Na samym początku ostrzegam, że jest to książka dla osób o naprawdę mocnych nerwach. Autor opisuje niektóre sytuacje bardzo szczegółowo, więc lepiej byłoby dla wrażliwych osób, aby nie czytały tego.
Tak naprawdę.. nie wiem co mam napisać. Po prostu, książką wstrząsnęła mną.. Czytałam wiele pozycji opisujących znęcanie się czy różne niemiłe życiowe sytuacje. Jednak autobiografia Pelzera na pewno zostanie mi w pamięci na długo. Cały czas w mojej głowie pojawia się mnóstwo pytań. Naprawdę nie pojmuję jak można maltretować tak własne dziecko? Jak można kazać mu jeść odchody własnego brata, głodzić przez kilka(naście) dni czy dźgnąć syna nożem? Nie rozumiem jak ojciec dziecka może na to patrzeć i nie podjąć żadnych kroków, aby pomóc synowi? Dlaczego matka wybrała sobie akurat Dave'a? Co zrobiło jej to niewinne dziecko, JEJ dziecko? Dla mnie to wszystko jest nie do pojęcia.. Dobiło mnie jeszcze to, iż autor przez całą książkę pisze "Matka i Ojciec" - wielkimi literami.. Jak można mieć szacunek do takich zwyrodnialców? Ja za to szanuję Pelzera za to, że mimo takich okrutnych przeżyć, jest człowiekiem, który potrafi kochać i jest kochany. Myślę, że to najlepsza nagroda za lata cierpień.

Na samym początku ostrzegam, że jest to książka dla osób o naprawdę mocnych nerwach. Autor opisuje niektóre sytuacje bardzo szczegółowo, więc lepiej byłoby dla wrażliwych osób, aby nie czytały tego.
Tak naprawdę.. nie wiem co mam napisać. Po prostu, książką wstrząsnęła mną.. Czytałam wiele pozycji opisujących znęcanie się czy różne niemiłe życiowe sytuacje. Jednak...