Afganistan to kraj piękny, mimo że targany nieustającą wojenną zawieruchą. To kraj czarowny magią egzotycznych krajobrazów, wyrosły z wielowiekowej tradycji, klimatyczny urzekającym nawoływaniem do modłów. Jednak nie każdy może cieszyć się jego pięknem, melancholią i nostalgią – zza zasłony burki jawi się on niczym pełne cierpienia, krzywd i upokorzeń piekło. W Afganistanie pod rządami talibów urodzić się dziewczynką to najgorsze, co może się istocie żywej przydarzyć. Celowo nie używam tu słowa człowiek, gdyż czytając o losach kobiet w tym kraju bynajmniej nie można odnieść wrażenia, że jak ludzie są tam postrzegane i traktowane.

W ten wrogi kobiecie świat trafia wychowana w kulturze równouprawnienia i emancypacji młodziutka hiszpanka, Maria Galera. Trafia doń częściowo z powodu naiwności, częściowo niewiedzy i nieświadomości zasad tejże kultury, ale głównie i przede wszystkim z ogromnej, odwzajemnionej miłości do Afgańczyka Nasrada. I ma mnóstwo szczęścia, ponieważ obiekt jej uczuć okazuje się dobrym człowiekiem, odmiennym od despotycznych i konserwatywnych mężczyzn, jakich pełno w jego kraju. Mąż kocha Marie, troszczy się o nią i pragnie dla niej wszystkiego co najlepsze. I ten element wyróżnia tę opartą na faktach powieść spośród innych tego typu utworów – nie jest to schemat mąż-Afgańczyk-kat, a mimo wszystko kobieca bohaterka przechodzi w kraju małżonka istną gehennę.

Przyjazd Marii i Nasrada do Afganistanu sprowokowany zostaje odwiedzeniem znajdującego się w agonii ojca. Jednak już na granicy bohaterowie tracą paszporty i inne dokumenty, co wymusza na nich nieoczekiwane pozostanie w ojczyźnie Nasrada. Dla Marii takie nieprzewidziane acz konieczne zderzenie ze specyficzną, restrykcyjną i wręcz niebezpieczną dla kobiet kulturą okazuje się być szokiem. Proces adaptacji natomiast jest bolesnym przeżyciem wewnętrznym, które koi tylko głęboka i szczera miłość do męża.

Maria dzień w dzień walczy o przeżycie. Musi polubić osłaniającą ją od stóp do głów burkę, od teraz przez nią będzie spoglądać na piekło, które sobie zgotowała. Wyrok śmierci może tam wydać na nią każdy z powodu błahostki, a czasem i bez powodu. Teściowa jest uprzedzona i nieżyczliwa dla swej cudzoziemskiej, a więc w domyśle niecnotliwej, rozpustnej i źle się prowadzącej synowej. Natomiast warunki, w jakich przyszło jej żyć, ciężka praca, jaką musi wykonywać, wymagać od niej będą ogromnej siły charakteru i samozaparcia.

Książka dziennikarki Reyes Monforte opisuje jedną z wielu historii dziewcząt zakochujących się nieopatrznie w przystojnym obcokrajowcu, wierzących, że miłość może wszystko i wikłających się w kulturę, która bezlitosna jest dla swych córek, a co dopiero nieświadomych jej wytycznych wyemancypowanych Europejek, których największym grzechem bywa często nieświadomość. Owszem, historia Marii zakończyła się szczęśliwie, a jej mąż okazał się wart wszystkiego, co musiała dla niego znosić. Jednak taki wyjątek potwierdza regułę, iż kobieta dochodząca swoich praw i walcząca o swą godność skazana jest w krajach muzułmańskich na sromotną klęskę a często czeka ją okrutna i poprzedzona cierpieniem śmierć.

Włos się na głowie jeży, gdy czyta się o przyczynach, dla których w Afganistanie kobietom odbiera się życie. W tle, poza losami głównych bohaterów snuje się wiele wyszeptanych opowieści o kobietach-symbolach, kobietach ofiarach prawa szariatu, które nie żyją, bo były niestarannie okryte burką, uśmiechnęły się do niewłaściwej osoby czy choćby z powodu posiadania książki. „Burka miłości” to historia wielkiej, głębokiej miłości, ale też przestroga, że nie każdemu może się taka miłość trafić, nie każdemu uda się ją przenieść przez życie i nie każdy może wyrwać się z zachłannych rąk bezlitosnych talibów. Z kraju, gdzie wrogiem jest nawet wiatr, który przyczynia się do zakatowania jednej z Afganek, bo: „podmuch wiatru obnażył jej rękę, odkrywając ją na ułamek sekundy”.

Marzena Molenda