Ostatnia nadzieja

Uwaga, to pierwsza książka z magicznej serii!
Każdy, kto pozna Oksę, nie obejdzie się już bez niej, ani wspaniałej rodziny Pollocków i niezwykłych stworzeń!
Strzeżcie się!Pollockmania dopiero się zaczyna…

Przepraszam bardzo, jeśli czyta się z tyłu książki takie zdania, to zakładam, że większość czytelników stwierdzi, iż ma do czynienia z powieścią, której mogą zarzucić duże oczekiwania.
Także spodziewałam się wielu rzeczy, ale na pewno nie tego, co otrzymałam.
Absurd i banalność tej powieści bije na głowę.
Przedstawię wam jedną z wielu „niespodzianek”. Pod koniec stron tego otóż „dzieła” natknęłam się na takie coś:

Dziewuszka miała jakieś stany depresyjne — nie widziałam ku temu jakiś szczególnych powodów — Więc jej ukochana Baba wyciągnęła ni z gruchy, ni z pietruchy kocyk. Ażeby było jeszcze lepiej i bardziej magicznie kocyk ten był zrobiony z łożyska tych jakże „uroczych” Bzikusków. Babcia poradziła dziewczynce, aby weszła do koca, który uformował się niczym wielka unosząca się nad podłogą bańka.

Dziewczynka od razu do tego wlazła, przyjmując pozycję embrionalną zaś wilgotne ciepło ją otoczyło. Wszakże łożysko wręcz było „żywe” i niewiele różniło się od pierwowzoru. Oksa zaledwie się ułożyła, a bańka pokryła się cienkimi niebieskawymi żyłkami, które zaczęły pulsować, jakby rozlewała się w nich forma życia. Potem zaczęły ją ożywiać lekkie skurcze, wywołując falowanie jedwabistej powierzchni.

Bohaterka spędziła tam bodajże ponad cztery godziny, aż w końcu tatuś pomógł jej z tego czegoś wyjść. Łożysko tymczasem stało się nieprzejrzyste i szare zaś nasza Oksa czuła się jak nowo narodzona. Ponieważ zadaniem tego kocyka było wyzbycie się z niej czarnych myśli.

Jest to sytuacja, która najbardziej przedstawia moją niechęć do tej książki. Dla mnie jednym słowem — Odrażające.
Dodam jeszcze na koniec, że jest to naprawdę marna podróbka Harry Pottera.

Książka nazwana jest Harrym Potterem w spódnicy. Nie do końca się z tym zgadzam. Jestem przekonana że jest doskonała, wręcz świetna dla dzieci w pewnym wieku od 10-15 lat jednak mnie nie powaliła. możliwe że bohaterka będzie dorastać wraz z kolejnymi książkami, mam taka nadzieje, że styl pisarski autorów także. Jak wspomniałam książka zawiera treść fantastyczną napisaną z punktu widzenia 13-letniej bohaterki. Możliwe że to mnie najbardziej poraziło, z drugiej jednak strony skoro wszystko opisuje 13-latka to w takim toku myślenia powinno być zawarte. Nie do końca mogę strawić niektóre fragmenty i "genialność" dziecka które odkryło moce i już umie się nimi posługiwać. Jednak jak wspomniałam jest to książka dla dzieci więc dajmy im nieco doskonałości.
Następnym minusem jest teoretyczne pochodzenie rodziny Oksy z Rosji. Jednak dwa czy trzy wtrącenia nie czynią korzeni rosyjskich.Podobnie jak urodzenie dziewczynki we Francji a także klimat brytyjski w Londynie.. nie czuć w ogóle klimatu tła i kraju. Równie dobrze można było by osadzić bohaterkę na Antarktydzie i wyszło by na to samo.Nie do końca dopracowana książka pod wieloma względami
Jednakże dałabym tą książkę dziecku, bo spełnia takie słodkie marzenia dziewczynek by być super i ekstra i mieć super moce a do tego być księżniczką jakiejś krainy i zwyciężyć zło.
Słowem podsumowania, słodkie miłe i pogodne.

Czytałam o tej książce bardzo dużo dobrych rzeczy, tak więc gdy nadarzył się okazja to ją pożyczyłam. Według mnie dość grube tomiszcze (liczy sobie prawie 650 stron!) z ładną, przyjemną okładką. Coś co może być ciekawe, a na pewno nowe, bo przecież wcześniej nie miałam do czynienia z tymi autorkami. Wróciłam do domu, położyłam książkę na stoliczku nocnym i poszperałam trochę więcej na jej temat w genialnym i wszechwiedzącym Internecie. „Pollockamnia dopiero się zaczyna” – cytaty na okładce książki nieco mnie zdegustował, a jeszcze bardziej wstrząsnął mną fakt, iż to zostało porównane do Potteromani, o ile nie okazuje się w rzeczywistości lepsze! Szczyt wszystkiego! Mam totalnego kota na punkcie pani Rowling i mojej ulubionej serii, jaką jest Harry Potter. Klasyk, klasyk, klasyk! Nie, „Oksa Pollock” nie może równać się z Harrym Potterem. Ale przejdźmy do rzeczy… A. No i nie dobrnęłam do końca (541 strona).

