Ta książka ma dwie zasadnicze wady.

Po pierwsze, jest zdecydowanie za długa. A raczej - za gruba. Tą cegłą można spokojnie zrobić komuś krzywdę, a jest tak nieporęczna, że bardzo utrudnia czytanie. Poza tym, nawet najlepsza książka po takiej dawce tekstu stanie się męcząca da czytelnika. Mgły są podzielone na księgi, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby rozbić te ponad 1300 stron na cztery, a na pewno na dwa, tomy.

Po drugie, przez miażdżącą większość czasu fabuła jest czarno-biała do bólu zębów i jednostajna. Autorka stara się zachować neutralność i często to podkreśla, ale co z tego, jak chwilę potem chrześcijaństwo i jego wyznawcy są opisani jako głupi, okrutni i w ogóle parszywi. Bohaterowie dzielą się na bezwolne memeje, rozdarte między Kościół i Avalon (albo los i własne decyzje) i skończonych sukinsynów (w większości chrześcijan płci męskiej. Nie potrafią rozmawiać na inne tematy niż religia (co szybko zamienia się w obraźliwą pyskówkę z jednej i drugiej strony), miłość, ciąże i ewentualnie przyszłość Brytanii, jak komuś się przypomni, że na bogach i seksie życie się nie kończy. Lwia część książki to wewnętrzne monologi skupione wokół babskich robót, miłości, dzieci, mężczyzn i ogólnie pojętego weltschmerzu. Wszyscy są nieszczęśliwi i zachowują się jak pijane wesele wpuszczone w avalońskie mgły. Wątek miłosnego trójkąta Artur-Gwenifer-Lancelot pozwolę sobie przemilczeć, nawet jeśli próby przedstawienia obu panów jako biseksualnych uważam za odważne posunięcie.

Poza tymi dwoma poważnymi mankamentami, dzieło Zimmer Bradley to naprawdę kawał dobrej fantastyki obyczajowej, doprawionej całą masą informacji o dawnych wierzeniach Brytanii i całkiem strawną intrygą. Trzeba tylko zacisnąć zęby i przetrawić co nudniejsze fragmenty, jak chociażby początek i dworskie przygody Morgiany. Wielka szkoda, że wartościowe części Mgieł giną w natłoku przeciętnej gadaniny, bo samo przesłanie (i ostatnia księga) zasługują na znacznie wyższą ocenę, niż wystawiłam.

Ta książka ma dwie zasadnicze wady.

Po pierwsze, jest zdecydowanie za długa. A raczej - za gruba. Tą cegłą można spokojnie zrobić komuś krzywdę, a jest tak nieporęczna, że bardzo utrudnia czytanie. Poza tym, nawet najlepsza książka po takiej dawce tekstu stanie się męcząca da czytelnika. Mgły są podzielone na księgi, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby rozbić te...