Dość słaba książka, 4 i 5 część nie są przetłumaczone od 10 lat, więc nie poznam zakończenia. Książka może dobra dla młodszych czytelników.

Dość słaba książka, 4 i 5 część nie są przetłumaczone od 10 lat, więc nie poznam zakończenia. Książka może dobra dla młodszych czytelników.

„Klepsydra Aldibaha” jest to trzeci tom przygód Sofii, Lidii oraz profesora Schlafena. Tym razem poszukiwania pozostałych Smokończyków prowadzą ich do Monachium – rodzinnego miasta profesora. Niestety ich zadanie staje się nieco utrudnione. Okazuje się, że domniemany chłopiec, na którego trop trafili, został zabity przez wywerny, a bez niego Drzewo Świata nigdy nie odżyje i światu grozi niebezpieczeństwo. Chłopak, który miał na imię Karl był pod opieką kobiety o imieniu Effi. Okazuje się, że ona tak samo jak profesor była jedną ze Strażniczek, zaś Karl był dla niej jak syn. Cała czwórka zastanawia się co można zrobić, by uaktywnić Drzewo Świata bez chłopca, jednak nikomu nie przychodzi nic sensownego do głowy. Do czasu, aż Effi opowiada o tajemniczej klepsydrze Aldibaha, dzięki której będą mogli cofnąć się w czasie i zmienić bieg wydarzeń.

Po raz kolejny muszę przyznać, że książka została napisana poprawnie. Fabuła się kleiła, dialogi były nieskomplikowane i łatwe, pozycję czytało się szybko i przyjemnie, a akcja płynęła własnym tokiem.

Trochę nie odpowiadał mi logicznie fakt, że dzieci, którymi de facto są Sofia, Lidia, Fabio i pozostali Smokończycy byli stawiani przed wyzwaniami, do których powinni stanąć ich Strażnicy. Nie wyobrażam sobie by dziewczynka mająca kilkanaście lat, przemieszczała ciemne ulice Monachium w środku nocy, po to by kogoś szpiegować. Autorka niejednokrotnie używała w książce słów „dziewczynka” i „chłopiec” co przez moją znajomą utrwaliło mi się na tyle w głowie, bym potrafiła zwrócić na to uwagę. Nie przeszkadzał mi fakt, że często zamiast imion bohaterów byli w ten sposób właśnie określani, ale to, że te określenia opisują… dzieci! Nie ma dorosłych dziewczynek ani chłopców. Jak już to są dziewczyny i chłopacy… Podsumowując, gdybym to ja była profesorem Schlafenem albo Effi to na pewno moi podopieczni nie zostawaliby wysyłani w środku nocy na jakieś misje… to są przecież tylko dzieci! I nie ważne czy z magicznymi zdolnościami czy bez. Podobało mi się to, że powróciliśmy do starych bohaterów z poprzedniego tomu, mamy powiązanie z tym co działo się wcześniej i trzecia cześć nie jest wyjęta z tyłka, nie nawiązująca do swoich poprzedniczek. Historia opisana w „Klepsydrze Aldibaha” łączy się z wcześniejszymi częściami, przez co czuje się płynność fabuły.

Nie byłabym również sobą, gdybym nie wspomniała o przepięknej okładce. Mam wrażenie, że im dalej w las tym piękniejsze, bardziej przyciągające mój wzrok. Bywało, że patrzyłam na nią analizując każdy szczegół.

Książka ta jest z gatunku fantasy, ale takiego naprawdę lekkiego i przyjemnego w odbiorze. Nie ma w niej nic co wywołałoby efekt „Whooaaaa”, jednak jest na tyle przyjemna, że jako odmóżdżacz nada się idealnie.

Osobiście lubię twórczość Lici Troisi i ta książka również zalicza się do pozycji, po które z przyjemnością sięgnęłam, jednak to już jest kwestia gustu, co kto lubi i nie każdemu „Dziedziczka smoków” może się spodobać. Jako fantasy może się okazać zbyt płytka, banalna i dziecinna, zważywszy na niektóre dialogi i styl jakim pisarka się posługuje.

