Jenny Eclair

Świetnie napisana historia brytyjskiej rodziny, składająca się z relacji trojga bohaterów, którzy opowiadają o tragicznych wydarzeniach z własnych punktów widzenia i z tego układa się prawdziwy obraz. Pierwsza relacja jest bardzo niewyraźna. Pochodzi ona od starej Edwiny, która chcąc sprzedać swój wielki dom, pokazuje pośrednikowi nieruchomości kolejne pomieszczenia, a każde z nich wiąże się z jakimś członkiem rodziny, albo sytuacją. Dowiadujemy się, że Edwina mieszkała tu z drugim mężem i dwojgiem dzieci z pierwszego małżeństwa i że często bywał u nich Lucas, pasierb Edwiny, który budzi w niej złe wspomnienia. Druga relacja to opowieść Fern, dziewczyny z zamożnego domu, która trafia na studia aktorskie do Manchesteru i ulega fatalnemu zauroczeniu Charliem, synem Edwiny. Trzecia część to wspomnienia Lucasa, który w wieku 54 lat, tuż przed śmiercią swojej matki przypomina sobie swoje lata młodzieńcze, kiedy odwiedzał ojca w jego domu, gdzie mieszkał z drugą żoną Edwiną i jej dziećmi. Istna łamigłówka, ale układa się w bardzo zgrabnie zbudowaną historię. O zazdrości, o niespełnionym uczuciu, o niszczącej miłości macierzyńskiej i o przebaczeniu. Jenny Eclair bohaterami swojej powieści, oprócz ludzi, uczyniła przedmioty i pomieszczenia w domu Edwiny. Każdy z nich kryje w sobie jakąś tajemnicę i wiąże się ze wspomnieniami. Naszyjnik z liściem paproci, kufer z wyprawą szkolną, album z fotografiami, czy pokój na końcu korytarza- wszystkie mają swoje znaczenie i budują tę historię. Bohaterowie tej powieści budzili we mnie silne uczucia, ale większość mnie irytowała swoją niedojrzałością i egocentryzmem. Są oni jakby naznaczeni fatalizmem i dążą do klęsk jak ćmy do ognia. Ich lekceważenie zasad, lekkomyślność, zapamiętanie się w poczuciu krzywdy powodują, że nie są w stanie właściwie pokierować swoim życiem i w rezultacie nie mogą zaznać szczęścia. „Przeprowadzka” to książka, która dobrze się czyta. Dopiero gdy dobrniemy do końca dowiemy się, kto zawinił w tej smutnej historii rodzinnej i co się tak naprawdę stało. Trzeba więc uzbroić się w cierpliwość. Polecam tym, którzy lubią dobre powieści obyczajowe o rodzinnych tajemnicach.