lekka łatwa przyjemna

lekka łatwa przyjemna

Jak słowo daję, co ta Jenny Eclair ma z pierdzeniem? Czy to jest tak naprawdę trzynastoletni chłopiec uwięziony w ciele dorosłej kobiety? Dlaczego pierdzenie to główny motyw wszystkich jej książek; zaraz po nim występują: rzyganie, bekanie i sraczka.

Rozumiem, że chce ona pokazać świat takim jakim jest, brutalna rzeczywistość, ale przysięgam, w moim świecie (Bogu dzięki) ludzie nie puszczają wiatrów tak często.

Przynajmniej w tej książce (w odróżnieniu od Camberwell Beauty) nie wszyscy byli grubi.

Pomijając to wszystko wyżej wspomniane, jest to dość łatwa i przyjemna książka. Oczywiście Nobla, ani Bookera Jenny Eclair nie dostanie, bo to raczej jest tzw. 'literatura na obcasach' w wydaniu trochę bardziej nieokrzesano-ordynarnym. Jest tam miłość i romanse, ciąże i macierzyństwo, mężowie, rozwody i wszystkie inne atrakcje, których można się spodziewać po tego typu powieści.

Jenny Eclair umie prowadzić książkę w naprawdę idealnym tempie i zakończyć ją fajerwerkami. Właściwie, to myślę, że powinna pisać thrillery.

Jak słowo daję, co ta Jenny Eclair ma z pierdzeniem? Czy to jest tak naprawdę trzynastoletni chłopiec uwięziony w ciele dorosłej kobiety? Dlaczego pierdzenie to główny motyw wszystkich jej książek; zaraz po nim występują: rzyganie, bekanie i sraczka.

Rozumiem, że chce ona pokazać świat takim jakim jest, brutalna rzeczywistość, ale przysięgam, w moim świecie (Bogu dzięki)...

Nie dziwię się, że niektórzy nie przeczytali tej książki do końca, gdyż przebrnąć przez początek na prawdę trudno. Nudna i o niczym. Ale potem coraz lepiej poznajemy bohaterów, ich odczucia, relacje, które ich ze sobą łączą. I wydaje mi się, że wszystkie te relacje i emocje są doskonale odwzorowane. Jak się czuje kobieta porzucona, kobieta zdradzana, mężczyzna, który zdradził, który zdradza, czy kobieta, dla której facet zostawia swoją rodzinę. Poznajemy ich historię, sytuacje, które miały wpływ na to, że są jacy są, że nas irytują. Pokazują kryzys wieku średniego u mężczyzn, ale też stosunek kobiet do dzieci,. Portret rodziny od wewnątrz.

Nie dziwię się, że niektórzy nie przeczytali tej książki do końca, gdyż przebrnąć przez początek na prawdę trudno. Nudna i o niczym. Ale potem coraz lepiej poznajemy bohaterów, ich odczucia, relacje, które ich ze sobą łączą. I wydaje mi się, że wszystkie te relacje i emocje są doskonale odwzorowane. Jak się czuje kobieta porzucona, kobieta zdradzana, mężczyzna, który...

Poza wtrąceniami cytatów z „Dziennika rozwódki” (które są naprawdę godne uwagi) i fragmentem ukazania pracy w branży marketingowej, książka jest wręcz mdła. Według mnie brakuje tu jakiejś akcji, która by zaskoczyła, czy wciągnęła czytelnika w wir rozgrywanej akcji. Książkę czyta się, bo… się czyta. Jest rzeczywiście szczera do bólu, ale jeśli chodzi o „Zabawna, mądra (…)” to bym polemizowała. Szara smutna rzeczywistość par które nie były ze sobą szczęśliwe, a raczej mężowe którym mało było „pieprzenia”. Historia Jamiesonów – denerwuje i zasmuca, za to historia Joego, a tak naprawdę Hills pokrzepia i podnosi na duchu. Gdyby można było zostawiłabym samą historię Dobsonów, ale nie da się, losy obu rodzin są połączone przez… seks. Jak myślicie kto z kim i dlaczego? Jeśli was to ciekawi, przeczytajcie. Jeśli interesuje was codzienność z życia rozpadających się lub rodzin, które się już rozpadły – przeczytajcie. Ja osobiście uważam, że te okrągłe 5 zł koloru złoto – srebrnego mogłabym wydać na inną książkę. Chętniej czytała bym sam „Dziennik rozwódki” lub historie samej Hills.

Poza wtrąceniami cytatów z „Dziennika rozwódki” (które są naprawdę godne uwagi) i fragmentem ukazania pracy w branży marketingowej, książka jest wręcz mdła. Według mnie brakuje tu jakiejś akcji, która by zaskoczyła, czy wciągnęła czytelnika w wir rozgrywanej akcji. Książkę czyta się, bo… się czyta. Jest rzeczywiście szczera do bólu, ale jeśli chodzi o „Zabawna, mądra (…)”...

Nie dokończyłam. Tendencyjna i mało zabawna. Pierwsza książka autorki znacznie lepsza. Czytałam ją wiele lat temu, ale do tej pory pamiętam swoje wybuchy radości.

Nie dokończyłam. Tendencyjna i mało zabawna. Pierwsza książka autorki znacznie lepsza. Czytałam ją wiele lat temu, ale do tej pory pamiętam swoje wybuchy radości.

Lubię dziwny język, dziwnych bohaterów, niepretensjonalne opisy skomplikowanych relacji i nieraz nudnych dni.

Lubię dziwny język, dziwnych bohaterów, niepretensjonalne opisy skomplikowanych relacji i nieraz nudnych dni.

zabawna

zabawna