Oglądałem kiedyś wywiad z Peją, który nagle w trakcie rozmowy zaczął recytować jakieś zdanie wprawiając w konsternację zarówno mnie, jak i swego interlokutora. Po chwili wyjaśnił, że był to cytat z książki "Uśmiech porcelanowej świnki". Od tamtej pory miałem ją na czytelniczym celowniku. Na marginesie, wdzięczny byłbym, gdyby ktoś poratował mnie linkiem do wspomnianego wywiadu. Chciałbym, już po lekturze, przypomnieć sobie o jakie konkretnie zdanie chodziło.

To powieść o pijaku, który przestaje pić. Największym dla mnie zaskoczeniem było, gdy po opisie degrengolady głównego bohatera, opisu jego mieszkania coraz bardziej przypominającego melinę, kumpla-filozofującego-menela, eks-żony, która porzuciła męża, straciwszy wszelką do niego cierpliwość, pada informacja, że ma on zaledwie dwadzieścia sześć lat. Ale i tak bywa w życiu, dobrze to sobie uświadomić.

Książkę czyta się dobrze i szybko, wystarczy w zasadzie jeden wieczór. Nie da się jednak ukryć, że, jak punktuje w swej opinii Beata, jest nieznośnie optymistyczna, przesadnie budująca. Być może jednak w życiu bywa i tak. Należy jednak pamiętać, że książka opisuje jeden konkretny etap w życiu bohatera. Może później nie będzie już tak różowo? Choć z całego serca życzę Jeremiemu jak najlepiej.

Oglądałem kiedyś wywiad z Peją, który nagle w trakcie rozmowy zaczął recytować jakieś zdanie wprawiając w konsternację zarówno mnie, jak i swego interlokutora. Po chwili wyjaśnił, że był to cytat z książki "Uśmiech porcelanowej świnki". Od tamtej pory miałem ją na czytelniczym celowniku. Na marginesie, wdzięczny byłbym, gdyby ktoś poratował mnie linkiem do wspomnianego...

Sławomir Kryska, którego twórczość znałam tylko z kilku (-nastu?) wierszy, „Uśmiech porcelanowej świnki”, którąś już z kolei powieść, napisał w 1976 r. Akcja książki dzieje się w ówczesnej Warszawie (ale mogłaby dziać się w każdym innym miejscu). To książka dla ówczesnych grzecznych dziewczynek, które wierzyły, że dla miłości on przestanie pić. To również książka dla ówczesnych grzecznych chłopców, którzy wierzyli, że każdy mężczyzna może być interesujący dla młodej dziewczyny, że prokuratorzy to dobrzy wujkowie, że współpraca z organami władzy państwowej jest oczywistością.

To nie jest dobra książka. Nie jest też zła. Pomysł na fabułę trącący mocno dydaktyzmem, środowisko alkoholików i pierwszych w Polsce narkomanów (może w tamtym czasie to był mocny temat?),trochę filozofowania, otarcie o egzystencjalizm (raczej zaledwie próba otarcia). Plusem tej książki, jak i chyba wszystkich wydanych w tamtych latach, jest poczucie czytelnika, że ma do czynienia z książką, a nie np. z pisaniną gimnazjalistek. Stylowo i językowo jest w porządku. Redakcyjnie też nieźle. Fabuła na miarę tamtych czasów. Raczej nie polecam.

PS
„Uśmiech porcelanowej świnki” nie jest kryminałem, sensacją ani thrillerem, jak to określono na LC być może sugerując się wyglądem okładki.

Sławomir Kryska, którego twórczość znałam tylko z kilku (-nastu?) wierszy, „Uśmiech porcelanowej świnki”, którąś już z kolei powieść, napisał w 1976 r. Akcja książki dzieje się w ówczesnej Warszawie (ale mogłaby dziać się w każdym innym miejscu). To książka dla ówczesnych grzecznych dziewczynek, które wierzyły, że dla miłości on przestanie pić. To również książka dla...