Nie czekałam na Wintercraft z wypiekami na twarzy. Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ po prostu trafiłam na nią w bibliotece. Ładna, tajemnicza i pełna magii okładka. Poza tym opis niczego sobie. Tak oto ta książka wylądowała w moich łapkach.
Wintercraft to pierwsza część serii. Główna bohaterka, Kate to Utalentowana, jednak nie pierwsza lepsza, ponieważ posiada nadzwyczaj rzadki dar. Jej matka i ojciec też byli Utalentowani, dopóki nie zostali porwani przez Fume - stolicę Albionu (wyspy), gdzie urzęduje Wielka Rada, a tam straceni. Osieroconą dziewczynką opiekuje się stryj Artemis. Mieszkają w księgarni, a w prowadzeniu sklepu pomaga im Edgar - młody chłopak, który kilka lat temu przybył do ich miasta.
Wuj stara się za wszelką cenę chronić bratanicę. Boi się, że straż znów przyjedzie do Morvane i zabierze mu Kate, tak samo jak jej rodziców. Więc gdy poborca - bezlitosny i 'martwy' Silas Dane, przybywa do miasta wraz ze swoimi podwładnymi po 'świeżą broń' do walki z kontynentem, którą Albion prowadzi od wieków, Artemis jest na to gotowy i udaje mu się schować bratanicę przed nim, jednak sam zostaje złapany i zabrany do Fume. Kate nie może na to pozwolić i rusza do pomocy swojemu stryjowi, a wraz z nią Edgar, o którym, jak się w trakcie tej przygody dowie - nie wie praktycznie nic.
Wintercraft to debiutancka powieść Jenny Burtenshaw. Opowiada o magii, przyjaźni, miłości rodzinnej i tajemnicach. Jednak wbrew pozorom wcale nie jest taka oryginalna i nowatorska, jakby się mogło wydawać. Tajemnicze i mroczne książki? Te zdolności Kate? To już było. Czytając tą książkę cały czas miałam wrażenie, że 'to już było'. A nie jest to przyjemne uczucie. Szczerze się męczyłam czytając ją. Niby cienka książka, wielki druk, a ciągnęłam ją przez 5 dni. Styl autorki nie powala. Sama nie wiem, czy to wina tłumacza, czy pani Burtenshaw, ale w niektórych momentach zastanawiałam się, czy na pewno to jest ta książka, która zyskała taką sławę. W niektórych scenach słownictwo swojskie, nasze codzienne mieszało się z wyszukanymi słowami, co wcale nie było przyjemne. Książce przede wszystkim brak TEGO CZEGOŚ. Non stop się wyłączałam. Scenę kulminacyjną czytałam wiele razy, ale nie dlatego, że zapierała dech w piersiach, tylko po prostu w połowie zauważałam, że nie wiem, co czytam, wyłączałam się. A to nie tylko w tej scenie. Poza tym jest jeszcze rozmowa Kate i Edgara, gdzie wiele rzeczy się wyjaśnia. Moim zdaniem, żeby napisać takie sceny dobrze, to potrzeba mieć talent. To się udawało pani Rowling - autorce Harry'ego Pottera, gdzie pod koniec wszystko było wytłumaczone i to naprawdę dobrze. Tutaj było zbyt szybkie, wyprane z emocji, bez żadnych uczuć.
Zanim zakończyłam tą książkę przeczytałam najpierw kilkanaście zdań z ostatnich stron i nie żałowałam tego, a to już samo w sobie jest wyjątkowe, ponieważ przeczytam zakończenie, albo chociaż jedno słowo z ostatniej strony, to potem robię sobie wyrzuty naprawdę przez długi czas. Tutaj tego nie było. Kompletnie mnie nie interesowało, jak to się zakończy, czy mnie zaskoczy, czy nie.
Podsumowując - Wintercraft nie wywołał u mnie żadnych emocji, poza znudzeniem i momentami irytacją. Uważam, że postać Silasa została kompletnie zniszczona. Na początku zapowiadała się ciekawie, tajemniczo, a wyszło przewidywalnie i nieciekawie. To jedno mi się wybitnie nie podobało. Reszta postaci? Mogłabym się jeszcze przyczepić do Edgara, ale nie będę tego robić. Reszta jest mi kompletnie obojętna. Moja ocena to 2/10. Ładna okładka i polubiłam wronę i to niestety by było na tyle.

Nie czekałam na Wintercraft z wypiekami na twarzy. Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ po prostu trafiłam na nią w bibliotece. Ładna, tajemnicza i pełna magii okładka. Poza tym opis niczego sobie. Tak oto ta książka wylądowała w moich łapkach.
Wintercraft to pierwsza część serii. Główna bohaterka, Kate to Utalentowana, jednak nie pierwsza lepsza, ponieważ posiada nadzwyczaj...