Moravia pisze o pisaniu - "Uwaga" to autoteliczna powieść, która zdaje się polemizować z Barthes'owską hyfologią, czy śmiercią autora. Dzieło jest niezwykle wielowymiarowe, pokazując świat obłudny, zbudowany z kłamstw i wzniesionych naprędce fasad. Czy jednak fasady te nie mogą zostać uznane za rzeczywistość? Czy do rzeczywistości nie należą również sny, efemeryczne emocje, kłamstwa? Na te wszystkie pytania odpowiedzi poszukuje Francesco, który zamyka swoje życie w konstrukcji dziennika-powieści, stającego się w efekcie głównym bohaterem całej intrygi.

Moravia pisze o pisaniu - "Uwaga" to autoteliczna powieść, która zdaje się polemizować z Barthes'owską hyfologią, czy śmiercią autora. Dzieło jest niezwykle wielowymiarowe, pokazując świat obłudny, zbudowany z kłamstw i wzniesionych naprędce fasad. Czy jednak fasady te nie mogą zostać uznane za rzeczywistość? Czy do rzeczywistości nie należą również sny, efemeryczne emocje,...

Nie jestem w stanie zrozumieć tak niskiej oceny powieści na portalu. Może wynika ona z faktu, że lektura pięciuset stron sprawia w dzisiejszych czasach wielu czytelnikom poważne problemy?
Narrator "Uwagi" przystępuje do napisania dziennika, żeby skonstruować na jego podstawie powieść. I oto dostajemy do ręki ów dziennik. Zauważmy, że jako realni czytelnicy, nie należymy do świata przedstawionego, dlatego z góry możemy się zorientować, że to dziennik jest w istocie powieścią. Gra napięć między autorem, czytelnikiem wirtualnym, podmiotem czynności twórczych, a wreszcie realnym odbiorcą została fantastycznie rozpisana, a sam proces tworzenia tekstu w tekście i spiętrzania instancji nadawczych oraz odbiorczych warto zbadać.
Co więcej, Moravia wplata do "Uwagi" także dużo przemyśleń na temat moralności czy, jak to się zwykło ładnie mówić, "sensu istnienia". Choć nie brzmi to zachęcająco, zdania te pojawiają się w powieści w odpowiednich momentach, tak, że nadają jej lekkości, nie przytłaczając. Dzięki temu lektura staje się naprawdę inteligentną rozrywką.
Co zaś się tyczy samych faktów - w "Uwadze" nic nie jest pewne. I tak powinno być. Zbytnio przyzwyczailiśmy się do nurkowania w świecie przedstawionym, do przeżywania losów Wokulskiego i zastanawiania się nad urodą Izabeli, tymczasem Moravia raz jeszcze genialnie udowadnia, że postać jest postacią, że jej czyny nie mają znaczenia, a powieść - choćby była o niczym - zawsze jest o czymś. Ta refleksja wydaje mi się najważniejsza i płynie z tytułowej uwagi, bo paradoksalnie tylko wnikliwy czytelnik zrozumie, że nie należy szczegółowo przyglądać się światu przedstawionemu.
(Zupełnie na marginesie dodam, że dialogi w tym tekście należą do jednych z najlepszych, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Nic dziwnego, że inne dzieła tego włoskiego prozaika były tak często ekranizowane.)

Nie jestem w stanie zrozumieć tak niskiej oceny powieści na portalu. Może wynika ona z faktu, że lektura pięciuset stron sprawia w dzisiejszych czasach wielu czytelnikom poważne problemy?
Narrator "Uwagi" przystępuje do napisania dziennika, żeby skonstruować na jego podstawie powieść. I oto dostajemy do ręki ów dziennik. Zauważmy, że jako realni czytelnicy, nie należymy do...

Mężczyzna z aspiracjami na pisarza, który przez ponad połowę książki nie robi nic innego tylko poddaje się nużącym rozważaniom na temat swojego dzieła.
Kobieta, która prowadzi dom publiczny i zmusiła swoją 14-letnią córkę do uprawiania nierządu.
Dziewczyna, która po traumatycznych doświadczeniach z przeszłości żyje w wyimaginowanej rzeczywistości.
Górnolotne frazesy głównego bohatera przeplatają się z jego spotkaniami z prostytutkami. Dochodzi nawet do tego, iż pożąda swojej pasierbicy i namiętność, którą do niej żywi stanowi treść jego życia. Ona natomiast jest osobą na wskroś sztuczną. Pierwotnie można by uznać, iż przeżycia z dzieciństwa spowodowały, iż egzystuje w oderwaniu od świata, odgrywa wymyślone przez siebie role, pozostaje bierna i nieczuła, iż pragnie w pewien sposób zapomnieć o przeszłości. Później jednak doszłam do wniosku, iż taka postawa jest jej świadomym wyborem, a oznaki niezrównoważenia emocjonalnego może mają charakter bardziej choroby dziedzicznej, niż nabytej. Ostatecznie jej matce również można wiele zarzucić. Podsyłała mężowi prostytutki, sprzedawała córkę w domu publicznym, sama postanowiła prowadzić tego rodzaju działalność... Jest apatyczna, nieobecna, niezrozumiała.
Dialogi bohaterów są płytkie, drażniące, często bez większego sensu, ale czegóż można się spodziewać po rozmowach osób, które niekoniecznie są umysłowo zdrowe.
Postaci są ociężałe i bezbarwne. Postępują w sposób odrażający. Całość przypomina spektakl bezmyślnych marionetek.

Mężczyzna z aspiracjami na pisarza, który przez ponad połowę książki nie robi nic innego tylko poddaje się nużącym rozważaniom na temat swojego dzieła.
Kobieta, która prowadzi dom publiczny i zmusiła swoją 14-letnią córkę do uprawiania nierządu.
Dziewczyna, która po traumatycznych doświadczeniach z przeszłości żyje w wyimaginowanej rzeczywistości.
Górnolotne frazesy...