Fabuła – no, nie powiem, że banał. Magiczny świat nazwany Edefią, niewidoczny dla Ze-Wnętrznych, jedynie We-Wnętrzni wiedzą o co tak naprawdę chodzi. Cztery plemiona: Wróżki-Bez-Wieku, Silnoręcy, Leśnoludzie i Wysokogłowi. Nazwy dla mnie beznadziejne, ale to tylko moje zdanie. Państwo jak każde inne – ma głowę państwa – Najłaskawszą, oraz rząd – Pompignac. Kolejne nazwy, które wydają mi się totalnie głupie. Kto to słyszał, by król, królowa czy prezydent był najłaskawszy, a tu proszę. No, ale dalej. Wszystko początkowo dzieje się we Francji, potem w Anglii, gdzie jedna z rodzin musi się przeprowadzić, a jak siędomyślacie - jest to rodzina Pollocków. Pavel, Maria i Oksa. Na pozór zwyczajna rodzina, jednak po skończeniu trzynastu lat najmłodsza z Pollocków – czyli Oksa, jak możemy wywnioskować po tytule – zauważa niezwykłe rzeczy wokół siebie, robi niezwykłe rzeczy itp. Itd. Etc. Wszyscy wiedzą o co chodzi. Następnie okazuje się, że jest ona Młodą Najłaskawsza, a jej babcia również miała nią być. To ci dopiero. Nikt się tego nie spodziewał. Przygody Oksy miały być niezwykłe, ciekawe, fascynujące, a według mnie były nudne, przewidywalne i bez większego sensu.

Jednak jest kilka plusów. Między innymi styl – łatwo i szybko się czyta, co przy niekoniecznie ciekawej fabule jest niezwykle ważne. Format książki i czcionka – okej, jest świetnie. Tytuł również pasuje, nawet sobie zanotowałam cytat, który jest jakąś adnotacją do „Ostatniej nadziei”, a o to on: Ty jesteś przyszłą Najłaskawszą Edefii. Naszą nieoczekiwaną, naszą ostatnią nadzieją…” (strona 117). Ciarki mnie przechodzą czytając i pisząc te słowa, ale to takie… to jedyna fascynująca rzecz w całej tej książce.

Jest sporo bohaterów – Oksa, Gus (jej przyjaciel), Merlin (nowy kolega ze szkoły, który chyba podkochuje się w Oksie z tego co ja zrozumiałam), mnóstwo innych znajomych i nauczycieli. Jednak nas interesuje jeden – profesor matematyki i fizyki – profesor McGraw. Najgorszy z nich wszystkich, nie docenia nikogo, ale na Oksie uwziął się najbardziej. Kto to wie dlaczego? Potem okazuje się, iż on również pochodzi z Edefii - jest Wiarołomcą (nie pamiętam dokładnie czy to tak się nazywało, ale oddałam już książkę do biblioteki i zapomniałam sprawdzić). Wiarołomcy to grupa ludzi, którzy chcieli móc podróżować z We-Wnętrzna do Ze-Wnętrza, jednak matka babci Oksy, nie zezwoliła na to. W rezultacie, kiedy cała rodzina Pollocków i ich dalsi krewni musieli uciec z Edefii, kilkoro z nich również przeteleportowało się do Ze-Wnętrzna. Wszyscy wiedzą o co chodzi.

Co do tej pozycji mam naprawdę mieszane uczucia, zdenerwował mnie fakt, że tak… nieco tragiczna książka jest porównywana do „Harry’ego Pottera”. Ta książka nie jest dla wszystkich – każdy ma o niej inne zdanie, znaczy, tak jest zawsze, ale w tym przypadku to jest naprawdę widoczne. Albo się ją kocha, albo nienawidzi – jak to kiedyś ktoś powiedział o czymś tam. Ja jej nienawidzę. Na pewno nie sięgnę po drugi tom, i po kolejne, o ile są planowane. Dla mnie to koszmar, porażka. Tak bardzo różni się od mojej przedostatniej zrecenzowanej pozycji, a mianowicie „BZRK”. To było coś, a nie jakaś tam „Oksa Pollock”.

Dwója z plusem – tylko to mi się nasuwa na myśl, kiedy przychodzi mi do ocenienia tej książki. Idąc do biblioteki myślałam o trójce, ale… Zbierając wszystkie moje przemyślenia na jej temat… No. Będzie tylko dwa plus.

