Cóż za przejmująca książka! Przejmująca, smutna i porywająca zarazem. To jedna z tych książek, które zaczynasz czytać i pomimo tego, że odczucia, które towarzyszą każdej literce nie należą do wesołych i optymistycznych - nie możesz się oderwać.
Książkę skończyłam czytać ponad tydzień temu, ale odczucia i myśli na tyle kłębiły się w mojej głowie, że nijak nie dały się poskładać w całość. Początkowo pochłaniałam książkę jako wysokiej klasy literaturę, jednak im bliżej końca, tym bardziej z przerażeniem przeczuwałam co się wydarzy. Z jednej strony miałam ochotę ją odłożyć i pozostać w nieświadomości zakończenia. Z drugiej - no jakże mogłabym nie skończyć! Rzadko odkładam książkę bez przeczytania całości. Zdarza się to jedynie przy marnej pozycji. a ta w żadnym wypadku nie jest marna - wręcz przeciwnie!
Opowiada... inaczej. Książka składa się z obrazków, kadrów z życia zatrzymanych i opisanych z wyjątkową dokładnością i dbałością o szczegóły. Rozpoczyna się od końca po to, by ukazać tragiczne wszystkiego początki. Główny bohater rozpoczyna opowieść od opisania uczuć towarzyszących śmierci ojca. Potem śmierć matki, choroba brata, szpital psychiatryczny, walka z codziennością... Wydawałoby się, że takie ujęcie wydarzeń będzie prowadziło do stopniowego łagodzenia rozburzonych emocji, a tymczasem wręcz przeciwnie. Bohater z brutalną szczerością, a jednocześnie beznamiętnie układa epizody ze swojego życia w całość. Opowiada o swoim kochanku (egoiście krzywdzącym tych, których kocha), o szkole z chorymi zasadami, w której nauczycielka krzywdziła psychikę podopiecznych, o przejmującej potrzebie do fizycznego okaleczania samego siebie... Kiedy czytelnik ma wrażenie, że już nic gorszego w życiu bohatera nie może się wydarzyć, następuje koniec świata.

Z bolesnych wspomnień o alkoholizmie i próbach samobójczych oraz z dziecięcej traumy Goolrick tworzy doskonale napisaną nielinearną opowieść o swoim życiu. Wyrazistość szczegółów zapamiętanych przez pisarza z jego najmłodszych lat głęboko porusza, podobnie jak przesycający tę książkę nastrój nieuleczonego smutku.
„People”

Książka uderzyła mnie dbałością o szczegóły. Kiedy czytamy opis koktajli i bankietów będących jedną wielką farsą, słychać brzęk kieliszków, czuć zapach perfum i przygotowywanych potraw. Czytelnik ma wrażenie, że zdarzenia obserwuje zza firanki, podgląda zakłamane życie ówczesnych dorosłych przewyższając ich wiedzą o uczuciach, jakie towarzyszą większości z nich. Należy z całą mocą podkreślić, że język autora jest bardzo prosty. Niczego nie ubarwia, a emocje, które opisuje są proste, niewyrafinowane. Taka prostota potęguje odczucie zwierzeń i szczerości.
Najbardziej przejmujące są ostatnie akapity książki. Po ich przeczytaniu cała treść staje czytelnikowi przed oczami i podlega ponownej analizie. Nagle okazuje się, że książka napisana jest "ku przestrodze". A mnie pozycja ta będzie długo towarzyszyć podczas niedzielnych spacerów po parku, pełnym szczęśliwych rodzin i uśmiechniętych dzieciaków... czy aby na pewno szczęśliwych?

Cóż za przejmująca książka! Przejmująca, smutna i porywająca zarazem. To jedna z tych książek, które zaczynasz czytać i pomimo tego, że odczucia, które towarzyszą każdej literce nie należą do wesołych i optymistycznych - nie możesz się oderwać.
Książkę skończyłam czytać ponad tydzień temu, ale odczucia i myśli na tyle kłębiły się w mojej głowie, że nijak nie dały się...