Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Slavoj Zizek piszę mniej więcej tak jak i mówi a też i mówi zazwyczaj to samo co, gdy piszę - dlatego też praca była o tyle zaskakująca, że nie kryło się w niej żadne zaskoczenie, ot zebrane standardowe wybiegi myślowe Źiźka. Praca opiera się na pytaniach skierowanych do Źiźka i jego odpowiedziach: skupia się na kierunku w jakim idzie świat, jak powinna wyglądać rewolucja, jak powinien wyglądać postęp i dużo analiz aktualnej (w tamtym czasie) sytuacji politycznej. Źiźek, jak to ma w zwyczaju, oferuje pewną różnorodność swoich myśli, ciekawe podejścia oraz ciekawe uwagi, jednak zazwyczaj na tyle abstrakcyjne czy przesiąknięte lacanizmem lub heglizmem by bardzo słabo utrwalały się w pamięci.
Już teraz, bezpośrednio po przeczytaniu książki (czy też nawet w trakcie czytania) zastanawiałem się co mi zostanie z analizy „kawy bez kofeiny” czy „pochwały nieagresywnej przemocy” - przykry wniosek był taki, że zapewne ćwiartka tego.

Mimo tej, w moim odczuciu, „niepraktyczności” i luźności większości treści tej książki to była ona sympatycznie, przystępnie zapisana i niemalże pochłonąłem ją w jednym posiedzeniu - może być to ciekawa lektura na plażowanie, bystra acz nie na tyle by się przy niej szczególnie męczyć.

Slavoj Zizek piszę mniej więcej tak jak i mówi a też i mówi zazwyczaj to samo co, gdy piszę - dlatego też praca była o tyle zaskakująca, że nie kryło się w niej żadne zaskoczenie, ot zebrane standardowe wybiegi myślowe Źiźka. Praca opiera się na pytaniach skierowanych do Źiźka i jego odpow...

Rozwiń

Zwiń

Mimo, że Herbert Marcuse uchodzi powszechnie za „neomarksistę” to praca sama w sobie bardzo skromnie odnosi się do Marksa i marksistowskiego żargonu - dużo bardziej za to opiera się na psychoanalizie, która stanowi podstawę wszelkich wniosków tej pracy. W konsekwencji: praca raczej nie zadowoli zbytnio nikogo, kto nie odnajduje przyjemności czy prawdy w psychoanalitycznych rozważaniach - wszystko Marcuse wyciąga z tez Freuda o popędowej naturze człowieka, represywności kultury, tłumieniu libido itd.
Dla mnie, jako dla sceptyka freudyzmu, cała ta praca to był męczący bełkot, który nieprzyjemnie zderzył się z moją intuicją, jakoby Marcuse był powiewem świeżości w lewicowej myśli

Mimo, że Herbert Marcuse uchodzi powszechnie za „neomarksistę” to praca sama w sobie bardzo skromnie odnosi się do Marksa i marksistowskiego żargonu - dużo bardziej za to opiera się na psychoanalizie, która stanowi podstawę wszelkich wniosków tej pracy. W konsekwencji: praca raczej nie zad...

Rozwiń

Zwiń

Kolejne opracowanie Marcusego wychodzące spod pióra marksistowsko-leninowskiego betonu. Tutaj autor mniej się ukrywał ze swoim anty-frankfurckizmem i wydzielał sobie osobny dział w którym krytykował wcześniej opracowany materiał (np przybliża koncept Erosa i popędu śmierci, następnie wydziela sobie fragment gdzie go krytykuje).
Mimo wszystko lepiej zrozumiałem, dzięki tej pracy treść „Erosa i cywilizacji” w pewne niezrozumiałe dla mnie fragmenty stały się jasne (okazuje się bowiem, że nikt nie wie co konkretnie ma na myśli Marcuse pisząc o „siłach dominacji”!).
Również kluczowe polemiczne refleksje autora nieraz robiły na mnie wrażenie, bowiem były logiczną refleksją a nie, jak to często bywa, najzwyczajniejszym powoływaniem się na nieomylny autorytet Marksa czy Lenina. Np polemika z Freudyzmem oraz zasadą przyjemności była bardzo ciekawa (autor zwrócił uwagę na wtórność przyjemności; ergo - nie jest istotą aktywności człowieka).
Inne argumenty pozwoliły się uśmiechnąć np powoływanie się przez autora na radzieckiego uczonego, który twierdził, że człowiek może żyć wiecznie (nieznajomość tej zwariowanej tezy radzieckiego uczonego autor uznał za ignorancję Marcusego).

