nowego Człowieka-wyzwolonego, dzikiego, pięknego, hedonistycznego. Odblokowanie popędów i badania nad seksualnością dzieci doprowadzały do przypadków bezkarnego promowania pedofilii, a słynne stały się słowa Kunzelmanna: " Co mnie obchodzi wojna w Wietnamie, skoro ja mam kłopoty z orgazmem". Czy rewolucja antykulturowa się powiodła? Czy tak właśnie powinien wyglądać ten Nowy (lepszy?) Człowiek? Czy przemycane latami marksistowskie teorie nie mają odzwierciedlenia i w dzisiejszym społeczeństwie?

Herbert Marcuse był filozofem żydowskiego pochodzenia, jednym z przedstawicieli tzw.: "Szkoły frankfurckiej". Mówiono tak o grupie myślicieli opracowujących nową ideologię marksistowską w Instytucie Badań Społecznych we Frankfurcie nad Menem. "Eros i cywilizacja" to polemika z tezą Zygmunta Freuda, zgodnie z którą cywilizacja opiera się na ciągłym dławieniu właściwych...