Nie wiem, co mnie tak przyciągnęło do „Domu Nocy”, że od 3 części nie mogę się od niej oderwać? I nadal mi mało (na szczęście uprzednio wyposażyłam się do 9. części włącznie). Może paradoksalnie tęsknota za inną wampiryczną serią („Wampiry z Morganville”) przyprowadziła mnie do niej? Jednak nie sądzę by było to istotne. Ważne, że się stało! :)
Po „Osaczonej” (od niej zaczęłam „powrót” do Domu Nocy) czułam lekki niesmak, nie mogłam uwierzyć, że kiedyś kochałam tą książkę. Jednakże nie zrażając się, zajęłam się następną częścią („Kuszoną”), która okazała się lepsza od poprzedniczki, a „Spalona” to już zupełny odlot (jakby mogła powiedzieć Zoey)!
Historia od początku do końca trzyma w napięciu. Zwroty akcji są w tej części na porządku dziennym. Silne emocje takie jak miłość (jej z pewnością nie zabraknie, ale o tym ciii!), przyjaźń, radość, oddanie, strach, bezradność, złość, smutek zawładną bohaterami „Domu Nocy”. A my będziemy się z nimi śmiali, płakali, tęsknili…
Podział książki (zastosowane zresztą już we wcześniejszych częściach) na rozdziały dotyczące konkretnej osoby działa ożywczo i pozwala skupić całą uwagę na tej postaci, przedstawić wnikliwie jej myśli i czyny (narrator nadal jest w 3. osobie). Co nie znaczy, że inni są wtedy pominięci, bynajmniej, po prostu można ujrzeć dzięki temu różne punkty widzenia.
Dialogi i monologi (o tak, jest ich bardzo dużo) są bardziej rozbudowane. Seria zyskała kolory, postaci obudziły się ze snu. Na przód wysunęła się m.in. Afrodyta (nikt tak mnie nie rozbawiał jak ona), Stark (fantastycznie było obserwować jego duchową przemianę) czy Stevie Rea (jej postać mogłaby spokojnie konkurować z Zoey).
Więcej dowiadujemy się również o mitologii czy historii/tradycji wampirów (niestety, więcej nie zdradzę, by nie zepsuć fanom przyjemności z odkrywania kolejnych faktów).
Widać, że powieść zmieniła swój kierunek, stała się bardziej.. hmm, no nie wiem.. wartościowa..? W dalszym ciągu jest to powieść dla nastolatków/młodzieży, ale to już tak nie razi, kto wie, może nawet działa na plus powieści..? Czasami po prostu człowiek chcę usiąść, otworzyć książkę i się dobrze bawić. A „Dom Nocy” nam to w 100% zapewnia, okraszając to odpowiednią dawką emocji.
Czy Nyks jest jedynym bóstwem panującym w Zaświatach, czy Najwyższa Rada Wampirów pomoże Zoey, kto będzie musiał poświęcić siebie dla dobra wszystkich, co knują Kalona i Neferet, czy sekret Stevie wyjdzie na jaw? Odpowiedzi na te pytania z pewnością znajdziecie w „Spalonej”.
Książkę polecam z czystym „wampirycznym” sercem! :)
P.S.
Okładki tej serii to majstersztyk! Naprawdę rzadko widzę tak pięknie oprawione książki.

Nie wiem, co mnie tak przyciągnęło do „Domu Nocy”, że od 3 części nie mogę się od niej oderwać? I nadal mi mało (na szczęście uprzednio wyposażyłam się do 9. części włącznie). Może paradoksalnie tęsknota za inną wampiryczną serią („Wampiry z Morganville”) przyprowadziła mnie do niej? Jednak nie sądzę by było to istotne. Ważne, że się stało! :)
Po „Osaczonej” (od niej...