Reasumując; nie było źle, ale wystarczy

Kolejne opracowanie Marcusego wychodzące spod pióra marksistowsko-leninowskiego betonu. Tutaj autor mniej się ukrywał ze swoim anty-frankfurckizmem i wydzielał sobie osobny dział w którym krytykował wcześniej opracowany materiał (np przybliża koncept Erosa i popędu śmierci, następnie wydzi...

Rozwiń

Zwiń

Mimo, że tytuł wskazuje na relacje między marksizmem a szkołą Frankfurcką to jest to raczej krytyka szkoły frankfurckiej z perspektywy marksistowsko-leninowskiego betonu. Jest to przykład tej pracy w której zebrany potężny materiał i cenna dogłębna analiza znika w drugim tle, bowiem na pierwszym bryluje iście „stalinowski” komentarz.
Autor podejmując się analizy frankfurtczyków i ich koncepcji nie może się powstrzymać by za każdym razem nie podkreślić, gdzie w tych koncepcjach mamy do czynienia z odstępstwem od marksizmu-leninizmu a następnie zauważenie, że świadczy to o krótkowzroczności czy naiwności owych teoretyków, następnie zostajemy zalani cytatami zwolenników realnego socjalizmu by utwierdzić się w przekonaniu, że każde to odstępstwo było niewątpliwie błędem.
Tak więc z czasem zacząłem tracić zaufanie do autora, który zamiast obiektywnie przedstawiać same rozbieżności teoretyczne między ortodoksyjnym marksizmem a teorią krytyczną zaczyna robić za tubę propagandową realnego socjalizmu.

Przykłady takiego zjawiska można by mnożyć, ale biorąc pierwszy pod lupę: Herbert Marcuse uważa, że potencjał rewolucyjny klasy robotniczej już nie istnieje a przynajmniej nie jest tak silny jak kiedyś a narracja robotnicza traci sens - dostajemy zatem komentarz, że Marcuse jest intelektualistą burżuazyjnym, który nie potrafi właściwie przeanalizować stanu późnego kapitalizmu, w dodatku zabija rewolucyjnego ducha i utrwala system kapitalistyczny. Przykład ten jest o tyle dla mnie kluczowy, że dziś jak na dłoni możemy zobaczyć słuszność analiz Marcusego i krótkowzroczność czy brak pojęcia samego autora.

W podsumowaniu już cały duch pracy zostaje skondensowany; tam to autor gromadzi wszystkie analizy, które prowadzą do wniosku, że teoria krytyczna była pogubiona, anty-rewolucyjna, wewnętrznie sprzeczna i płytka a de facto (zdaniem Malinowskiego) już umiera - w przeciwieństwie do zwartej teorii marksizmu-leninizmu; tak więc ponownie autora zweryfikowała sama historia.

Kończąc ten krytyczny komentarz a propos wartościowania i osobistych wyprawek autora; jest to nieliczna praca na polskim rynku poświęcona historii i teorii szkoły frankfurckiej i mimo negatywnego komentarza jest przeprowadzona dosyć rzetelnie i z dużą ilością materiału pomocniczego i za to zasługuje na wszystkie gwiazdki jakie dostanie - musimy doceniać to co mamy.
Mimo tego; nie polecałbym tej pracy jako pierwszy kontakt ze szkołą frankfurcką, ponieważ wieczny narrator prowadzący nasze myśli w prawidłowym kierunku może łatwo nam obrzydzić teorie krytyczną i zamaskować jej oryginalnego ducha.

Mimo, że tytuł wskazuje na relacje między marksizmem a szkołą Frankfurcką to jest to raczej krytyka szkoły frankfurckiej z perspektywy marksistowsko-leninowskiego betonu. Jest to przykład tej pracy w której zebrany potężny materiał i cenna dogłębna analiza znika w drugim tle, bowiem na pie...

Rozwiń

Zwiń

Kombinacja Heideggera, Hegla, Marksa, Freuda a nawet Schillera czy Nietzschego - niewątpliwie wszechstronnie rozeznany myśliciel, który swoimi dziełami wpisał się w historię jako inicjator i główny teoretyk „Nowej Lewicy”.
Ciekawa analiza kapitalizmu i społeczeństwa przemysłowego: zwracająca uwaga na złożoność totalitaryzmu i jego występowanie nawet w warunkach „pozornie” liberalnych.
Zachęcony zostałem do wgryzienia się w jego filozofię przez większą czytelność niż Adorna - i póki co jestem pozytywnie nastawiony.

