Uwielbiam książki, w których akcja obejmuje dany okres historii, a przedstawieni bohaterowie ukazują życie, jakie toczyło się kilka stuleci wstecz, dodatkowo opowiadając o swoich miłosnych słabościach czy też sukcesach. Dzięki takim lekturom można przybliżyć sobie pojęcie historii, dowiedzieć się wielu ciekawych faktów, ale również wdrążyć się w losy bohaterów i poznać smak szybkiej akcji dawnych czasów. Takim utworem jest „Więzień” autorstwa Jesusa Sancheza Adalida, w którym poznajemy dzieje dzielnego szesnastowiecznego szlachcica.

Luis Maria Monroy de Villalobos od wczesnych lat dzieciństwa pragnął zostać rycerzem, tak jak jego ojciec i dziadek, którzy walczyli na wojnie z niewiernymi, stając się autorytetami młodego chłopca. Ojciec Luisa, po powrocie do domu po kilku latach walki, nauczył go wielu przydatnych umiejętności, które miały przydać się szlachcicowi w bitwach. Niestety, sam mężczyzna zginął na wojnie, pozostawiając testament, w którym wyznaczył drogi życiowe, jakie powinni podjąć jego synowie. Najstarszy brat Luisa zajął się gospodarką, średni trafił do klasztoru, natomiast sam główny bohater powieści miał stawić się w zamku w Belvis, by służyć jako paź przyjacielowi ojca. Na miejscu okazało się, że pan, u którego miał kontynuować edukację rycerską, zginął. Jednak przyjaciółka rodziciela Luisa znalazła inne rozwiązanie i powierzyła jego zdolności hrabiemu don Fernan, który postanowił wspomóc rozwój umiejętności młodzieńca. Chłopiec uczył się sztuki walki, aby w przyszłości stać się rycerzem i tak jak jego potomkowie, walczyć w imię wiary i ojczyzny, a w międzyczasie nawiązał przyjaźń z Inez, młodą dziewczyną o niezwykłym głosie, która przebywa u boku Beatriz. To właśnie ona zachęciła Luisa do śpiewania oraz odkryła w nim talent, który nieraz pomógł mu wybrnąć z opresji. Luisa i Inez połączyła miłość, jednak ich wspólna przyszłość była wręcz nierealna. Luis, pragnąc spełnić swoje marzenie i podtrzymać dobre imię rodziny, wyruszył na służbę u Karola V, następnie płynąc wraz z flotą Filipa II, aby brać udział w bitwach, które są jednymi z najbardziej pamiętnych w historii.

Czytając opis tej książki spodziewałam się dosyć ciężkiej lektury, w którą trudno będzie się wdrążyć. Jednak już po pierwszych stronach zauważyłam, że Jesus Sanchez Adalid pisze o swoim bohaterze bardzo lekko. Wprowadza czytelnika do XVI-wiecznej Hiszpanii, ukazując ówczesne ideały i rozumowanie świata, jednak zarazem opowiada historię dzielnego rycerza, który już od lat młodości z przyjemnością poznawał dzieje najwaleczniejszych wojów, pragnąc w przyszłości stać się jednym z nich. Bohater posiadał szczęśliwe dzieciństwo i widać było, iż rodzicom zależało na jego wykształceniu. Wydarzenia widziane oczami dziecka niekiedy potrafiły wywołać na ustach uśmiech, a zarazem pokazywały przywiązanie Luisa do rodziny. Jednakże najbardziej urzekł mnie pobyt młodego szlachcica w zamku w Belvies, gdzie razem z Inez poznawał, czym jest muzyka, śpiewając i grając na vihueli pieśni ku chwale miłości. Pisarz wspaniale przedstawił uczucie, jakie wystąpiło pomiędzy dwójką nastolatków, dzięki czemu czytelnik mógł zauważyć, jak przyjaźń przerodziła się w miłość. Wspaniałe wiersze, zazdrość i wewnętrzne rozterki przyszłego rycerza ukazywały prawdę, która dominowała w tamtejszej ludności. Podobał mi się fakt, że Luis niczego nie robił na pokaz i nie bał się mówić o własnych uczuciach oraz fascynacjach. Również wspaniałe opisy walk i pojedynków rycerskich potrafiły zainteresować oraz wprowadzić do świata, gdzie Bóg, honor i ojczyzna są najważniejsze. Hiszpan podczas swojej służby poznał wielu rycerzy, którzy oprócz niezwykłych zdolności przydatnych w walce posiadali również ciekawą osobowość.

Jesus Sanchez Adalid posiada lekki i przyjemny styl. Nie skupia się głównie na ścisłym trzymaniu się faktów, a sprawnie pokazuje życie głównego bohatera, który jest żywą postacią. Autor w sposób wspaniały pokazał wszystkie przemyślenia i rozterki Luisa, który pomimo tego, że pragnął walki, nadal pozostawał człowiekiem, marzącym również o szczęściu. Pisarz ciekawie wstawił jego postać do przetoczonych wojen i wydarzeń historycznych. Na szczególną uwagę zasługuje talent szlachcica – gra na vihueli i przecudowny śpiew, który sprawiał, że biesiadnicy podczas uczty, słuchając Luisa, na chwilę zatrzymali się w miejscu, rozważając nad sensem wyśpiewanych słów. Również w końcowych wydarzeniach ta umiejętność uratowała mu życie.

„Więzień” to ponad 600-stronicowa powieść historyczna, przy której nie można się nudzić. Historia Luisa Marii Monroya de Villabosa nie została jeszcze dopowiedziana do końca. Ostatnie strony potrafią zaskoczyć, a myśli głównego bohatera sprawiają, że czytelnik kompletnie nie ma pojęcia, jak będzie wyglądać zakończenie jego losu. Jesus Sanchez Adalid ciekawie skonstruował swojego bohatera i nadał mu osobowość, której ciężko nie lubić. Osobiście, książkę wspominam mile i przyznam, że już dawno nie czytałam tak dobrej książki, gdzie zawód rycerza połączony jest z życiem człowieka pragnącego słodkiego powietrza i zwykłego szczęścia.

Uwielbiam książki, w których akcja obejmuje dany okres historii, a przedstawieni bohaterowie ukazują życie, jakie toczyło się kilka stuleci wstecz, dodatkowo opowiadając o swoich miłosnych słabościach czy też sukcesach. Dzięki takim lekturom można przybliżyć sobie pojęcie historii, dowiedzieć się wielu ciekawych faktów, ale również wdrążyć się w losy bohaterów i poznać smak...