Wspomnieć należy też, że wydawnictwo poprzestało na trzecim tomie i do dziś nie ma kontynuacji w języku polskim, dlatego jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się jak wyglądają dalsze losy Sofii, musiałby zaopatrzyć się w oryginalną wersję, bądź wersję anglojęzyczną.

„Klepsydra Aldibaha” jest to trzeci tom przygód Sofii, Lidii oraz profesora Schlafena. Tym razem poszukiwania pozostałych Smokończyków prowadzą ich do Monachium – rodzinnego miasta profesora. Niestety ich zadanie staje się nieco utrudnione. Okazuje się, że domniemany chłopiec, na którego trop trafili, został zabity przez wywerny, a bez niego Drzewo Świata nigdy nie odżyje i...

Genialna fantasy!!!!

Genialna fantasy!!!!

Książka z ciekawą fabułą, piękne smoki, okropne wywerny, przyjaźń, miłość... Wszystko super, do momentu kiedy skończyłam książkę. A to dlatego, że kupiłam trzy części serii w pakieciku, na którym pisało, że jest to trylogia, natomiast historia się wcale nie skończyła i będę musiała czekać na kolejne części i odłożyć pieniądze. Bardzo nie lubię takich sytuacji.

Książka z ciekawą fabułą, piękne smoki, okropne wywerny, przyjaźń, miłość... Wszystko super, do momentu kiedy skończyłam książkę. A to dlatego, że kupiłam trzy części serii w pakieciku, na którym pisało, że jest to trylogia, natomiast historia się wcale nie skończyła i będę musiała czekać na kolejne części i odłożyć pieniądze. Bardzo nie lubię takich sytuacji.

Ze wszystkich części trylogii Dziedziczka Smoka ta część najbardziej mnie poruszyła...

Ze wszystkich części trylogii Dziedziczka Smoka ta część najbardziej mnie poruszyła...

Książka jest fajna, tylko problem występuje taki, że wydawnictwo nie kontynuuje wydawania serii, która ma pięć tomów (Bliźnięta Kuma i Ostatnia bitwa?). A szkoda, bo chętnie bym przeczytała.

Książka jest fajna, tylko problem występuje taki, że wydawnictwo nie kontynuuje wydawania serii, która ma pięć tomów (Bliźnięta Kuma i Ostatnia bitwa?). A szkoda, bo chętnie bym przeczytała.

noi koniec seryjki ,dziedziczka w koncu uwierzyła w swoje zdolnosci aaale prosze o dalszy ciag :) jestem ciekawa czy znajdą wszystkie smoczyska:)

noi koniec seryjki ,dziedziczka w koncu uwierzyła w swoje zdolnosci aaale prosze o dalszy ciag :) jestem ciekawa czy znajdą wszystkie smoczyska:)

trzecia częśc a Sofia nadal nie pokonała Nidhoggra,mimo to doskonała lektura

trzecia częśc a Sofia nadal nie pokonała Nidhoggra,mimo to doskonała lektura

„Klepsydra Aldibaha” to już trzeci tom z serii „Dziedziczka smoka”, włoskiej pisarki, Lici Troisi. Jest to pierwsza seria tejże autorki, dotychczas z pod jej pióra „wychodziły” jedynie same trylogie.

Po raz kolejny poznajemy przygody Smokończyków, którzy poszukują owoców Drzewa Świata, aby obudzić je do życia i sprowadzić na ziemię Smokonie, dawne miasto, w którym ludzie i smoki żyły w zgodnej koegzystencji. Tym razem jednak Sofia, Lidja, profesor Schlafen, a nawet Fabio, staną przed dużo cięższym zadaniem.

Pączek Drzewa Świata przygasa, a to oznacza ogromne niebezpieczeństwo dla ziemi. Profesor uważa, że do tego incydentu doszło, ponieważ jakiś Smokończyk został śmiertelnie ranny lub właśnie zginął. Potwierdzenie tej tezy znajdują w internecie, gdzie w zagranicznym dzienniku, a dokładniej z Monachium, podano informację o znalezieniu poparzonego chłopca o imieniu Karl. Niestety w wyniku poniesionych obrażeń, chłopak nie przeżył. Profesor wraz ze swymi dwiema podopiecznymi, postanawia wybrać się na jego pogrzeb.