Kombinacja Heideggera, Hegla, Marksa, Freuda a nawet Schillera czy Nietzschego - niewątpliwie wszechstronnie rozeznany myśliciel, który swoimi dziełami wpisał się w historię jako inicjator i główny teoretyk „Nowej Lewicy”.
Ciekawa analiza kapitalizmu i społeczeństwa przemysłowego: zwracaj...

Rozwiń

Zwiń

Niezwykła książka, bardzo głęboka, mimo faktu bycia dedykowaną dla dzieci. Muminki kojarzyły mi się, zapewne jak większości, głównie z bajką w wieczorynce - okazuje się jednak, że autorka pochodzi z artystycznej rodziny, ma pojęcie o filozofii a opracowań jej twórczości, analiz i wykładów jest bez liku.
Szczególnie urzekła mnie pierwsza historia małego stworzonka, które zaczepiło Włóczykija - stworzonko było tak małe, że nawet nie posiadało imienia i było zdane na „żywioły”. Dopiero, gdy Włóczykij je nazwał „Ti-Ti-U” - wtedy to Ti-Ti-U odkrył swoją tożsamość, swoją substancjalność i przestał być biernym obserwatorem - zaczęło czuć, że żyje i być kowalem swego losu a i sam Włóczykij stracił swój autorytet w oczach stworzonka. Historia była bardzo głęboka, morałem wkraczała już w nurt szkoły frankfurckiej i nie wiem czy taka historia była dedykowana dziecku czy jednak dorosłym.

Inna historia z zakresu pedagogiki również była wybitna; o niewidzialnej dziewczynce, która stała się niewidoczna przez swoją ironiczną, złośliwą ciotkę a jedyne dzięki czemu wiadomo było gdzie jest to dzwoneczek na szyi - dopiero pozwolenie jej na autonomie i wyzwalanie jej dziecięcości pozwoliło na jej powtórne pojawienie się i bycie widoczną.

Są to nieliczne z tych wielu bardzo ciekawych, sympatycznych i mądrych bajek przeznaczonych dla dzieci; wiele innych historii różnych postaci też przemawia jak np sfrustrowany pracą Paszczak pragnący tylko spokoju czy też mierzący się z marzeniami tata Muminka - wszystko to jest warte przeczytania, nawet przez dorosłego. W dodatku wszystkie te historie podsycone są niezwykłym, leśnym klimatem, pewną melancholijnością czy może nawet neurotycznością a autorka perfekcyjnie wytwarza świat przedstawiony w krótkich zdaniach i nierozpasanych opisach. Szybki opis wielkich starodawnych okien, kilku starych obrusów i małgo fotela w kącie by poczuć się jak w norce jednego z bohaterów.

Niezwykła książka, bardzo głęboka, mimo faktu bycia dedykowaną dla dzieci. Muminki kojarzyły mi się, zapewne jak większości, głównie z bajką w wieczorynce - okazuje się jednak, że autorka pochodzi z artystycznej rodziny, ma pojęcie o filozofii a opracowań jej twórczości, analiz i wykładów ...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawa, drobna praca wprowadzająca w kontekst gotyku oraz zapoznaje z kluczowymi nazwiskami

Ciekawa, drobna praca wprowadzająca w kontekst gotyku oraz zapoznaje z kluczowymi nazwiskami

Poruszający myśliciel, z ciekawymi obserwacjami, wrażliwością a w dodatku z wielkim bagażem doświadczeń, dwie wielkie wojny oraz studencki zryw z 1968.
Książka zachęciła do dalszego poznawania myśliciela

Poruszający myśliciel, z ciekawymi obserwacjami, wrażliwością a w dodatku z wielkim bagażem doświadczeń, dwie wielkie wojny oraz studencki zryw z 1968.
Książka zachęciła do dalszego poznawania myśliciela

Praca nieco bogatsza w refleksje, rozwijająca pewne wątki w ciekawy sposób, z pewnością wiele nowych oraz uderzających myśli - mimo to, nie jest to praca, która w moim odczuciu zawierałaby jakieś kluczowe dla zrozumienia Schopenhauera nowości. Można zostać przy pierwszym tomie

Praca nieco bogatsza w refleksje, rozwijająca pewne wątki w ciekawy sposób, z pewnością wiele nowych oraz uderzających myśli - mimo to, nie jest to praca, która w moim odczuciu zawierałaby jakieś kluczowe dla zrozumienia Schopenhauera nowości. Można zostać przy pierwszym tomie