Ciekawa koncepcja, żeby nie tylko opisać tę samą historię z perspektywy 3 osób, ale do tego jeszcze przy okazji pokazywania domu agentowi, czy oglądania albumu ze zdjęciami. Do tego jeszcze pisane jest to w czasie teraźniejszym. Ciekawy zabieg, niespotykany. Historia ciekawa, ale nie podobało mi się ciągłe pieprzenie, rżnięcie, obicągania fiuta, czy sranie. Trochę tego za dużo, jak na jedną książkę.

Ciekawa koncepcja, żeby nie tylko opisać tę samą historię z perspektywy 3 osób, ale do tego jeszcze przy okazji pokazywania domu agentowi, czy oglądania albumu ze zdjęciami. Do tego jeszcze pisane jest to w czasie teraźniejszym. Ciekawy zabieg, niespotykany. Historia ciekawa, ale nie podobało mi się ciągłe pieprzenie, rżnięcie, obicągania fiuta, czy sranie. Trochę tego za...

Świetnie napisana historia brytyjskiej rodziny, składająca się z relacji trojga bohaterów, którzy opowiadają o tragicznych wydarzeniach z własnych punktów widzenia i z tego układa się prawdziwy obraz.
Pierwsza relacja jest bardzo niewyraźna. Pochodzi ona od starej Edwiny, która chcąc sprzedać swój wielki dom, pokazuje pośrednikowi nieruchomości kolejne pomieszczenia, a każde z nich wiąże się z jakimś członkiem rodziny, albo sytuacją. Dowiadujemy się, że Edwina mieszkała tu z drugim mężem i dwojgiem dzieci z pierwszego małżeństwa i że często bywał u nich Lucas, pasierb Edwiny, który budzi w niej złe wspomnienia.
Druga relacja to opowieść Fern, dziewczyny z zamożnego domu, która trafia na studia aktorskie do Manchesteru i ulega fatalnemu zauroczeniu Charliem, synem Edwiny.
Trzecia część to wspomnienia Lucasa, który w wieku 54 lat, tuż przed śmiercią swojej matki przypomina sobie swoje lata młodzieńcze, kiedy odwiedzał ojca w jego domu, gdzie mieszkał z drugą żoną Edwiną i jej dziećmi.
Istna łamigłówka, ale układa się w bardzo zgrabnie zbudowaną historię. O zazdrości, o niespełnionym uczuciu, o niszczącej miłości macierzyńskiej i o przebaczeniu.
Jenny Eclair bohaterami swojej powieści, oprócz ludzi, uczyniła przedmioty i pomieszczenia w domu Edwiny. Każdy z nich kryje w sobie jakąś tajemnicę i wiąże się ze wspomnieniami. Naszyjnik z liściem paproci, kufer z wyprawą szkolną, album z fotografiami, czy pokój na końcu korytarza- wszystkie mają swoje znaczenie i budują tę historię.
Bohaterowie tej powieści budzili we mnie silne uczucia, ale większość mnie irytowała swoją niedojrzałością i egocentryzmem. Są oni jakby naznaczeni fatalizmem i dążą do klęsk jak ćmy do ognia. Ich lekceważenie zasad, lekkomyślność, zapamiętanie się w poczuciu krzywdy powodują, że nie są w stanie właściwie pokierować swoim życiem i w rezultacie nie mogą zaznać szczęścia.
„Przeprowadzka” to książka, która dobrze się czyta. Dopiero gdy dobrniemy do końca dowiemy się, kto zawinił w tej smutnej historii rodzinnej i co się tak naprawdę stało. Trzeba więc uzbroić się w cierpliwość.
Polecam tym, którzy lubią dobre powieści obyczajowe o rodzinnych tajemnicach.

Świetnie napisana historia brytyjskiej rodziny, składająca się z relacji trojga bohaterów, którzy opowiadają o tragicznych wydarzeniach z własnych punktów widzenia i z tego układa się prawdziwy obraz.
Pierwsza relacja jest bardzo niewyraźna. Pochodzi ona od starej Edwiny, która chcąc sprzedać swój wielki dom, pokazuje pośrednikowi nieruchomości kolejne pomieszczenia, a...

Dla mnie ksìążka cudo. Nic nie trwa wiecznie - rodzimy się, żyjemy, umieramy. Po drodze poznajemy ludzi, którzy zmieniają nas. Każdy z bohaterów przeżywa swój dramat, walczy z demonami, duchem przeszłości, wspomnieniami. Jedyną stałą staje się dom, który widział wszystko - narodziny, pierwsze uśmiechy, płacz, dojrzewanie, ślub, dzieci, śmierć. To w nim zawierają się pamiątki,echa nas samych które definiują kim jesteśmy bądź kiedyś byliśmy. Dom pamięta. A co jak trafia w inne ręcę? Co wtedy z historiami, które obserwował przez tyle lat?
Oto dramat Edwiny - ostoja rodziny, trafi w nowe ręce. Zmienione tapety,meble i przedmioty zacierają przeszłość. A przeszłość to jedyne co mamy w obliczu nieuniknionego. Dla mnie książka cudo!

