Chyba nawet dobrze, że przeczytałem notkę biograficzną o autorze dopiero po książce. Bo zarówno charakter Vikiego, jak i jego stosunek do ojca oraz do przyjaciela są specyficzne, ale nie mając żadnych podstaw by stwierdzić z czego ta specyfika wynika czytało mi się jeszcze lepiej. Po zapoznaniu się z kilkoma faktami z życia Fuksa miałem jaśniejszy obraz sytuacji i wiedziałem że utożsamia się on z bohaterem.
No, ale po kolei. "Śledztwo prowadzi radca Heumann" to nietypowy kryminał, który ma pod pozorem powieści sensacyjnej zilustrować bunt młodzieńczy i sposób widzenia osoby która ma 18 lat. Pod względem psychologicznym mamy niezwykły portret wszelkich namiętności jakie targają bohaterem. Jego myślenie nie zawsze jest racjonalne, ale właśnie to zapewnia realizm, bo ludzie w tym wieku często mają bujną wyobraźnię. Dzięki takim zabiegom osoby nie gustujące w literaturze kryminalnej znajdą coś dla siebie.
Wątek zbrodni jest dość ważny, ale w pewnym momencie zanika, nagle wręcz przestaje interesować pisarza i stara się on nakreślić raczej tło psychologiczne. Co ciekawe, dopiero na końcu zdajemy sobie sprawę jak genialnie został skonstruowany. Pokilkunastu pierwszych stronach wydaje się że nie mamy szans wytypować mordercy, bo nie posiadamy jako czytelnicy żadnych poszlak. Dopiero potem okazuje się że one istnieją i są dość jasne. Co ciekawe sam autor nie wyjaśnia, co?, jak?, dlaczego? Po prostu podaje nam w kilku zdaniach rozwiązanie, a wszystko co do niego prowadziło musimy sami odszukać przypominając sobie niejasne fragmenty powieści
Styl pisarski jest bardzo specyficzny. Fuks wydaje się specjalnie stosować powtórzenia, nie zawsze jest poprawny. Książkę napisał tak jakby snuł ustną wypowiedź, którą potem przelano na kartki. Dużo tu więc specyficznego słownictwa, niejasnych opisów... Jednak szybko się do tego przyzwyczaiłem, a co więcej nawet polubiłem. Opisy morderstw to istne majstersztyki, są dokładne, brutalne i przedstawione tak że mamy sporo wątpliwości. Przy czym pojawiają się niespodziewanie i bardzo rzadko.

Całość polecam, to na prawdę sprawnie napisana lektura. Nie tylko dla fanów kryminału.

Chyba nawet dobrze, że przeczytałem notkę biograficzną o autorze dopiero po książce. Bo zarówno charakter Vikiego, jak i jego stosunek do ojca oraz do przyjaciela są specyficzne, ale nie mając żadnych podstaw by stwierdzić z czego ta specyfika wynika czytało mi się jeszcze lepiej. Po zapoznaniu się z kilkoma faktami z życia Fuksa miałem jaśniejszy obraz sytuacji i...