"OKSA POLLOCK- ostatnia nadzieja"- jest to pierwsza książka z magicznej serii o nieprzeciętnej nastolatce. Tuż przed swoimi dwunastymi urodzinami, dowiaduje się, że potrafi miotać kulami ognia i przesuwać przedmioty nie dotykając ich. Wraz z tym wychodzi na jaw niesłychana historia rodziny Pollocków. A wszystko zaczęło się od niewinnego siniaka w okolicy pępka Oksy. Dziewczyna chcąc się go pozbyć prosi babcię o jej uzdrawiającą miksturę. Dragomira rozpoznając znamię Najłaskawszych, które później przybrało postać gwiazdy, zawiadamia "Tych-Którzy-Uszli" o spełnieniu się przepowiedni. W ten sposób Oksa dowiaduje się skąd posiada magiczne zdolności. Jej przodkowie uciekli z Edefii- niewidzialnego (dla Ze-wnętrznych) świata ukrytego gdzieś na Ziemi, gdy Wiarołomcy siłą odebrali władzę jej prababci. Jakby tego było mało zmiana szkoły, domu i natrętny wychowawca wprowadzają Duszkę w depresję. Na szczęście Oksa-san( zamiłowanie do karate) może się zawsze zwierzyć nieodłącznemu przyjacielowi- Gusowi.

Mówiąc szczerze... oczekiwałam dużo więcej, wypożyczając od razu całą serię Pollockomani. Reguła: "Nie oceniaj książki po okładce" tym razem się sprawdziła. Początek- całkiem niezły, jakoś przełknęłam zdania typu: "jaahhaa- wymruczała z dziką miną", "Spokój na horyzoncie, czcigodna Oksa-san", czy "Żadnego całusa w mój nieogolony policzek. Nikt mnie nie pogłaszcze. Jestem pozostawiony sam sobie w swoim koncie, samotny i nieszczęśliwy jak parchaty kundel", lecz kolejne rozdziały nie zaskakiwały. Akcje przewidywalne i trochę... tandetne. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że część z nich zostało napisanych na podstawie innych książek o podobnej tematyce. Zabrakło realizmu. Bohaterzy są bardzo sceptyczni i trochę chimeryczni, najmniejszą błahostkę potrafią zamienić w wielki problem. Szybko się kłócą i godzą, popełniają błędy i je naprawiają. Jeśli ktoś liczy na wątki miłosne to się przeliczy. Usatysfakcjonować go może jedynie ukryta zazdrość Oksy o jej "mega" przystojnego przyjaciela( Gusa), który od pierwszego dnia w szkole nie może opędzić się od dziewczyn. Jednej z jego wielbicielek Duszka za pomocą magicznych zdolności odrywa guzik u bluzki, w czasie jej rozmowy z chłopcem. Oczywiście Zoe, bo tak miała na imię dziewczyna, w ekspresowym tempie ucieka do łazienki, a Oksa-sa odzyskuje zainteresowanie przyjaciela.
Gdyby nie chęć autorek, nadania opowieści sztucznej grozy, przeznaczyłabym tę książkę dla dzieci do 12 roku życia. Bohaterowie m.in. strzelają z granoplujek, pływają na wielkich kokoszkach, latają z prędkością światła. Do tego te nazwy!!! Bzikuski, Wróżki-Bez-Wieku, czepniś-bączek, Kosikokietki, Zgadurki, Żabonetki, Wańka-Pyskacz... Z trudem zignorowałam to wszystko i starałam się przeczytać całą książkę. Jednak w momencie gdy wychowawca Duszki okazał się byłym agentem CIA, Wiarołomcą, mordercą i zagorzałym prześladowcą Oksy, nie wytrzymałam. Cała opowieść jest zagmatwana i trudno nadążyć za bohaterką. W jednej chwili przeprowadza się, kłóci z nauczycielem, włamuje do gabinetu dyrektora i kradnie dokumenty, odkrywa magiczne umiejętności, matka wyprowadza się i tak dalej.
Porównanie do serii o Harrym Potterze uważam za zupełnie nietrafne i wręcz obrażające. Wiele wątków jest bardzo podobnych, lecz nie są opisane w tak ciekawy sposób.
Cała historia nadaje się do ekranizacji w postaci bajki czy kreskówki DLA DZIECI. Nie polecam! Trzy gwiazdki jedynie za pomysł.

Ta książka niezmiernie mnie zaskoczyła. Szczerze mówiąc skusiłam się na jej przeczytanie przede wszystkim ze względu na ilość stron-638.
Z pozoru wydaje się być zwykłą książką o przygodach 13-letniej dziewczynie (nader dziecinnej) i jej przyjaciela, Gusa. Jednak świat przedstawiony, a przede wszystkim zwierzęta, mieszkające u Baby Pollock i ich zachowania, zaskoczyły mnie swą barwnością.
Przede wszystkim urzekły mnie Bzikuski, pomocnicy Najłaskawszej, które były zaciekłymi czytelnikami, nie tylko książek lecz także wszelkiego rodzaju metek.., wyłapywały one "ciekawe" słowa dzięki czemu ich wypowiedzi były nader fascynujące. Należy także zwrócić uwagę na ich zachowania...
Poza Bzikuskami, można także wyróżnić roślinę ze skłonnościami do depresji, żartownisia o wielkiej czuprynie, ptaszki-zmarzluch i wiele innych.
Zmiany, które zachodzą w Oksie i Gusie w ciągu tych paru miesięcy, wywołane informacjami, które odkryli i chwilami, które przeżyli i pierwsze miłości sprawiają, że tą książkę szybko i przyjemnie się czyta.

Polecam!