Mężczyzna z aspiracjami na pisarza, który przez ponad połowę książki nie robi nic innego tylko poddaje się nużącym rozważaniom na temat swojego dzieła.
Kobieta, która prowadzi dom publiczny i zmusiła swoją 14-letnią córkę do uprawiania nierządu.
Dziewczyna, która po traumatycznych doświadczeniach z przeszłości żyje w wyimaginowanej rzeczywistości.
Górnolotne frazesy głównego bohatera przeplatają się z jego spotkaniami z prostytutkami. Dochodzi nawet do tego, iż pożąda swojej pasierbicy i namiętność, którą do niej żywi stanowi treść jego życia. Ona natomiast jest osobą na wskroś sztuczną. Pierwotnie można by uznać, iż przeżycia z dzieciństwa spowodowały, iż egzystuje w oderwaniu od świata, odgrywa wymyślone przez siebie role, pozostaje bierna i nieczuła, iż pragnie w pewien sposób zapomnieć o przeszłości. Później jednak doszłam do wniosku, iż taka postawa jest jej świadomym wyborem, a oznaki niezrównoważenia emocjonalnego może mają charakter bardziej choroby dziedzicznej, niż nabytej. Ostatecznie jej matce również można wiele zarzucić. Podsyłała mężowi prostytutki, sprzedawała córkę w domu publicznym, sama postanowiła prowadzić tego rodzaju działalność... Jest apatyczna, nieobecna, niezrozumiała.
Dialogi bohaterów są płytkie, drażniące, często bez większego sensu, ale czegóż można się spodziewać po rozmowach osób, które niekoniecznie są umysłowo zdrowe.
Postaci są ociężałe i bezbarwne. Postępują w sposób odrażający. Całość przypomina spektakl bezmyślnych marionetek.

Mężczyzna z aspiracjami na pisarza, który przez ponad połowę książki nie robi nic innego tylko poddaje się nużącym rozważaniom na temat swojego dzieła.
Kobieta, która prowadzi dom publiczny i zmusiła swoją 14-letnią córkę do uprawiania nierządu.
Dziewczyna, która po traumatycznych doświadczeniach z przeszłości żyje w wyimaginowanej rzeczywistości.
Górnolotne frazesy...