Skąd wziął się „Piękny statek” na naszej domowej półce mogę się tylko domyślać. Pewnie została po teściu który czytał dużo i wszystko. To raczej książka pokolenia moich rodziców a „wzięłam do czytania w miasto”, bo niezbyt gruba. No i zaskoczyła mnie. Spodziewałam się taniej łzawej propagandy PRL ale… cóż. Jest tam i to. Jednak zaskoczyła mnie swoją uniwersalnością ludzkiego życia bez względu na czasy, okoliczności i wspomnienia. Jesteśmy zatrważająco przewidywalnym gatunkiem . Spodobały mi się spostrzeżenia Pani Snopkiewicz. Sposób narracji i pewna gorycz, a jednocześnie optymizm kobiety po przejściach. Nadzieja i moc naszych korzeni jakkolwiek byśmy je ignorowali. Czy zawsze mamy dość mądrości aby dostrzec pewien wzorzec i go zaakceptować? Przestać być kimś innym i dumnie być sobą? Niestety nie. Wydaje nam się, że jesteśmy kobietami tych czasów. A może jesteśmy kobietami i tylko tyle i aż tyle. Ale fajnie jest myśleć że może my jesteśmy inni. Mnie się książka podobała. Czasem warto zajrzeć na półkę mamy czy babci i zobaczyć coś więcej niż modne bestselery o wampirach i kryminalnych zagadkach. Polecam.

Skąd wziął się „Piękny statek” na naszej domowej półce mogę się tylko domyślać. Pewnie została po teściu który czytał dużo i wszystko. To raczej książka pokolenia moich rodziców a „wzięłam do czytania w miasto”, bo niezbyt gruba. No i zaskoczyła mnie. Spodziewałam się taniej łzawej propagandy PRL ale… cóż. Jest tam i to. Jednak zaskoczyła mnie swoją uniwersalnością...