Nigdy w życiu nie przeczytałam podobnej książki o anoreksji. Może w ogóle przeczytałam ich dość mało (4? 5?), ale ta była wyjątkowa. Najprawdziwsza. Nie wiem czy to dlatego, że przeczytałam ją po tym, gdy już zetknęłam się na własnej skórze z ED, ale niewątpliwie bardzo mnie poruszyła.
Anoreksja to nie jest tylko "nie zjem obiadu, bo chcę być chuda". To W OGÓLE nie jest kwestia jedzenia. Głodzenie się i chudnięcie, to tylko ucieczka. Niemy krzyk, bo wszystko się sypie, bo nikt nie rozumie, bo sama siebie nie rozumiesz, bo chcesz jeść, a nie możesz, bo chcesz być normalna, a nie jesteś, bo chcesz to zatrzymać, a nie masz siły.
Czytając, prawie się popłakałam, bo widziałam tam po prostu siebie. Starą siebie, do której czasem chcę wrócić, ale wiem że nie warto. Bo życie w kłótniach z bliskimi, którzy chcą a nie umieją pomóc i robią to w zły sposób, bo życie w zimnie, chorej satysfakcji z głodu i obsesji w liczeniu kalorii, ważeniu się i robieniu miliona ćwiczeń, bo życie w pseudokontroli, to nie jest życie.
I o tym jest ta książka.

Polecam każdemu.

Nigdy w życiu nie przeczytałam podobnej książki o anoreksji. Może w ogóle przeczytałam ich dość mało (4? 5?), ale ta była wyjątkowa. Najprawdziwsza. Nie wiem czy to dlatego, że przeczytałam ją po tym, gdy już zetknęłam się na własnej skórze z ED, ale niewątpliwie bardzo mnie poruszyła.
Anoreksja to nie jest tylko "nie zjem obiadu, bo chcę być chuda". To W OGÓLE nie jest...