Dla mnie ksìążka cudo. Nic nie trwa wiecznie - rodzimy się, żyjemy, umieramy. Po drodze poznajemy ludzi, którzy zmieniają nas. Każdy z bohaterów przeżywa swój dramat, walczy z demonami, duchem przeszłości, wspomnieniami. Jedyną stałą staje się dom, który widział wszystko - narodziny, pierwsze uśmiechy, płacz, dojrzewanie, ślub, dzieci, śmierć. To w nim zawierają się...

Niestety nie skończyłam jej, stwierdziłam, że szkoda na nią czasu. Czytałam bo czytałam ....słaba.

Niestety nie skończyłam jej, stwierdziłam, że szkoda na nią czasu. Czytałam bo czytałam ....słaba.

Historia ma potencjał, ale jak dla mnie została pobieżnie przedstawiona. Miałam wrażenie, jakby autorka się spieszyła. Szkoda, bo momentami całkiem przyjemnie się czytało.

Historia ma potencjał, ale jak dla mnie została pobieżnie przedstawiona. Miałam wrażenie, jakby autorka się spieszyła. Szkoda, bo momentami całkiem przyjemnie się czytało.

Bardzo podobało mi się to, że książka została podzielona na części, czyli te same wydarzenia były komentowane przez 3 różne osoby z trzech perspektyw. Fajnie było sobie tak w głowie dopasowywać te puzzle. Byłam sceptycznie nastawiona do tej pozycji ale jestem zadowolona że się przekonałam. Fajna odskocznia od klasyków za których się teraz wzięłam. Cierpienie matki , nieprzepracowane relacje z rodzicami, z partnerami, wszystko to tak opisane, bardzo powoli i wnikliwie, pokazanie jakie nasze decyzje podejmowane w chwilę mogą przynieść rezultaty opłakane w skutkach czasami...Polecam.

Bardzo podobało mi się to, że książka została podzielona na części, czyli te same wydarzenia były komentowane przez 3 różne osoby z trzech perspektyw. Fajnie było sobie tak w głowie dopasowywać te puzzle. Byłam sceptycznie nastawiona do tej pozycji ale jestem zadowolona że się przekonałam. Fajna odskocznia od klasyków za których się teraz wzięłam. Cierpienie matki ,...

Książka którą po prostu nie sposób przeczytać. Fabuła się nie klei, brak dialogów. Przeczytałam ponad połowę a czułam się tak jakbym nie wiedziała o czym czytam. Żałuję straconego czasu na tą pozycję. Dawno nie czytałam już niczego tak wyjątkowo nudnego i drętwego... Stanowczo odradzam.

Książka którą po prostu nie sposób przeczytać. Fabuła się nie klei, brak dialogów. Przeczytałam ponad połowę a czułam się tak jakbym nie wiedziała o czym czytam. Żałuję straconego czasu na tą pozycję. Dawno nie czytałam już niczego tak wyjątkowo nudnego i drętwego... Stanowczo odradzam.

Po przeczytaniu 300stron się poddałam...
Jedyne co to pomysł na opisanie życia bohaterki przez autorkę.
Kilka klimatycznie ujętych momentów i nic więcej... Przepraszam...
Nie czułam jakiejkolwiek przyczepności do treści, potrzeby zagłębienia się bądź analizę życia bohaterki...
Żadko po tylu stronicach przerywam czytanie

Po przeczytaniu 300stron się poddałam...
Jedyne co to pomysł na opisanie życia bohaterki przez autorkę.
Kilka klimatycznie ujętych momentów i nic więcej... Przepraszam...
Nie czułam jakiejkolwiek przyczepności do treści, potrzeby zagłębienia się bądź analizę życia bohaterki...
Żadko po tylu stronicach przerywam czytanie

Uwielbiam poczucie humoru Jenny Eclair. "Camberwell Beauty" to jedna z moich ulubionych książek. A tu smutno. Ale tak też jest dobrze.

Uwielbiam poczucie humoru Jenny Eclair. "Camberwell Beauty" to jedna z moich ulubionych książek. A tu smutno. Ale tak też jest dobrze.

Niezła. Dobrze się czyta. Myślę, że warta uwagi.

Niezła. Dobrze się czyta. Myślę, że warta uwagi.