W czasie ceremonii poznają przybrana matkę Karla –Effie, która jak się później okazuje, także jest Stróżem. Z jej opowieści dowiadują się, że chłopiec zginął z ręki Nidy, ziemskiego wcielenia okrutnego wywerna Nidhoggra.

Pod długiej naradzie, kobieta i profesor, dochodzą do wniosku, że jedynym sposobem na ocalenie ich misji jest przywrócenie Karla do życia i z jego pomocą odnalezienie owocu strzeżonego przez Aldibaha. Jednak aby tego dokonać muszą cofnąć się w czasie, a w tym celu muszą odzyskać prastary artefakt zwany Władczynią Czasu. Jest to klepsydra w całości wykonana z drewna i żywicy Drzewa Świata.

To właśnie w czasie tej podróży drogi przyjaciół znowu przetną się z drogą jaką obrał sobie Fabio. To co odkryją w przeszłości wprawi ich w niebotyczne zdumienie i może zaważyć na wyniku misji ratunkowej, tym bardziej, że Effie nie wyjaśniła im do końca na jakich zasadach Władczyni Czasu przenosi ich w czasie.

Czy uda im się ocalić Karla? Czy odnajdą kolejny owoc? Co takiego odkryją? Przekonajcie się sami sięgając po te książkę.

Przechodząc do rzeczy. Akcja powieści nie jest ani porywająca, ani zapierająca dech w piersiach. Wszystko toczy się tempem dobrze znanym czytelnikom z poprzednich części tejże serii. Jednak nie mogę powiedzieć abym się nudziła w trakcie czytania „Klepsydry Aldibaha”, bowiem akcja wciąga od samego początku, a to za sprawą dobrze skonstruowanej i prowadzonej fabuły. Autorka najważniejsze informacje podaje nam w niewielkich ilościach, a to zapewnia bardzo fajną zabawę i nie raz może nas zaskoczyć. Wydaje mi się, że Pani Troisi chciała w ten sposób podsycić ciekawość czytelników i zapewnić sobie, iż na pewno sięgną po kolejny tom.

Jeżeli chodzi o bohaterów to są oni dużo bardziej dojrzali, dzięki czemu nie irytują już tak bardzo. Ich charaktery przestały przypominać kaprysy dzieci w przedszkolu. Musze się przyznać, że bardzo polubiłam postać Fabia i, o dziwo, Karla. Obaj chłopcy mają ze sobą sporo wspólnego, a zarazem uzupełniają się. Fabio jest mroczny i porywczy, natomiast Karl to pogodny i kierujący się zasadą, że najpierw warto pomyśleć, a dopiero potem działać. Na korzyść Fabia działa także to, iż wreszcie zaczął się integrować z resztą Smokończyków, a nawet zaczyna czuć coś do Sofii. Bardzo jestem ciekawa jak to wszystko dalej się rozwinie.

Podsumowując. Książka „Klepsydra Aldibaha” jest dużo lepiej napisana i dopracowana niż poprzednie części serii. Jednak język wszędzie pozostaje taki sam, a mianowicie, prosty i łatwo przyswajalny. Dzięki temu książkę, jak i pozostałe, czyta się szybko i przyjemnie. Zachęcam do sięgnięcia po ta serię, wydaje mi się, że warto przebrnąć przez pierwsze tomy i doczekać do wielkiego finału.

„Klepsydra Aldibaha” to już trzeci tom z serii „Dziedziczka smoka”, włoskiej pisarki, Lici Troisi. Jest to pierwsza seria tejże autorki, dotychczas z pod jej pióra „wychodziły” jedynie same trylogie.

Po raz kolejny poznajemy przygody Smokończyków, którzy poszukują owoców Drzewa Świata, aby obudzić je do życia i sprowadzić na ziemię Smokonie, dawne miasto, w którym ludzie...

rewelacja

rewelacja