Ta książka od kilku lat przewijała mi się gdzieś przed oczami, ale zawsze wyobrażałam ją sobie inaczej.
Początek mnie odstraszał. Grupka sukowatych nastolatek i ich jakże fascynujący dzień nie wydawał mi się interesujący. Jednak oczywisty (tytuł!) motyw dnia świstaka autorka poprowadziła bardzo ciekawie. Każdy dzień bohaterki był inny, a im dłużej się czytało, tym człowiek był bardziej zaintrygowany. Część wydarzeń była oczywiście przewidywalna, ale ostatecznie autorka poszła w kierunku raczej niespodziewanym. Sama się sobie dziwiłam, ale po jakimś czasie nawet zaczęłam odczuwać sympatię do głównej bohaterki. Jedyną osobą, którą tak naprawdę tam polubiłam, był Kent. Dzień, który Sam przeżywa wielokrotnie, nie zmienia jej. On tylko sprawia, że patrzy ona na wszystko z innej perspektywy. Wręcz w końcu otwiera oczy. Myślałam, że wyjdzie z tego cało, ale ostatecznie i tak umarła. Sama nie wiem co o tym myśleć. Nie jestem pewna czy w ostatecznym rozrachunku to ma dla mnie sens. Sam dostała szansę na pożegnanie się przed śmiercią z bliskimi i zrobienie czegoś dobrego, ale nie do końca to czuję. Zresztą wyczuwam taką gloryfikację śmierci, co też nie jest dobre.
Książka początkowo irytująca i płytka przerodziła się w coś interesującego, więc myślę, że warto ją przeczytać. Chociaż pewnie można to było rozwiązać lepiej.

Ta książka od kilku lat przewijała mi się gdzieś przed oczami, ale zawsze wyobrażałam ją sobie inaczej.
Początek mnie odstraszał. Grupka sukowatych nastolatek i ich jakże fascynujący dzień nie wydawał mi się interesujący. Jednak oczywisty (tytuł!) motyw dnia świstaka autorka poprowadziła bardzo ciekawie. Każdy dzień bohaterki był inny, a im dłużej się czytało, tym człowiek...