"Zmorojewo", kolejne niezwykle udane dziecko Jakuba Żulczyka, jest następnym, zaraz obok "Księgi cmentarnej" Gaimana i "Dobrego omenu" duetu Gaiman-Pratchett, niezbitym dowodem na to, że książki o dzieciach niekoniecznie muszą być przeznaczone dla dzieci. Jest to bardzo dobra powieść fantastyczna o przygodach zafascynowanego zjawiskami paranormalnymi piętnastoletniego Tytusa Grójeckiego, który wedle swojego życzenia, lecz jednak zupełnym przypadkiem odkrywa świat, który teoretycznie nie ma prawa istnieć, i odgrywa znaczącą rolę w starciu dobra ze złem. Być może ta walka dobra ze złem brzmi Wam nieco banalnie, uwierzcie mi więc na słowo (jeśli czytaliście już jakieś książki Żulczyka, to będzie to dla Was oczywiste), że z żadnym banałem nie mamy tu do czynienia. Te wspomniane siły zła są tak dobrze wykreowane, że czytając "Zmorojewo" w nocy, pogrążona w ciemnościach, miałam dreszcze i co jakiś czas musiałam sobie świecić Kundelkiem po całym pokoju, by upewnić się, że żadna karmiąca, która zaraz sprawi, że zacznę ze smakiem zjadać sama siebie i rozkoszować się własnymi wnętrznościami, się tam na mnie nie czai. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Rewelacyjna lektura!

"Zmorojewo", kolejne niezwykle udane dziecko Jakuba Żulczyka, jest następnym, zaraz obok "Księgi cmentarnej" Gaimana i "Dobrego omenu" duetu Gaiman-Pratchett, niezbitym dowodem na to, że książki o dzieciach niekoniecznie muszą być przeznaczone dla dzieci. Jest to bardzo dobra powieść fantastyczna o przygodach zafascynowanego zjawiskami paranormalnymi piętnastoletniego...